Yavuz Sultan Selim

[taros]

yavuz gerçekten akıllıydı ve duydularını çok güzel saklayabiliyordu ben bir efsanesini altayım sizlere:

tarihte türk padişahlara ilk kez yavuz zamanında suikastçi yollanıyor bu arkadaş yavuzun karşısına çıkıyor yavuzda kılıcını çekiyor ve korumalarına çekilin diyor neyse yavuz bu arkadası yeniyor ve etkisiz hale getiriyor sonra kalk ve kılıcını al diyor ama bu arkadaş siz beni yendiniz sizin karşınızda secde ediyorum boynumu kesin gibisinden bişeyler söylüyor yavuzda bu arkadaşı baş kumandanı yapıyor herkes olmaz böle şey bu adam bizi satar diyor ama yavuz o yenilgiyi kabul edip ölmeye razı oluyorsa beni asla satmaz diyor ve gerçektende bu adam yavuzu hiç satmıyor

şimdi buradan çıkarılacak ders yavuz iyi kılıç kullanıyormuş ve insan sarrafıymış :)

işin şakası bi yane gerçekten tarihin gördüğü en byük komutanlardan birisidir arkadaş ve benim tüylerimi her dinlediğimde yaptıklarıyla dimdik eder kendileri[signature][hline]"Break this bittersweet spell on me
Lost in the arms of destiny"

[maxigenous]

said:

Trept, 23 Ağustos 2005 20:04 tarihinde demiş ki:
Tahttan ayrılma sebebi: Ölüm
Ölümü: 22 Eylük 1520 (50 yaşında)
Ölüm sebebi: Kanser

Yanlış anlaşılmasın , o zamanda Kanser tanımlaması yapılmış mıydı ?[signature][hline]MaXi...

[blackhavvk]

sina çölünü 13 günde geçmesi tarih anlayışımın en anlamlı notu olarak kalmıştır bende.nasıl başarmıştır bunu ya

[Deathblade]

Nitro tuşuna basmış.

[Feamer]

speed açmış

[tyildirim]

-wtf
bkz: blink dagger

[blackhavvk]

THARKAS said:

benim bildigim bektasilerle ilgili olan..

bu arada sah ismail tokati patlatmis

yavuz irana girince sah ismaile mektup yollamis

tokat atacaksan boyle atacaksin diye.[signature][hline]
With each kill I grow wiser... with every added wisdom I grow stronger -Artemis Entreri

said:

24 Nisan 1512 I.Selim'in tahta çıktığı tarihtir. Tarih kitaplarında ve bazı kaynaklarda bu tarihin 26 Mayıs 1512 olarak belirtilmesinin sebebini bu yazıdan sonra yayınlanacak konuda bulabilirsiniz.

***

Yavuz Sultan Selim, İran Seferi'ne çıkmak için 19 Mart 1514 tarihinde Edirne'den İstanbul'a hareket etmişti. Bir ay sonra Üsküdar'a geldiğinde, Şah İsmail'in halifelerinden olan Kılıç adında biri vasıtası ile Şah'a Farsça name gönderdi. Sultan Selim, İzmit'ten gönderdiği hicri takvime göre 920 Safer tarihli namesinde: Şah'ın Müslümanlığa uygun olmayan hareketlerinden, mezaliminden bahis ile kendisinin Müslümanlığı takviye ve mezalimi kaldırmak için faaliyete geçtiğini, yaptığı işler nedeniyle katline fetva verildiğini ve kılıçtan evvel İslamiyeti kabul etmesi lazım geldiğini ve atlarının Safer ayında İstanbul'dan hareket ettiğini ve bizzat muharebeye hazır olacağını bildirmişti. Yavuz namesinde şöyle diyordu: "Fitneler çıkardınız, İslam büyüklerine küfürler ediyorsunuz, bunun cezası katlidir, üzerinize geliyorum, işgal ettiğiniz Osmanlı memleketlerini geri veriniz." Elçi Kılıç, Şah İsmail'i Hemedan'da bularak nameyi vermiş, o da muharebeye hazır olduğunu bildirmiştir. Şahın bu cevabı Osmanlı ordusu Erzincan'a geldiği sırada alınmıştır. Lütfi Paşa tarihine göre Şah İsmail, nameyi getiren Kılıç'ı öldürtmüştür.

said:

Şah İsmail, muharebeye hazır olduğunu belirten namesinde: "Er isen meydana gelsin, biz de intizardan kurtuluruz" demiş ve Yavuz'a bir kadın elbisesiyle, yaşmak yollamıştır. Yavuz bu nameye cevabını 920 Cemaziyelevvel sonunda Erzincan'dan yollamıştır. Yavuz bu namesinde Şah İsmail er meydanına davet ediliyor ve hala kendisinden bir eser olmadığı beyan ediliyordu. Şah İsmail bu nameye cevap olarak; gerek II. Bayezid zamanındaki ve gerek kendisinin Trabzon valiliğindeki dostluklarından bahsederek aradaki düşmanlığın neden ileri geldiğinin bilinmediğini, Osmanlı Hanedanıyla kadim dostluklarından ötürü Timur zamanındaki gibi fena bir neticenin olmasını istemediğini beyan etmektedir. Ayrıca Yavuz'un namesinde hakaretvari tabirlerden şikayet ile name yazan katiplerin yazılarını afyon tesiriyle yazdıkları için bir altın hokka ile afyon macunu yolladığını da namesinde belirtmiştir. Şah İsmail'in afyon macunu yollaması yoluyla, II. Bayezid'ın afyonkeşliği sebebiyle oğlunun da babası gibi olduğu ima edilmektedir.

said:

