Başlık bulamadım olum

[Laraken]

Üzgünüm.

Bi daha ölmen gerek.

Unutuyorum. Nasıl bir duygu olduğunu unutuyorum. Dünya unutturamaz derken, tek bir insan unutturabiliyor bana.

Zayıflatıyor her şeyimi.

Yanıma gelip tekrar ölmelisin. Unutuyorum yavaş yavaş ölümü. Boşluk hissini, öfkemi, göz yaşımı, alkolü. Unutuyorum. Bi kere daha ölmen gerek. Savunmasız kalıyorum sen ölmedikçe.

Seni unutturan,

O insanı çok seviyorum. Sevdiğim oranda zayıflıyorum. Aklımdan siliniyor bir bir cenazen. Sesin çok önce kaybolmuştu, geride bıraktıların ince ince sökülüyor aklımdan. İpek böcekleri tersine çalışıyor, kozayı bozuyorlar. İki düz bir yok.

Ekmekleri kollarıma bağlıyorum pasta yememek için. Kollarımı kaldıramayım diye. Ağzım pastaya ulaşamasın diye. Ama her seferinde o seksen beş kiloluk ekmekleri kaldırıyor kollarım. Senin yükünü kaldırdıkça, ruhum kilo alıyor.

Hiç tanımadığın, hiç tanıyamacağın bir kadın seni yokedip beni zayıflatıyor. Unuttuğum sevgiyi tekrar yaşatıyor.

Seni siliyor.

Bir daha ölmen gerek. O günkü kadar güçlü değilim. Ama olmalıyım. Unuttum ölümü.

Bir daha ölmen gerek. Ve ölmen o kadının beni teselli etmesi demek.

Anca öyle görebilirsin sanırım onu. Yaşasaydın daha kolay olurdu görmen:

Beni zayıflatan, dünyayla tekrar başbaşa bırakan, kolumdaki ekmekleri köşelerinden yiyen.

Ölümü bile unutturan.