Erdoğanın patlaması ve Türkiyenin Geleceği (İngilizce)

[sipeyskeyk]

Stratfor'dan gelen bir yazı.Bilen bilir Stratfor doğru tespitleriyle tanınıyor genel olarak.c/p yapmayı sevmiyorum ama okuyabilen herkesin okumasını tavsiye ediyorum Türkiye'nin dününü,bugünü ve neden bu durumda olduğumuzu anlamak açısından çok aydınlatıcı ve güzel bir yazı.


Erdogan's Outburst and the Future of the Turkish State
February 2, 2009




By George Friedman

Related Special Topic Page
Turkey’s Re-Emergence
Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan exploded during a public discussion with Israeli President Shimon Peres at the annual meeting of the World Economic Forum in Davos, Switzerland, last week. Erdogan did not blow up at Peres, but rather at the moderator, Washington Post columnist and associate editor David Ignatius, whom Erdogan accused of giving more time to Peres. Afterward, Erdogan said, “I did not target at all in any way the Israeli people, President Peres or the Jewish people. I am a prime minister, a leader who has expressly stated that anti-Semitism is a crime against humanity.”

Nevertheless, the international press focused not on the finer points of Erdogan’s reasoning, but rather on his attacks on Israeli policy in Gaza and his angry exit, which many thought were directed at Peres and Israel. The confusion, we suspect, suited Erdogan quite well. Turkey is effectively an ally of Israel. Given this alliance, the recent events in Gaza put Erdogan in a difficult position. The Turkish prime minister needed to show his opposition to Israel’s policies to his followers in Turkey’s moderate Islamist community without alarming Turkey’s military that he was moving to rupture relations with Israel. Whether calculated or not, Erdogan’s explosion in Davos allowed him to appear to demonstrate vocal opposition to Israel — directly to Israel’s president, no le ss — without actually threatening ties with Israel.

It is important to understand the complexity of Erdogan’s political position. Ever since the fall of the Ottoman Empire after World War I, Turkey has had a secular government. The secularism of the government was guaranteed constitutionally by the military, whose role it was to protect the legacy of Mustafa Kemal Ataturk — the founder of modern, secular Turkey, who used the army as an instrument of nation-building. The Turkish public, in contrast, runs the gamut from ultrasecularists to radical Islamists.

Erdogan is an elected moderate Islamist. As such, he is held in suspicion by the army and severely circumscribed in how far he can go on religious matters. To his right politically are more hard-line Islamist parties, which are making inroads into Turkish public opinion. Erdogan must balance between these forces, avoiding the two extreme outcomes of military intervention and Islamist terrorism.

Meanwhile, from a geopolitical perspective, Turkey is always in an uncomfortable place. Asia Minor is the pivot of Eurasia. It is the land bridge between Asia and Europe, the northern frontier of the Arab world and the southern frontier of the Caucasus. Its influence spreads outward toward the Balkans, Russia, Central Asia, the Arab world and Iran. Alternatively, Turkey is the target of forces emanating from all of these directions. Add to this its control of the Bosporus, which makes Turkey the interface between the Mediterranean and Black Sea, and the complexity of Turkey’s position becomes clear: Turkey is always either under pressure from its neighbors or pressuring its neighbors. It is perpetually be ing drawn outward in multiple directions, even into the eastern Mediterranean.

Turkey has two different paths for dealing with its geopolitical challenge.

Secular Isolationism
From the army’s point of view, the Ottoman Empire was a disaster that entangled Turkey into the catastrophe of Word War I. One of Ataturk’s solutions involved not only contracting Turkey after the war, but containing it in such a way that it could not be drawn into the extreme risk of imperial adventure.

In World War II, both Axis and Allies wooed and subverted Turkey. But the country managed — with difficulty — to maintain neutrality, thereby avoiding another national catastrophe.