Yavuz Sultan Selim bu ağır nameye yine ağır bir nameyle cevap vermiştir. Namesinde şöyle demiştir: "Davete icabet edip uzun yolları kat ile memleketine girdik; fakat sen meydanda görünmüyorsun. Padişahların ellerindeki memleket onların nikahlısı gibidir; erkek ve yiğit olanlar kendisinden başkasının ona elini dokundurtmazlar; halbuki bunca gündür askerimle memlektine girip yürüyorum, hala senden bir haber yok. Seni korkutmamak için askerimden 40.000 kişiyi ayırıp Sivas ile Kayseri arasında bıraktım; hasma mürüvvet ancak bu kadar olur. Bundan sonra da saklanıp gözükmezsen erkeklik sana haramdır, miğfer yerine yaşmak ve zırh yerine çarşaf ihtiyar eyleyip serdarlık ve şahlık sevdasından vaz geçesin." Yavuz bu namesiyle beraber Şah İsmail'in gönderdiklerine karşılık kendisinin kökenini telmihen hırka, şal, asa, misvak ve şedden (kuşak) ibaret tarikat levazımı yollamıştır. Böylece Yavuz, Şah İsmail'in dervişlikten geldiğine gönderme yapmıştır.

(Ord. Prof. İsmail Hakkı Uzunçarşılı. Büyük Osmanlı Tarihi,
Cilt II. Türk Tarih Kurumu Yayınları, 7. baskı. s.233-248)

Buldum şah ismail ve yavuz sultan selim hadisesini.baya ağır bir cevap vermiş.helal reize sağlam ayar vermiş

[blackhavvk]

yavuz sultan selim hanın kürt politikası hakkında bir yazı.Prof. Dr. Ahmed Akgündüz yazmış.ilginç şeyler var satır aralarında.İdris-i Bitlisî yaptıkları baya muazzam işler.o kadar aşireti ve türmen beyliklerini bir arada tutmak.

said:

Muhtelif fikir çevrelerinde Yavuz’un Kürtleri katliama tabi tuttuğu ve hatta onlar hakkında ağza alınmayacak ifadelerle dolu olan bir dörtlüğü olduğu ileri sürülmektedir. Bu doğru mudur? Elbetteki bu iddianın tam tersi doğrudur. Bunu şöyle açıklayabiliriz. Şöyleki, Yavuz olmasaydı, bugün Doğu Anadolu’daki ehl-i sünnet olan Kürtler, Şî’a’nın tasallutu altında olurlardı. Osmanlı Devleti'nin Doğu Anadolu ile alakası, XV. yüzyıla kadar uzanır. Ancak bölgenin Osmanlı Devleti’ne ilhakı veya daha doğru bir tabirle iltihakı, 1514'de kazanılan Çaldıran Zaferi’nden sonradır.

said:

Bilindiği gibi, Şah İsmail, İran'da kısa bir zamanda Safevî Devletini kurmuş ve Doğuda hem Osmanlı Devleti için ve hem de âlem-i İslâm'ın birlik ve beraberliği için, hem siyasî ve hem de dinî açıdan tehlike arz eder hale gelmiştir. Şehzâde Selim, bu iki yönlü tehlikeyi henüz Trabzon Sancakbeyi iken fark etmiş ve babasını İstanbul'da ikaz dahi eylemişti. Fakat, II. Bâyezid, tedbir alamamanın yanında, Şi’îlerin tahrikiyle çıkarılan Şah Kulı isyanını da önleyememişti. Anadolu'yu Şiîleştirme hedefini güden ve her geçen gün bu hedefine daha da yaklaşan Şah İsmail, bir türlü durdurulamıyordu.

said:

Nihâyet Yavuz Sultân Selim Padişah olunca, şuurlu âlim İbn-i Kemal'in de yerinde ikazlarıyla, hem İslâm birliğini bozan ve hem de Doğudaki Sünnî Kürt ve Türkmen aşiretlerini rahatsız eden Safevî tehlikesini bertaraf etmeye azmetti. Allah'ın yardımıyla 1514 tarihinde kazanılan Çaldıran Zaferi ile, Şah İsmail'in Anadolu üzerindeki siyasî ve dinî emellerine son verildi. Bu mühim zaferin kazanılmasında tamamen Sünnî olan ve gazada Yavuz Selim'in yanında yer alan Sünnî Kürt ve Türkmen aşiret beylerinin de büyük rolü vardı. Anadolu'nun ve hatta Musul ve Kerkük civarının da Osmanlı Devleti’ne katılması gerekiyordu. Bu iş nasıl yapılmalıydı? Kılıçla ve savaş yoluyla bu mümkün değildi. Zira bunlar da hem Müslüman ve hem de ehl-i sünnet vel-cemaat idiler. Bununla beraber, bu bölgenin kendi başına kalması, hem mahallî halkın güvenliği açısından tehlikeli ve hem de Osmanlı Devleti'nin de Müslüman bir ülke olması; İslâm'ın kahramanca müdafaasını yapan böyle bir devlete itaat etmenin siyasî ve hukukî açıdan bir farklılık meydana getirmeyeceği ve hem de İslâm birliğinin teşekkülü gibi gayelerle münferiden hareket edilemeyeceği ortadadır.
İşte bu hakikatı idrâk eden Kürt ve Türkmen Beyleri, istimâlet ile yani kendi meyil ve arzuları ile, Osmanlı Devleti'ne itaat etmenin zaruretini anlamışlardır. Büyük âlim İdris-i Bitlisî tarafından Padişah'a yapılan telkinler neticesinde, Doğu ve Güneydoğu bölgesinin tamamı, bir iki ay içinde Osmanlı Devleti’ne iltihâk etmişti.

said:

Osmanlı Devleti'nin değişmeyen siyâsetinin kaynağı ve dayandığı hukukî temeli, İslâmiyetin getirdiği hükümlerdi. Osmanlı Devleti, Kur’ân, sünnet, icmâ’ ve kıyas yoluyla vaz’ edilen hukukî hükümler yanında, İslâm hukukunun müsaade ettiği ölçüde her mahallin örf ve âdetlerine de hürmet gösteriyordu. Bu sebeple, Osmanlı Devleti’ne tâbi’ olan bir Müslüman beylik, dâhilde ve hâriçte, farklı bir sistemle karşılaşmıyordu. Mesela, Doğudaki Kürt ve Türkmen Aşiretleri, Osmanlı Devleti’ne iltihak etmekle bir şey kaybetmemişlerdi; belki kazanmışlardı. İşte Osmanlıya bağlılığın sırrı burada yatıyordu.

