Jump to content
Forumu Destekleyenlere Katılın ×
Paticik Forumları
2000 lerden beri faal olan, çok şukela bir paylaşım platformuyuz. Hoşgeldiniz.

Başarı Hikayeleriniz


pontipati

Öne çıkan mesajlar

yazıyorum:

üniyi bir etkinlik/yarışma sonucu tam burslu kazandım o yüzden össye tek satır çalışmadım, yine de 400 puan çakmıştım. bölümü 3.5 senede 2. olarak bitirdim. efso bir şirkette efso bi maaşla başladım. başlar başlamaz hayat boyu kafama koyduğum diş teli taktırma ve çene ameliyatı mevzusunu hallettim. ilkokul ve lisede sadece simit ayran parasıyla yaşayıp özel ünide yıllarca sadece kyk bursu (+ sonradan akademik başarı bursu) ile geçinecek kadar aşırı fakirlikten (düşünün kredi değil burs alabilecek kadar fakirlik) sonra birden para kazanmanın verdiği görgüsüzlükle baya bir bok yaptım, bulabildiğim en ufak boş saat aralığını değerlendiriyorum, adeta #lifegoals listesini tamamlıyorum. sonra aslında aldığım paranın aslında sadece orta halli geçim sağladığını, biraz insan gibi yaşadığını hissedebilmek için, kültür sanat ve nice etkinliklerden geri kalmamak, biraz düzgün giyinebilmek, yiyebilmek, içebilmek, eğlenebilmek, ıvır zıvır lüksleri satın alabilmek için asgari olarak bu paranın gerektiğini, çevremdeki öğrencilerin bu parayı (kira gibi sabit masrafları çıkardıktan sonra) sadece harçlık olarak aldıklarını öğrendim.

pros:
başarmışlık hissi var

cons:
fakirlikten hayatı yaşayamadık aq, hayata dair her şey mezuniyet sonrasına kaldı onda da 5 günü işte geçiriyoruz. aileden malvarlığı olmadığı için 20'li yaşları komple çalışarak geçirmek zorundayım, şımarma lüksüm yok.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

cons kısmında benim de durum benzer.
hayatımız çalışarak geçiyor amk bomboş bir şekilde

işin kötüsü diğer beyaz yakalar gibi kendimi de kandıramıyorum, her boku biliyorum, her boku yapıyorum şeklinde.

maaşa gelince de executive olmadıkça, alınan maaş istanbulda eh işte bir yaşam sunuyor sadece, 9-10k ile biraz rahat yaşıyorsun ki eş çocuk yoksa. onlar varsa gg zaten.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

İlgimi çeken 2 üniversite bölümünde 2şer sene okuyup ayrıldım ve de iş imkanı sıfır bir bölümden 8 senede mezun oldum. Toplamda 12 sene üniversite öğrencisi oldum. Benim hakkımda kimsenin umudu kalmamıştı. Yaş 29 olup askerlik kapıya dayanınca götüm attı. O korkuyla 1 senede 51 dersin 26sını verdim. Diplomayı alıp 15 günde işe girdim komik bir maaşa.
Aradan geçen 5 senede 5'ten fazla iş değiştirip gelirimi 1 asgari ücretten 7 asgari ücrete çıkardım. Gün geçtikçe daha az çalışıyorum. Bilseydim iş hayatının böyle basit olduğunu okulu daha erken bitirirdim.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

2 sene önce bugün resmi olarak işsiz kaldım, 27 yaşındaydım diplomam yoktu ve vermem gereken 18 ders vardı, küçük bir firmaydı çalıştığım yer ve cv'im bana göre çok kötüydü. ümitsizlikten kafayı yiyecektim. eşimin desteğiyle okula döndüm iş arayışını falan bıraktım zaten çağıran bile yoktu görüşmeye.

1 sene önce bugün kpss'den çıktım, 3-4 aylık hayvani çalışmama rağmen türkçede inanılmaz vakit kaybedip batırdım 88 89 puan rahat alırım dediğim sınavdan 82 ye yakın bişi alabildim. sınavdan çıktığımda çok kötüydüm gerçekten, ağlayarak minibüse bindim bütün gün zor yutkunuyordum üzüntüden.

2 hafta sonrasında finaller bitti tatile çıktım, notlarımın açıklanıp mezuniyetimin kesinleşmesinden 15 dakika sonra iş görüşmesi için çağırdılar oldukça iyi denebilecek global bir firma kendileri,görüşme harika geçti işe alındım geçici eleman olarak da olsa. kısa sürede alıştım işe, 2 ay sonrasında 6 ayın bitiminde 1 yıl daha sözleşme yapmak istediklerini, hatta kadroya almak için elinden geleceklerini yapacaklarını söylediler.

çok bir başarı hikayesi denmez ama ümitsizlikten, kaygıdan geceleri kendi kendime ağladığım oldu korkudan, ne bok yiyeceğim ne yapacağım ben diye düşünmekten, o noktadan nasıl kurtuldumu onu özetlemeye çalıştım biraz. herhalde eşim olmasa bombok bir adam olarak hayatıma devam ediyor olurdum...
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

×
×
  • Yeni Oluştur...