During the Cold War, Turkey’s position was equally difficult. Facing Soviet pressure from the north, the Turks had to ally themselves with the United States and NATO. Turkey possessed something the Soviets desperately wanted: the Bosporus, which would have given the Soviet navy unimpeded access to the Mediterranean. Naturally, the Turks could not do anything about their geography, nor could they cede the Bosporus to the Soviets without sacrificing their independence. But neither could they protect it by themselves. Thus, left with only the choice of NATO membership, the Turks joined the Western alliance.

There was a high degree of national unity on this subject. Whatever the ideologies involved, the Soviets were viewed as a direct threat to Turkey. Therefore, using NATO and the United States to help guarantee Turkish territorial integrity was ultimately something around which a consensus could form. NATO membership, of course, led to complications, as these things always do.

To counter the American relationship with Turkey (and with Iran, which also blocked Soviet southward movement), the Soviets developed a strategy of alliances — and subversion — of Arab countries. First Egypt, then Syria, Iraq and other countries came under Soviet influence between the 1950s and 1970s. Turkey found itself in a vise between the Soviets and Iraq and Syria. And with Egypt — with its Soviet weapons and advisers — also in the Soviet orbit, Turkey’s southern frontier was seriously threatened.

Turkey had two possible responses to this situation. One was to build up its military and economy to take advantage of its mountainous geography and deter attack. For this, Turkey needed the United States. The second option was to create cooperative relations with other countries in the region that were hostile to both the Soviets and the left-wing Arab regimes. The two countries that fit this bill were Israel and pre-1979 Iran under the shah. Iran tied down Iraq. Israel tied down Syria and Egypt. In effect, these two countries neutralized the threat of Soviet pressure from the south.

Thus was born the Turkish relationship with Israel. Both countries belonged to the American anti-Soviet alliance system and therefore had a general common interest in conditions in the eastern Mediterranean. Both countries also had a common interest in containing Syria. From the standpoint of the Turkish army, and therefore the Turkish government, a close collaboration with Israel made perfect sense.

Islamist Internationalism
There is a second vision of Turkey, however: that of Turkey as a Muslim power with responsibilities beyond guaranteeing its own national security. This viewpoint would of course break the country’s relationship with Israel and the United States. In some sense, this is a minor consideration now. Israel is no longer indispensable for Turkish national security, and Turkey has outgrown outright dependence on the United States. (These days, the United States needs Turkey more than Turkey needs the United States.)



Under this second vision, Turkey would extend its power outward in support of Muslims. This vision, if pursued to the full, would involve Turkey in the Balkans in support of Albanians and Bosnians, for example. It would also see Turkey extend its influence southward to help shape Arab regimes. And it would cause Turkey to become deeply involved in Central Asia, where it has natural ties and influence. Ultimately, this vision also would return Turkey to maritime power status, influencing events in North Africa. It is at its heart a very expansionist vision, and one that would require the active support of a military that, at present, is somewhat squeamish about leaving home.

Along with Indonesia, Pakistan, Iran and Egypt, Turkey is one of only five major powers in the Islamic world with enough economic and military potential to affect anything beyond their immediate neighbors. Indonesia and Pakistan are internally fragmented and struggling to hold together; their potential is largely bottled up. Iran is in a long-term confrontation with the United States and must use all of its strength in dealing with that relationship, limiting its options for expansion. Egypt is internally crippled by its regime and economy, and without significant internal evolutions it cannot project power.

Turkey, on the other hand, is now the world’s 17th-largest economy. It boasts a gross domestic product (GDP) that is larger than that of every other Muslim country, including Saudi Arabia; larger than that of every EU country other than Germany, the United Kingdom, France, Italy, Spain, and the Netherlands; and nearly five times larger than that of Israel. In per capita GDP, Turkey ranks much lower on the global scale, but national power — the total weight a country can bring to bear on the international system — frequently depends more on the total size of the economy than on per capita income. (Consider China, which has a per capita income less than half that of Turkey’s.) Turkey is surrounded by instability in the Arab world, in the Caucasus and in the Balkans. But it is the most stable and dynamic economy in its region and, after Israel, has the most effective armed forces.