said:

Daha önce de izah ettiğimiz gibi, Osmanlı Devleti sahip olduğu topraklar üzerinde, ırka ve maddî sömürüye dayanan bir ayırıma gitmiyordu. Zira topraklarının dahilinde bulunan her yer dâr’ül-İslâm sayılıyor ve bütün Müslüman ahali de bu ülkenin aslî vatandaşı kabul ediliyordu. Zaten Osmanlıyı Avrupa'dan ayıran en önemli hususiyet de buydu. Osmanlı topraklarında yaşayan insanların arasında düşünülebilecek en önemli farklılıklar, bazı örf âdetlere münhasırdı. Rengi ve şekli farklı olsa da, bütün Müslüman Osmanlı ahalisi, yemede, içmede ve hatta giymede dahi aynı dinin esaslarına tabi’ oldukları için, aralarında ihtilafa vesile olacak ciddî bir şey mevcut değildi. Mesela, Müslüman Türklerle Kürtler arasında mevcut olan bazı ufak ve önemsiz farklılıklar dışında, aralarında dinî, ahlakî, kültürel ve coğrafî çok büyük azamî müşterekler vardı. Bu sebeple de, Doğu Anadolu'nun siyasî, dinî, kültürel ve idarî bütünlüğünü bozmak ve parçalamak maksadıyla içerde ve dışarıda yapılan faaliyetlerin, bölge halkı arasında müessir olması çok zordu.

said:

Çaldıran Zaferini takip eden 1516 yılında, Yavuz Sultân Selim, kendisine Doğu Anadolu'nun fethedilmesini tavsiye eden meşhur âlim ve tarihçi İdris-i Bitlisî'ye, Doğu ve Güneydoğu bölgelerinin Osmanlı Devleti'ne ilhâkı için vazife veriyordu. Böylesine ehemmiyetli bir zamanda İslâm birliğinin zaruretine inanan başta Bitlis Hâkimi Şerefüddin Bey, Hizan Meliki Emir Davud, Hısn-ı Keyfâ Emiri Eyyubîlerden II. Halil, İmâdiye Hâkimi Sultân Hüseyin olmak üzere 25-30 tane Kürt beyi (ümerây-ı ekrâd), Osmanlı Devleti'ne itaat arzularını padişaha iletmişlerdi. Şah İsmail'in Diyarbakır muhasarası için gönderdiği orduyu on bin kişilik İdris-i Bitlisî kumandasındaki gönüllü birliklerle hezimete uğratan aynı beyler, bu hâdiseden önce Şi’îlerin Diyarbekir'i muhasara altına almaları üzerine, Yavuz Sultân Selim'e tarihçe müsellem olan tarihî arîzayı, yardım talep etmek ve Osmanlı Devleti'ne itaat etmeden huzur bulamayacaklarını ifade etmek gayesiyle göndermişlerdir.

burada da alevilerle ilgili kısım

said:

“Can ü gönülden İslâm Sultânı’na bî’at eyledik, İlhâdları zâhir olan Kızılbaşlar’dan teberri eyledik. Kızılbaşların neşrettiği dalalet ve bid’atleri kaldırdık ve ehl-i sünnet mezhebi ve Şafi’î mezhebini icra eyledik. İslâm Sultânı’nın namı ile şeref bulduk ve hutbelerde dört halifenin ismini yâda başladık. Cihada gayret gösterdik ve İslâm Padişahı’nın yollarını bekledik.
Bu muhlis ve size itaat eden bendelere yardım edesiniz. Bizim beldelerimiz Kızılbaş diyarına yakındır, komşudur ve hatta karışıktır. Nice yıllar bu mülhidler, bizim evlerimizi yıkmışlar ve bizimle savaşmışlardır. Sadece İslâm Sultânı’na muhabbet üzere olduğumuz için, bu inancı saf insanları o zâlimlerin zulümlerinden kurtarmayı merhametinizden bekliyoruz. Sizin inâyetleriniz olmazsa, biz kendi başımıza müstakil olarak bunlara karşı çıkamayız. Zira Kürtler, ayrı ayrı kabile ve aşiret tarzında yaşamaktadırlar. Sadece Allah'ı bir bilip Muhammed ümmeti olduğumuzda ittifak halindeyiz. Diğer hususlarda birbirimize uymamız mümkün değildir. Sünnetullah bizde böyle cârî olmuşdur.”

said:

Bu mektûb üzerine Konya Beylerbeyisi Hüsrev Paşa kumandasında ve İdris-i Bitlisî'nin manevî yardımlarıyla toplanan on bin kişilik gönüllüler ordusu, Şah İsmail'in Diyarbekir'i muhasara altına alan ordularını tarumâr eylemiştir. XX. asrın İdris-i Bitlisî'si olan Bediüzzaman 1910'larda Osmanlı Devleti'ne karşı isyan etmek isteyen Kürt aşiret reislerine hitaben diyor:

bu kısım enfes

said:

