Yüzleşme

[ZaugnaKhaldun]

Aslında daha önce yayınladım bu hikayeyi şu linkte
ancak ciddi derecede düzeltmeye ihtiyacı olduğu için orada kapalı kaldı hikaye

üşenme ile geçen ayların sonunda düzeltebildim hikayeyi, hatta rockstation dergisinin hikaye yarışmasında derece de aldı
en sonunda buraya da koyabildim

iyi-kötü yorumlarınız(her en kadar yine üşenecek olsam da) hikayenin geliştirilmesi için önemli


<> diye kendi kendine söylenirken, içinde bulunduğu hanın kapısından dışarı adımını atmıştı. O sırada arkadaşları biranın da etkisiyle oldukça kaba bir sohbete girişmişlerdi.
O bu tip sohbetleri sevmezdi, bir kadının kalçalarının büyüklüğüyle şimdiye dek hiç ilgilenmemişti, ilgilenmeyecekti de. Daha ciddi konular cezbederdi onu, şifreli bir notun çözülmesi ya da ardında bir çok esrarengiz ipucu ve ceset bırakmış bir cani gibi. Kendine hep bunları söylüyordu. Kendine, bu grubun kendisi için zaman kaybından öte bir şey olmadığını da söylüyordu ama onları geride bırakmanın kendisi için hiç de iyi olmayacağını bilmiyor değildi.
Her zaman ki sessizliğiyle sahilin sakin ama denizin keyiflerini bozmuş olduğu kumlarına doğru yürüdü. Bu sessizliği hem sayısız kere hayatını kurtarmış, hem de ömrünün sonuna kadar rahat yaşayabilmesini sağlayacak kadar para toplayabilmesine yaramıştı. Ama biliyordu ki para onu mutlu edemezdi, duyguları yoktu çünkü, hem kendi kendine macera yaratmayı da bilmiyordu. Neyine yarardı ki o zaman?
O kumların kendisini rahatsız edeceğini biliyordu ama istifini bozmadan kendine özgü zarafetiyle üzerlerine oturarak bacaklarını kendine doğru topladı. Etrafına bakındı, kendisi gibi çözümü denizde bulmuş birkaç kişi ve kendisine hayret verecek biçimde denizi romantik bulan bir çift dışında kimse yoktu ki hiçbiri de onu umursamıyordu. Denizi romantik sayabilecek kadar deli olanlara sessiz bir lanet savurduktan sonra tarif edilemeyecek bir nefretle denize baktı. <> diye düşündü. Denize karşı olan nefreti normaldi, ailesini denizin ellerinde kaybetmiş birisi için gayet normal. Onlar hakkında düşündü biraz. Kendisini nasıl da iyi yetiştirdiklerini düşündü, hayatının en güzel yıllarını. Sevginin alasını bulduğu zamanı ve onu nasıl da kaybetmek istemeyişini. Ama ölümdü bu, tercihini genellikle iyilerden yapardı, çok sevenlerden ve çok sevilenlerden.
Bir deniz kazasıyla aldı onları Paulson'ın ellerinden. Olmaması gereken bir kazaydı o, olmaması gereken bir yerde ve olmaması gereken bir zamanda olmuştu. Ama olmuştu işte, hem de Paulson'ın gözlerinin önünde. Ve bizzat seyrettirmişti ona, gerçek acıyı tattırmıştı. İnsanın ruhunun kavrulmasının ne demek olduğunu anlamıştı. Ve bilmiyordu ki burada bitmeyecekti bu acı. Aklı başka bir insana gitti, hayatta annesinden sonra sevebildiği tek kadına:
Wendy. Ailesinin kaybından sonraki bunalım dolu dönemlerinde karşılaştığı, ona kaybettiği yaşam sevincini geri bağışlayan kadın. Ah!Ne kadar da büyük bir aşkla doluydular. Tariflere sığmıyordu onların ki. Ve karşı durdular bütün her şeye ve bütün herkese, insanın insana sevgisinin yaptırabileceklerinin kuşku götürmez bir kanıtı olarak. Her şeye karşı değildi elbet. Ölüm vardı arada. Bir yemin etmiş gibi durdu karşılarında, Paulson'ın değer verdiği her şeyi ondan götürmeye ant içmiş gibi. Yine şahit olmuştu Paulson varoluş sebebinin kendinden çalınışına. Sekiz sene önce idi, ona şu anda bir saniye önce gibi gelse de. Şu anda oturduğu yerde oturuyordu o zaman da. Sebebinin denizde suyun keyfini çıkarmakta olduğu sonsuz bir mutluluk vardı suratında. Ama hafızası pek bir şey bırakmadı geriye. Sadece bir an kaldı zihninde gidenlerden, her gün ölümsüz bir acı ile andığı bir an. Wendy'nin <<İmdat!>> diye bağırdığı o umutsuz anda çaresizlikten yıkılıyordu. Sadece o muydu çaresiz olan? Denize koşmuştu Paulson, biliyordu elinden hiçbir şey gelmezdi ama koştu yine de. Ve seyretti yine bir ölümü, seyretti yine bir hırsızlığı acı ile.
Karşısında duran denizin bir göletten farkı kalmadığı bir okyanusu oluşturmakta olan gözyaşlarından bir damla aktı gözünden. Şaşırdı Paulson, aslında damlanın kendisi bile şaşırmıştı, her şeyi içine gömmüş, anahtarı yutulmuş bir sandığa tıkıp üstüne de o çelik gibi zırhını örmüş vücuttan dışarıya nasıl kaçabildiğini merak ediyordu.
Kabanına sıkıca sarındı Paulson, ve ayağa kalktı yavaşça. Farkında değildi ama zamanın acımasız sarkacı sallanmayı bırakmamış, geriye hiçbir iz bırakmadan bir kaç saati geçmişe götürmüştü. Giden saatleri umursamadı Paulson, anılarla geçmişlerdi çünkü, belki de ona kalan en değerli şeylerle. Selam verdi denize, <> diyordu sanki, <>
Arkasını döndü ve kendisine ettiği yemini hatırladı, o gözyaşının bu kadar şaşırmasında ki baş etken olan yemini. Başını dikti, bir çok kimsenin hayran kaldığı o soylu ama bir o kadar da soğuk zarafetine büründü ve gururundan hiçbir tevazu göstermeyerek yür

[ghaldszar]

Senin üşengeç üşengeç ooturduğun bu zaman zarfında hikaye pek boş oturmayıp ödül de mi almış.

Vaaay tebrikler.

[Villians]

Bu gerçekten güzel bir hikaye.Her zaman seçim yapmak zorunda oldğumuz ve ne seçim yapıyor olursak olalım elimizden gelenin sınırlı olduğunu gösterdi