Jump to content
Forumu Destekleyenlere Katılın ×
Paticik Forumları
2000 lerden beri faal olan, çok şukela bir paylaşım platformuyuz. Hoşgeldiniz.

Şuna katılıyor musunuz


rahimpolat

Öne çıkan mesajlar

geçen bu incici adamın yazdıklarını okuyordum bi süre sonra inandırıcılığını falan kaybetti yarıda kestim orası ayrı da,

tam kafamda canlandıramadım cümleleri de

"siz ayakta durmassanız kimse gelip elinizden tutmuyor" diyor.
arkadaşlarınız ya da aileniz için zor zamanınızda aslında her türlü yüksünüz, yardım eden çıkarsa da ya zoraki ya hatır için belki demeye getiriyor.

aynı konuyu da bundan önce başka bi arkadaş dile getirdi,
adam dedi ki
"abi çok yalnızdım çok kötüydüm. gittim okulun tiyatro klübüne yazıldım, çok ciddi de emek verdim öğrendim ettim. zevk alarak da yaptım. sonrası artık gerçek hayata uygulama idi. içim kan ağlarken bile en güzel şekilde kahkahamı attım, suratımı asmadım, ilgileniyor gibi yaptım insanlarla. sonra etrafım arkadaş ve sevgili doldu taştı."

hak verdim.
yani senin derdini senden başka kimse iplemiyor. bi anan yapar bunu. arkadaşların da 1 ,2 olmadı 3. 4. de amaan ne ağlak karı/adam diyip işine bakar.

çok mu karamsarım hayat böyle mi lan
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

kimse kimseye teslim olmak istemiyo ki aşırı "modern" dünyamızda. Ya hayata "o" olmadan devam edebiliyoruz, yada yerine birini yamıyoruz mutlaka. Sonra da ilgi istiyoruz, sadakat bekliyoruz, bencillik ediyoruz.

Başkasının yardımına koşarken iki kere düşünürken, başkasının bize gelmesini anında istiyoruz bencilliğimizden. karşılıksız, gönlümüzü bile kimseye (arkadaş/dost/sevgili) kaptırmıyoruz bu zamanda. "Ya o da bana karşılık vermezse?" diyoruz kendi kendimize. Sana ne? Bırak vermezse vermesin, o onun yolu, bu da senin.

Bi çok insana güvenmiyoruz, kötü tecrübelerimiz dışarıya karşı bi duvar ördürmüş; elimizde süngüyle bekliyoruz arkasında o duvarın..

Anlamıyorum nedense bunları. İnsanı sadece insan olduğu için sevmek, minnet etmek, vefalı ve dürüst olmak çok acınası görünüyo gözümüze.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

bazen berbat bir akraba ortamında buyudugum için üzülürüm.böyle güzek kaalbalık akrabaları gorunce kıskanırım.

fakat buyudugum bu saçma ortamın bana her zaman faydası olacagını biliyorum

genç yaşlarımdan itibaren merhametsiz vicdansız insanları sevmeyen rol yapan ve herkesi kendi menfaatlerim için kullanan bir tip oldum.

ilişkilerimi ciddiye almadım.( bir istisna tabiki var :) )

dert paylaşmayı güçsüzlük olarak gördüm.anneye hariç.yardım istemekten nefret ettim.

bu kalabalıgın ortasındaki yalnız insan gerçekten var.yapay falan değil yani böyleyim anasını satiyim.bi daha dunyaya gelsem böyle olmayı ister miydim.hayır :)
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

×
×
  • Yeni Oluştur...