“Altı yüz seneden beri tevhid bayrağını umum âleme karşı yücelten ve millî âdetlerini terk ederek ihtiyarlanan bizim şanlı Türk pederlerimize, kuvvet ve cesaretimizi hediye edelim. Ona bedel, onların akıl ve ma’rifetinden istifade edeceğiz ve asaletimizi de göstereceğiz. Elhâsıl, Türkler bizim aklımız, biz onların kuvveti; hep beraber bir iyi insan oluruz. Dik başlılık etmeyeceğiz ve kendi başına hareket yapmayacağız. Bu azmimizle başka milletlere ibret dersi vereceğiz. İyi evlâd böyle olur... İttifakta kuvvet var, ittihâdda hayat var, uhuvvette saadet var, hükümete itaatte selâmet var. İttihâdın sağlam ipine ve muhabbet şeridine sarılmak zaruridir.”
Diyarbekir'in Safevî Devleti'nden alınmasından sonra Kürt Beyleri arasındaki gayretlerini sürdüren büyük âlim İdris-i Bitlisî, bu faaliyetlerinin neticesinde kısa zamanda Doğu ve Güneydoğudaki Kürt ve Türkmen Beylerinin Osmanlı Devleti'ne itaatlerini temin eylemiştir.

said:

İdris-i Bitlisî vasıtasıyla Doğu ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinin kısa bir zaman içinde ve hem de yerli beğlerin istek ve arzularıyla Osmanlı Devleti'ne ilhak edildiğinin haberini alan Yavuz Sultân Selim, bu büyük âlimi taltif etmek üzere kendisine bir ferman gönderir. Mektubunun başında Diyarbekir Vilâyeti’nin sulh ile ve istimâlet yolu ile fethine vesile olduğu için İdris-i Bitlisî'ye teşekkür eder. Sonra da manevi takdirleri yanında ona gönderdiği bazı maddî hediyeleri zikreder. Osmanlı Devleti'ne kendi arzularıyla tâbi olan beylerin ve bunlara bağlı olan sancakların mikdarlarını ve tahrîrî bilgileri hazırlamasını emreder. Diyarbekir Beylerbeyi Bıyıklı Mehmed Paşa'ya beyaz hükm-i şerifler gönderdiğini ve Osmanlı Devleti'ne bundan sonra da tâbi olacak olan bey olursa, gönderilen tuğralı beyaz kâğıtlar kullanılarak onlara berâtlarının yazılmasını emreder. Yani bugünün vilâyetleri ve hatta devletleri, kendi arzu ve istekleriyle ve hem de birer mektup ile Osmanlı Devleti'ne bağlanmaktadır. Devlete bağlanan beyler arasında ihtilaf ve ihtilal vuku bulmaması için gereken tedbirlerin alınmasını ve in’âm ve ihsanların da ona göre yapılmasını ister.

said:

Mektubun sonuna doğru, Anadolu'yu Şi’îleştirmek isteyen Şah İsmail'in kendisine elçiler gönderdiğini, bin bir türlü yağcılıklar yapıp sulh istediğini, ancak onun sözlerine ve ıslah olduğuna inanılmaması icab ettiğini belirterek gerekli tedbirlerin ihmal edilmemesini emretmektedir.

said:

Bu gayretlerin neticesinde, yıllar sürecek harplerle elde edilemeyecek zaferlere ulaşıldı. Şark diye adlandırabileceğimiz ve bugün Doğu Anadolu, Güneydoğu Anadolu, Musul ve Kerkük'den itibâren Kuzey Irak ve Haleb'i de içine alan Kuzey Suriye bölgelerinde yaşayan çok sayıda Arap, Türkmen ve Kürt aşiretleri Osmanlı Devleti'ne iltihâk eylemiştir. Bu iltihâklardan bazılarını beraber görelim:

said:

1) Kürt ve Türkmen beylerinden istimâlet ile kendi meyil ve arzuları ile itaat eden 25'den fazla aşiretten ve reislerinden bazıları şunlardır: Bitlis Hâkimi Emir Şerefüddin; Hizan Meliki Emir Davud; Hısn-ı Keyfâ Emîri Melik Halid; İmadiye Hâkimi Sultân Hüseyin; Cezire Hâkimi Şah Ali Bey; Çemişgezek Hâkimi Melik Halil; Pertek Hâkimi Kasım Bey.... Ayrıca Suran, Urmiye, Atak, Cizre, Eğil, Garzan, Palu, Siirt, Meyyafarakin, Sason, Sincar, Çermik, Malatya, Urfa, Besni, Harput, Mardin ve benzeri yerlerdeki aşiretler de arka arkaya Osmanlı Devleti'ne iltihâk etmişlerdir.

said:

2) Kürt ve Türkmen aşiretleri gibi, güneyde yer alan Arap aşiretleri de yine kendi irâdeleriyle Osmanlı Devleti'ne iltihâk etmişlerdir. Aralarında İbn-i Harkuş, İbn-i Said, Benî İbrahim, Benî Sâyim, Benî Atâ aşiretleri, Safed ve Gazze şeyhleri ile Haleb ileri gelenlerinin bulunduğu seçkin bir temsilciler heyetinin Yavuz'a takdim ettikleri ve aslı Topkapı Sarayı’nda bulunan şu itâ'at mektubu çok manidardır:
“Bizler, canlarımız, mallarımız, iyâlimiz ve dinimizin emniyeti için size itaati arzuluyoruz. İslâmı tatbik ve adâleti te’sis için sizin hâkimiyetinizi zaruri görüyoruz “.[1]

said:

Yavuz Sultân Selim ve Kürtler konusunda ileri sürülen önemli fikirlerden biri de Yavuz Sultan Selim’in Doğuda bağımsız bazı küçük Kürt devletlerine müsaade ettiği ve asırlarca bu devletlerin varlığını sürdürdüğü iddiasıdır. Bu konuyu da önce Osmanlı Devleti’nin Doğuda kurduğu idare tarzı nasıldı onu kısaca açıkladıktan sonra, bu iddiaların doğru olup olmadığına işaret edelim. Esasen bu iddiaların da Osmanlı Devlet teşkilâtını bilmemekten ve konu ile ilgili bazı belgeleri yanlış yorumlamaktan kaynaklandığını hemen burada işaret edelim.

said:

