Jump to content
Forumu Destekleyenlere Katılın ×
Paticik Forumları
2000 lerden beri faal olan, çok şukela bir paylaşım platformuyuz. Hoşgeldiniz.

Bir acayip döngü


Dev

Öne çıkan mesajlar

Efenim beni bilen bilir, kısmen no-lifer, tam bir sap ve kesinlikle antisosyal bir insanım ama ne oluyor neden oluyor bu durum bir dengesizlik, bir tutarsızlık gösteriyor. Yaz tatili süresince evden 2 veya 3 kere çıkıyor, 2 haftada bir güneş görüyor ve bakkala bile röbdışambırla gidiyorum. Elimden geldiğince insanlarla diyalogla kaçınıyor, cep telefonum çalınca kapıyor ve uzun süre açmıyor, msnden mesaj gelince yanıt vermeye tenezzül bile etmiyorum. Böyle pis, antisosyal bir insanken ne oluyor da okulda 180 derecelik bir dönüş yapıyorum?

Dilim çözülüyor, kalabalığın ortasına girerek çeşitli anekdotlar anlatıp espriler yapıyorum, hahaha hihihi geçiyor dersler bile, millet gelip "olm buraya gitçez gelsene" diye teklifler veriyor, kızlar kamp ateşi misali çevremde toplanıp her anlattığıma gülüyor oluyorlar. İşte bu noktada okulun zili çalıp evlere dağıldığımızda ben yine aynı adam oluveriyor ve tüm ilişkilerimi bir anda kesiyorum. Özellikle cep telefonu kapatmanın altını çiziyorum, 1 hafta boyunca hiç açmadığım ve açtığımda mesajların toplandığı da oluyor. Bundan içten içe hoşlanıyorum aslında, ama bir yandan da yalnız kalayım istiyorum. Ulan bi kere de konuşma okulda be adam. Kes diyaloğunu. Olmuyor ama, biri gelip naber abi dediğinde uzuyor sohbet. Anlattıkça anlatıyorum. Sıkılıp kaçsalar kabuğuma çekilip evde olduğum gibi olacağım ama o da olmuyor.

Sonra yine yaz geliyor. İlk ay arayanlar oluyor, görüşelim diyenler falan, hatta bir kaç kızın asıldığını bile hissediyorum. Sonrasında cevap vermeyince kimseye ve ortadan kaybolunca tamamen yalnız kalıyorum. Hatta evdekilerden de uzaklaşmak için anneannemler bize gelince yazın, ben onların eve gidiyorum pcyi falan alıp. 1,5-2 ay yalnız başıma oturuyorum. ( bu yaz hariç, bu yaz evden kovulup zorunlu olarak kalmıştım sdfksj ) Bu sürenin yarısı muhteşem geçiyor. Yalnızlık huzur veriyor. Kafa rahatlıyor. Sonrasında boşluk başlıyor. Ürettiğim şeyleri birilerine göstermediğimde anlamları olmuyor sanki. Hiç bir şey yapmadığım hissine kapılıyorum. Boğulmaya da başlayınca geri dönüyorum.

Bu böyle bir döngüde şu anda. Ne yapmam gerek bir türlü anlayamadım. Yalnız kalmak iyi bir şey mi? Bu boşluk hissi mi benim sorunum yoksa yalnız kalmak insanın doğasında onu olumsuz etkileyen bir hadise mi? Öyleyse neden böyle davranıyorum? Benzer şeyleri yaşamış olanlardan bir şeyler dinlemek hoşuma gider, yaşamamış olsanız bile bir fikriniz varsa çok sevinirim...
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

yapmayın lan böyle.

yani demek istediğim ürettiğimiz şeyleri başkaları için mi üretiyoruz aslında, bu şekilde mi alabileceğimiz maksimum hazzı alıyoruz? yoksa ürettiği şeyleri kimseye göstermeden, yayınlamadan tatmin olanlar var mı? normali o mu hatta?
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

Yalnızlık iyidir, kimi zaman kafanı dinleyebilceğin bir kaç saati arar oluyorsun kaçıcak yerin olmadığı durumlarda. Ama bir süre sonra bazı şeylerin eksikliğini hissediyorsun, en azından insan biri iki çift laflamak istiyor birileriyle.

Bence çok fazla kabuğuna çekilme, sempatik gelse bile isteklerin, amaçların ve düşüncelerin bir kaç sene sonra aynı kalmıcak. Über aktif bir insan ol demiyorum, ama insanları da kendinden soğutma, çünkü daha sonra ihtiyacın olduğunu hissettiğinde artık onlar olmayabiliyorlar.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

Ürettiğin şeyler seni mutlu ediyorsa ille de paylaşmana gerek yok bence, ha seni mutlu etmesi yetmediğinde de paylaşacaksındır zaten birileriyle...Bence insanlar dönem dönem çeşitli ruh hallerine giriyorlar, örn., 1 yıl önceki onları mutlu eden şartlarla 1 yıl sonrakiler arasında farklar olabiliyor, yani demem o ki; kimi zaman yalnızlıktan, kimi zaman sosyalleşmekten hoşlanıyoruz, bize boğucu geldiklerinde bu seçimlerimizi değiştirebiliyorsak sorun yok bence, yani takıl kafana göre derim ben B)
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

Devrimciğim, nasıl mutlu oluyorsun öyle yaşa. Kendine bir uğraş bul abi mesela. Ne diyim tek başına geçirdiğin yaz günlerinde bir şeyin üstünde çalışsan, süpersonik şeyler çıkarmıştın ortaya. Çok pis tasarılarım var bir ara sana anlatmayı düşünüyorum, belki ilgini çeker uğraşmak istersin.

Abi birde okulda nasıl başlarsan öyle gider. İlk günden insanlarlar diyalog kurarsan devamı gelir. Ve insanı zor durumlara sokar bu.
Bir örnek vermek istiyorum:

Lise 2nin ilk günü idi. İşte oturmuş köşede insanları gözlemliyorum. Konyalı bir çocuk yanıma oturdu. Konuştum, sohbet ettik. Yavşak yavşak espiriler yaptım çocuğa sevdirdim kendimi. Sonra tenefüslerde beraber gezdik filan neyse işte gün geldi öğretmen oturma düzeni kurucak. Ben 2 hafta boyunca yaptığım gözlemlerle; sınıfın en yavşağını, sempatiğini, kurnazını, akıllısını, salağını, delisini belirlemişim kafamdan ve süper bir yer ayarladım kendime, gerek sınavda, gerek normal dersde süper bir cephe adeta. Ama mal çocuk geldi 'sen beni satıyorsun, gitme oraya, satma beni, satıcı' gibi laflar etti. Bende o üzülmesin diye yanında oturmak zorunda kaldım.

Onun için herkesden uzak durucaksın. Arkadaşım diyebileceğin insan olmaması lazım. Yada duygusal olmuycaksın. İnsanları kırarım, üzülürler diye düşünmüyceksin.

Bu seneyi boşver bence, gelecek sene için yatırımlar yap.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

Bu düşünceden ortaokulda kurtulman lazımdı

bi daha dünyaya gelemicez.ne kadar yaşıcagımızzda belli değil

her genç erkek gibi bol bol gez.yeni insanlarla tanış.yapmadıgın şeyleri yap.herşeyden hevesini al.bol bol seviş

gece eve geldiğinde odana kapanıp pcnle istediğini yap
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

×
×
  • Yeni Oluştur...