Bilindiği gibi, Osmanlı Devleti'nin idarî yapısının temelini kaza, sancak ve eyâletler teşkil ediyordu. Ancak Osmanlı Devleti, bugünün Amerika’sı gibi, mutlak bir merkeziyetçilikten tamamıyla uzak bir anlayışa sahipti ve idaresi altına aldığı bölge ve cemiyetleri, çeşitli özelliklerine göre farklı idare tarzlarına tabi tutuyordu. Yani eyalet ve sancakların İstanbul'a olan bağlarında ayrı ayrı statüler söz konusuydu. İşte Osmanlı Devleti, Çaldıran Zaferi’nden sonra Doğu Anadolu'da Diyarbekir merkez kabul edilerek Musul, Bitlis, Mardin ve Harput da dahil olmak üzere bütün Doğu Anadolu'da gayet geniş bir eyâlet meydana getirmişti. Kanunî Süleyman devrinde yeni bir düzenleme yapılarak Van'da ayrı bir eyâlet daha teşkil olundu.

said:

Doğu Anadolu'daki sancakları, idare tarzı açısından, her iki eyâlette de, üç ana guruba ayırmak mümkündü. Bunları kısaca özetlemekte yarar görüyoruz.
Birinci gurup, klasik Osmanlı Sancakları şeklindeydi. Yani Osmanlı Devleti'nin diğer bölgelerinde tatbik edilen idare usulü burada da cari idi. Sancakbeyleri doğrudan merkezden tayin olunurlardı ve herhangi bir imtiyaza sahip değillerdi. Bu sancaklar tımar sistemine dahildi. Diyarbekir ve Van eyaletlerindeki bu tür sancaklar, umumiyetle aşiret yapısı kuvvetli olmayan yerlerde teşkil edilmiştir. Diyarbekir Eyâleti'nde merkez Amid, Harput, Hasankeyf, Akçakale, Sincar, Zaho, Ergani ve Çemişkezek sancakları ile Van Eyaleti’ndeki Erciş ve Adilcevaz sancakları, bu tür sancakların başlıca örneklerini teşkil ederdi.

kürdistan tanımlaması var burada

said:

İkinci gurup, Yurtluk ve Ocaklık tarzındaki sancaklardır. Fetih esnasında bazı beylere hizmet ve itaatleri karşılığında, devamlı olarak sancak ve has şeklinde tevcih edilmiştir. Bunlara Ekrâd Sancakları da denir. Hatta Kürdistan Eyâleti sancakları da denmektedir. Bunlar klasik Osmanlı sancaklarından farklıdırlar. Zira sancakların idaresi genellikle bölgeye eskiden beri hâkim ola-gelen nüfuzlu, eski mahallî beyler ve hânedanlara terk edilmiştir. Hayat boyu sancakbeyi olan bu idareciler vefat ettiğinde, yerlerine oğulları veya diğer yakınlarından biri geçmektedir. Devlete ihânet ettikleri takdirde değiştirilebilmektedirler. Seferde Beylerbeyi’nin hizmetine girmekle mükelleftirler ve bu memleketlere merkezden kadı tayin edilir. Arâzîleri tımar nizâmına tabidir. İmtiyazlı sancaklar da diyebileceğimiz bu sancaklardan Diyarbekir Eyaleti’ne bağlı 13 ve Van Eyaletine bağlı olarak da 9 adet mevcut idi. Çermik, Pertek, Kulp, Mihrani, Siirt ve Atak Diyarbekir'e bağlı bu tür sancaklardandırlar. Müküs ve Bargiri de Van'a bağlı bu tür sancaklardandırlar.

said:

Üçüncü gurup ise, Hükümet adı verilen sancaklardır. Bunların idâresi, fetih esnâsında gösterdikleri hizmetlerden dolayı tamamen yerli beylere terkedilmiştir. Sancakbeylerinin tayinine merkezî idare asla karışmaz ve ellerine verilen ahidnâmeler gereğince, bunlar azl ve nasb edilemezler. Arâzîsinde tımar nizâmı cari değildir. Dahilde tamamen müstakil olan bu bölgeler, hariçte yani askeri ve siyasi alanda bölgedeki Osmanlı beylerbeyine tabidirler. Diyarbekir eyâletinde Hazzo, Cizre, Eğil, Tercil, Palu ve Genç sancakları; Van Eyaletinde ise, Bitlis, Hizan, Hakkari ve Mahmûdi sancakları bu mahiyette Osmanlı Sancaklarıdır. Yani bunlar, bağımsız birer devlet tarzında değil, sadece icranın başı olan beyin tayini ile arazinin statüsünün tesbitinde müstakil yetkilerle donatılmışlardır. Zaten toprak itibariyle de, Diyarbekir veya Van Eyâletinin içine serpiştirilmişlerdir.

said:

Kısaca özetlediğimiz bu sistem, daha ziyade Doğu Anadolu’da’da uygulana gelmiştir. Sebebi bu bölgede daha önce müstakil veya İran’a bağlı beylerin fetih esnasında Osmanlı Devleti'ne sadakat göstermeleri ve en önemlisi de, hem itikadî açıdan ve hem de amelî açıdan, Osmanlı Devleti ile aralarında herhangi bir farkın bulunmamasıdır. Başlangıçta hizmet ve sadakat karşılığı verilen bu sancakların durumu, daha sonra ailelerin tasarrufuna bırakılmış ve Tanzîmât dönemine yani 1840'lara kadar bu hal aynen devam etmiştir.[2]

said:

[1] Koca Müverrih, Bedâyi‘, c. II, vrk. 452/a-b; Âli, Künh’ül-Ahbâr, Es’ad Efendi, nr. 2162, vrk. 249/a-251/a; Solakzâde, sh. 378-383; Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi, nr. 11634/26; E. 1019; Anonim Tarih, Süleymaniye Kütp. Esad Efendi, nr. 2362, vrk. 112/a-113/a; Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, c. II, sh. 273 vd; Bediüzzaman Said Nursi, Nutuk (Osm.), sh. 20; Kodaman, Bayram, Sultân II. Abdülhamid Devri Doğu Anadolu Politikası, Ankara 1987, sh. 8 vd: Akgündüz, Güneydoğu Meselesi ve Çözüm Yolları, İstanbul 1996, sh. 30 vd; Osmanlı Kanunnâmeleri, c. III (Diyarbekir Eyâleti Kanunnâmeleri), sh. 197-213.

[2] Koca Müverrih, Bedâyi‘, c. II, vrk. 452/a-b; Âli, Künh’ül-Ahbâr, Es’ad Efendi, nr. 2162, vrk. 249/a-251/a; Solakzâde, sh. 378-383; Topkapı Sarayı Müzesi Arşivi, nr. 11634/26; E. 1019; Anonim Tarih, Süleymaniye Kütp. Esad Efendi, nr. 2362, vrk. 112/a-113/a; Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, c.II, sh. 273 vd; Bediüzzaman Said Nursi, Nutuk (Osm.), sh. 20; Kodaman, Sultân II. Abdülhamid Devri Doğu Anadolu Politikası, sh. 12 vd: Akgündüz, Güneydoğu Meselesi ve Çözüm Yolları, sh. 40 vd; Osmanlı Kanunnâmeleri, c. III (Diyarbekir Eyâleti Kanunnâmeleri), sh. 213 vd.http://www.osmanli.org.tr/yazi-1-139.html

[Flassh]

ehli sünnetten sonrasını okumadım

[Drall]

elbette bu iddianin tam tersi dogrudurdan sonrasini okumadim

[Feamer]

büyük işler yapmış evet, türkmen ve şiileri kürt ve süniye çevirmiş, kaçanlar ermeniye falan dönmüş

büyük işler bunlar...

said:

Daha önce de izah ettiğimiz gibi, Osmanlı Devleti sahip olduğu topraklar üzerinde, ırka ve maddî sömürüye dayanan bir ayırıma gitmiyordu.

evet genelde gitmiyordu ne hikmetse gideceği tutu

[Marty]

lise tarih kitaplarini da bu adam yaziyo olabilir

[eldar]

Yavuz Sultan Selim'e kadar Osmanlı'da net bir resmi sunni kimliği dahi yoktu, dini konularda hoşgörü esastı. Gel geleleim Safeviler'in güçlenmesi ve Anadolu'da etkisini artırması, bir etki-tepki yaratmış. Şiiliğin karşısına Sunnilik koyulmuştur.

1511'de Alevi-Şii eksenli şah kulu ayaklanması yaşanır, 1514'de Safeviler'e karşı sefere çıkılır ve Çaldıran muharebesi yapılır. 1517'de ise halifelik alınacaktır.

Zaten bu tarihe kadar doğuda fetih yoktur.

Bir de allah aşkına zamanına yazık bilimle uzaktan yakından alakası olmayan bir propagandacının yazısını okuyacağını git masal kitabı oku daha iyi.

[paparnoz]

Şiiliğe karşı değil asıl amaç göçebe toplulukları yerleşik nüfusa geçirmek, bunun içinde hala şaman etkisini içinde barındıran alevilik tükaka ilan edilmeli ve insanlar dinlerinden koparılmaları gerekmekteydi, göçebeler için yerleşik yaşam aciz,günahkar ve tembel bir hayatı temsil ediyordu. Göçebe adamdan vergi alınamıyor, kontrol etmesi zor oluyor, merkezi devlet mekanizması göçebe topluluklar için çalışmıyordu. Millet-i sadıka Türkler değil, Ermenilerdi. Tertemiz vergini alıyorsun, tüm memuriyetlerde görevlerini gayet güzel icra ediyorlar, yerleşik yaşam sürüyorlar, isyan ettikleri yok gayet uysal bir topluluk ama o zaman göçebe topluluklar öyle mi ? Değil.

Safevi hanedanlığının güçlenmesi vs. olayın hikayesi sadece o dönem için değil insanlık tarihi açısından büyük bir katliam hatta o dönem için çok ciddi bir katliam hatta soykırıma kadar yolu var ama o yüzyıllar için soykırım tabirini kullanmamız pek doğru olmaz ancak tam anlamı ile bir soykırım diyebiliriz. Kültürel asimilasyonun bu kadar acımasızca bu kadar gaddarcası. Bu kadar gaddarlığa bir kılıf bulmak gerekiyordu, Şah İsmail'de kılıfı. Sunni ulema zaten hep iktidara yakın, Osmanlı tarihinde Şii ulema ne zaman güçlü olmuş ? Yok öyle bir şey.

[huun]

sınırın safevi tarafında osmanlı'nın yaptığından çok daha ciddi kıyımlar var, ismail'in amcaoğlunun peşine takılıp ordu toplayıp ayaklanmaya çalışanlar falan var. kılıf arayan yok yani, apaçık bu gerçekler var ortada.

[Feamer]

şiilerin rahat durmadığı doğru ama osmanlın fırsat bu fırsat diye ortalığa dalmasını gerektirecek bir durum olmazdı, eğer timurun ta o zamanlar yaptığı propaganda gerçek olmasaydı...

üç kuruşluk hesapları için devletin kurucu ve askeri gücünü ortadan kaldırdılar, yerine devşirmeleri koydular, sonuç koca osmalı zamanla savaşacak asker dahi bulamayan, ama çok "ulu" olan bizans imp. dönüştü

bu donuşum fatih zamanında başladı, cem sultan olayı ile ivmelendi, yavuz pik yaptırdı, kanunu resmiyet kazandırdı, genc osman ile de artık sonuna gelindi

wiki genç osman

Yenilik hareketleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Sultan Genç Osman, Lehistan seferindeki başarısızlığının sebebi olarak askerin gayretsizliğini görüyordu. Askeri alanda bazı yenilikler yapma fikri böylece gelişti. İşe Kapıkulu Ocakları ile başladı. Yaptırdığı sayımda, asker sayısının maaş defterindeki kişi sayısından az olduğunu anlayınca fazladan para vermeyi kesti. Bu durum da, daha önce fazladan gelen paraları kendi ceplerine atan zabitlerin, Sultan Genç Osman'a düşman olmalarına yol açtı.
Sultan Genç Osman; her şeyin farkındaydı, ancak tecrübesiz olması yüzünden istediği yenilikleri yapamıyordu. Anadolu, Mısır ve Suriye'den gelen askerlerden oluşacak yeni bir ordu kurmak istiyordu. Aynı zamanda saray, harem ve ilmiye teşkilatlarını yeniden kurmak, yeni kanunlar çıkarmak gibi yenilikçi düşünceleri de vardı. Kapıkulu Ocakları bu durumdan rahatsızdı ve bunu belli etmekten kaçınmıyorlardı. Şeyhülislam Es'ad Efendi'nin başında bulunduğu ilmiye sınıfı ise fikir belirtmiyordu.
Sultan Genç Osman'ın Halep, Erzurum, Şam ve Mısır Beylerbeylerine asker yazdırmak için gizli bir irade gönderdiğinin sarayda adamları olan yeniçeriler tarafından öğrenilmesi, bardağı taşıran son damla oldu. Sultan Genç Osman asker toplamak için Anadolu'ya bizzat kendisi gitmek istiyordu. Bu arada İstanbul'a, Dürzi lider Maanoğlu Fahreddin'in Lübnan'da bir isyan çıkardığı haberi geldi. Sultan Genç Osman bunu bir fırsat bilerek, isyanı bastırmak için Anadolu'ya gideceğini söyledi. Ancak Sadrazam Dilaver Paşa ve Şeyhülislam Hocasadettinzade Mehmet Esat Efendi, koskoca padişahın küçük bir isyan için Anadolu'ya gitmesine gerek olmadığını söyleyerek, Sultan Genç Osman'ın Anadolu'ya geçmesini engellemeye çalıştılar. Başka bir çaresi kalmayan Sultan Genç Osman, hacca gideceğini ilan etti. Daha önce hiçbir padişah hacca gitmemişti. Sadrazam Dilaver Paşa ve Şeyhülislam Es'ad Efendi çok uğraştılarsa da Sultan Genç Osman fikrinde kararlıydı. Padişahın geçeceği güzergah üzerindeki vilayetlerin beylerbeyleri haberdar edildi ve hazırlık yapmaları istendi. Sultan Genç Osman'ın yanında 500 yeniçeri ve sipahi olacak, geri kalan asker İstanbul'un korunması için İstanbul'da kalacaktı. Sadrazam, defterdar, nişancı, rikab ümerası, gedikliler, 40 müteferrika ve 40 divan katibinin da hac kafilesinde yer alması planlamıştı.
Öldürülmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Padişah otağının Üsküdar'a kurulacağı günden bir gün önce, yeniçeriler Süleymaniye'de toplandılar. Ayaklanan yeniçeriler saraya girip bazı devlet adamlarını öldürdüler. Yeniçeri ve sipahileri ikna etmek isteyen Sultan Genç Osman, yeniçeri ağalarını merhamete getirmeye çalıştı. Ancak bunda başarılı olamadı. Yerine amcası Sultan I. Mustafa ikinci kez tahta çıkarıldı. İsyancılar o an için Sultan Genç Osman'ın öldürülmesini düşünmüyorlardı. Ancak isyanın elebaşları padişahın Yedikule zindanlarına götürülüp orada öldürülmesini istediler.[2]
Sultan Genç Osman'ın naaşı, ertesi gün Sultan Ahmet Camii'nde kılınan cenaze namazında sonra Sultan Ahmed Camii nde babasının türbesine defnedildi. Sultan Genç Osman'ın öldürülmesi Anadolu'da bazı isyanların çıkmasına sebep oldu.

şu adam bile bir şanstı ama öyle kokuşmuş bir sistem getirildiği istanbul alındıktan sonra padişan bile bir çağre olamadı, aslında anadolu selçukluların son zamanlarıda böylemiş,

said:

Sultan Genç Osman, Fatih Sultan Mehmed devrine kadar yapıldığı gibi saray dışından, Şeyhülislam Es'ad Efendinin ve Pertev Paşa'nın kızları ile evlendi. Yavuz Sultan Selim devrinden itibaren padişah saray dışından evlenmediği için bu davranış önemli bir değişiklik oldu. Kendisine plânlarını uygulayacak bir sadrazam bulamadı.
Tarihte eşine az rastlanır bir şekilde tahtan indirilerek, Yedikule zindanlarında boğularak öldürülen Sultan Genç Osman, babası Sultan I. Ahmed'in yaptırdığı Sultanahmet Camii'nin yanındaki türbesine defnedildi. Tahta çıkar çıkmaz devlet erkânı içindeki üst düzey yetkilileri değiştiren, müderris ve kadıların atanma yetkilerini şeyhülislamdan alan Sultan Genç Osman çok yenilikçi bir padişahtı.

[eldar]

Tartışmaya yararlı olacağına inandığım bazı şeyler yazmak istiyorum. Şunu da belirteyim, günümüz bakış açısıyla geçmişi yargılamak sağlıklı olmaz. Tarihe kendi değerlerimizden, ideallerimizden bağımsız, objektif bakmaya çalışmalıyız.

16. yy'ın başında Anadolu'da Safevi-Osmanlı çekişmesi olmuştur, bu da Şii'liğin devlet eliyle bastırılması sonucunu doğurmuştur.

Şimdi gazi inancıyla Anadolu'ya gelen türkmenlerin yarattığı dinamizmle devleti büyüttün ama türkmenlere dayanmanın yaratabileceği tehlikeler var. Bir kere osmanlı hanedanına rakip yerel güçler istenmiyor, yani Avrupadaki gibi krallarla aşık atan aristokratlar.


İkincisi arkadaş da belirtmiş göçebeler güçlü devlet yapısıyla uyuşmaz. Klasik olacak ama bir imparatorluğu at sırtında fethedebilir ancak at sırtında yönetemezsiniz. Göçebeler vergi vermezler, kural kanun dinlemezler, orduya düzenli asker sağlamazlar, başına buyrukturlar. Merkezi yönetim için tam bir baş belası.

Fatih'den itibaren yörük-türkmen boyları yerleşik hayata geçirilmeye zorlanıyor, Balkanlara yerleştiriliyor, bazıları sürülüyor. Bunun sonucunda kimi türkmen boyları Safevilerin korumasına geçiyor veya Safevilerle amaç birliği yapıyor diyelim.

Burada Osmanlı'nın derdi şamanizm değil, hatta şiilik bile değil. Derdi hanedanı ve devleti güçlendirmek, bunun içinde alevi türkmenler bir tehlike arzediyor. Dolayısıyla aleviliğin ve hatta "türk" kelimesinin hor görüldüğüne, buna karşın sunniliğe destek çıkıldığına tanık oluruz.

Devşirme sistemi başarılıdır, doğrudan sultan'a bağlı "profesyonel" askerler döneminin en güçlü devletlerinden olan Osmanlı'nın dayandığı güçlerden biri olmuştur. Yeniçerilerin genelinin bektaşi tarikatına mensup olması da devletin pek umrunda olmamıştır.

Bir de not olarak ekleyim, gayri müslimlerin memuriyet hakkı taa Islahat'da tanınıyor. Sadece müslümanlar memur olabilir, gayrimüslimlere ordu ve devlet kapalı.

[Nigger_of_the_sand]

Sünnileri Alevilere karşı kışkırtarak başlattığı kelle avıyla toplumda bugün bile var olan Sünni-Alevi çatışmasının tohumlarını ekmiş. Yaptığı hareketlerin o sırada herhangi bir hayrı olmuş mudur bilmiyorum ama bugüne bir hayrı olmadığı kesin.

[Suark]

tohumu eken o değil yalnız
muaviye diye bişi var
muaviye vs ali

[Nigger_of_the_sand]

Muaviye zamanında Kızılbaş diye birşey yoktu.

[Feamer]

eldar said:

Şimdi gazi inancıyla Anadolu'ya gelen türkmenlerin yarattığı dinamizmle devleti büyüttün ama türkmenlere dayanmanın yaratabileceği tehlikeler var. Bir kere osmanlı hanedanına rakip yerel güçler istenmiyor, yani Avrupadaki gibi krallarla aşık atan aristokratlar.

tamam o yüzden diyorum zaten, bu yapıyı ortadan kaldırısan dinamizmi de ortadan kaldırsın ve en gerek duyduğun zamanda açıkta kalırsın, 10 larca türk devleti ve kağanı vardı, hiç birin aklına gelmedimi buda öldükten sonra dağıldı devletleri, tamam dağıldı ama yerine yenisi daha güçlü olarak hep geldi, senin ailen adil ve güçlü olursa zaten yönetici olursun kimse karşı çıkmaz, türk töreside islamda bunu böyle söyler ama osmanlar başka yerden akıl almaya başladılar zamanla

göçebeler o dediklerinin hiç birisidir, güncel olarak timur ve moğol imp. aksi örnekleri var, bu yönetim şekli ve mantalite ile alakalı, bizans ve iran devşirmesi bürokrasiyi ile anlaşamazlar doğru, bende olsam isyan ederdim, zaten timur bu yüzden de avantajlıydı.

sen adamları balkanlar da fetih de kullanırken iyi, bu tarafta adamları saçma bürokrasi ile bunalt sonra fetihler niye durdu.

"türklüğün" hakir görülmesi ise daha eskilere gidiyor, taaa kaşgarlı mahmut zamanlarına kadar gidiyor zaten, yeni bir şey değil, farsilerde ve fars özentisi türklerde, sonradan frasız özentisi osmanlılarda görüyoruz zaten.

devşirme sistemi iyi bir şey değildir, abbasilerden selçuklulara oradan osmanlıya geçmiştir.

abbasilerin yıkılışından da varlardır, selçukluyuda satmışlardır, yükselme devrinden itibaren osmanlıyı sabote edenlerde onlardır.

daha doğrusu sistemdir bunu yapan. Yeniçeri demiyorum, daha rütbeli vezirlerden bahsediyorum

muaviye şiilerin ortaya çımasını sağlayan ve dolayısı ile kızılbaşlarında ortaya çıkmasını sağlayan işleri yapan kişi

[Cuce]

imparatorluk olmamın kuralı bu alıcaksın her milletten adamı yönetici sınıflara.

ama türklerin ikinci sınıf vatanads muamelesi görmediğini sölemek komik olur osmanlıda.

bunlar anca savasır baska bi hlata yaramaz sürün sağa sola diye gelen bütün türkmenleri iteklemişler kenarlara işte.
ne bir zanaat ne bir eğitim görmüş türk nufusunun cok büyük bir kısımı o 700 yıl boyunca

[Nigger_of_the_sand]

Feamer said:

muaviye şiilerin ortaya çımasını sağlayan ve dolayısı ile kızılbaşlarında ortaya çıkmasını sağlayan işleri yapan kişi

Bunu bana cevap olarak mı söyledin?

Etki etmek ile neden olmak farklı şeyler. Kristof Kolomb'un 8 kuşak önceki dedesinin Amerika'nın keşfine bir etkisi olabilir ama bu adam Amerika'nın keşfedilmesinin sebebi değil.

[Feamer]

şiiler emevilere karşı bir hareketti ve emevi ekolu islamı benimseyen ve o ortak akıldan beslenen ve fetva alan osmanlının, yukarılarda sayıldığı bir çok nedeninde toplamı olarak farklı bir bakışı olamazdı alevi ve kızıl başlara

[Nigger_of_the_sand]

YSS'den önce Anadolu'da Sünniler'in Aleviler'i kestiğine dair bir bilgiye rastlamadım ben.