On occasion, Turkey goes beyond its borders. It has, for example, moved into Iraq in a combined air-ground operation to attack units of the Kurdistan Workers’ Party, a Kurdish separatist group. But it is Turkey’s policy to avoid deep entanglements. From the Turkish Islamist point of view, however, a power of this magnitude under the control of an Islamist regime would be in a position to spread its influence dramatically. As mentioned, this is not what the army or the secularists want: They remember how the Ottoman Empire sapped Turkish strength, and they do not want a repeat.

Erdogan’s Challenge and Turkey’s Future
It is not fair to say that Turkey is a deeply divided society. Instead, Turkey has learned to blend discord. At the moment, Erdogan probably represents the center of the Turkish political spectrum. But he is stuck trying to balance three competing forces. The first is an economy that remains robust and is likely to grow further despite suffering setbacks (along with the rest of the world). The second is a capable military that does not want excessive foreign entanglements, and certainly not for religious reasons. And the third is an Islamist movement that wants to see Turkey as part of the Islamic world — and perhaps even the leader of that world.

Erdogan does not want to weaken the Turkish economy, and he sees radical Islamist ideas as endangering Turkey’s middle class. He wants to placate the army and keep it from acting politically. He also wants to placate the radical Islamists, who could draw the army out of the barracks, or worse, weaken the economy. Erdogan thus wants to keep business, the military and the religious sector happy simultaneously.

This is no easy task, and Erdogan was clearly furious at Israel for attacking Gaza and making that task harder. Turkey was crucial in developing the Israeli-Syrian dialogue. This means the wider world now views Turkey’s leadership as regionally engaged, something its risk-averse military is more than a little touchy about. Erdogan therefore saw Israel as endangering Turkey’s military-civilian power balance and squandering its tentative steps into the regional spotlight for what he considered a pointless operation in Gaza.

Still, Erdogan did not want to break with Israel. So he became furious with the moderator. Whether this was calculated or simply reflected his response to the situation he finds himself in is immaterial. The outburst allowed him to appear to break with Israel decisively without actually creating such a rupture. He thus deftly continued to walk his fine line.

The question is how long Erdogan can maintain the balance. The more chaotic the region around Turkey becomes and the stronger Turkey gets, the more irresistible will be the sheer geopolitical pressure on Turkey to fill the vacuum. Add to that an expansionist ideology — a Turkish Islamism — and a potent new force in the region could quickly emerge. The one thing that can restrain this process is Russia. If Moscow forces Georgia to submit and brings its forces back to the Turkish border in Armenia, the Turks will have to reorient their policy back to one of blocking the Russians. But regardless of what level Russian power returns to over the next few years, the longer-term growth of Turkish power is inevitable — and something that must be considered carefully.

[Buyse]

http://www.ensonhaber.com/images/banner/turkiye20501.jpg

[fede]

rakıyla tanışılan ilk gün

[Horizon]

google translate ile çevirisi. Nekadar iyi bilemem okurken kontrol edeceğiz :).

İlgili Özel Konu Sayfa
Türkiye'nin Re-Emergence
Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, Dünya Ekonomik Forumu Davos, İsviçre, geçen hafta içinde bir yıllık toplantısında İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres ile bir kamu tartışma sırasında patladı. Erdoğan Peres, ancak Moderatör ziyade en fazla darbe değil mi, Washington Post köşe yazarı ve ortak editörü David Ignatius, Erdoğan'ın Peres için daha fazla zaman veren kimi suçladı. Sonra, Erdoğan, "Ben hiç bir şekilde hedef didn't İsrail insan Cumhurbaşkanı Peres veya Yahudi insanlar. Ben anti-semitizm insanlığa karşı suç olan bir başbakan, kim açıkça belirtildiği bir lider "dedi.

Yine de, uluslararası basın Erdoğan'ın fikir ince noktalarını, ancak Gazze de İsrail politikası ve öfkeli çıkmak, pek çok düşünce üzerine saldırılar oldukça değil odaklı Peres ve İsrail yönelik oldu. Bu karışıklık, biz şüpheli, uygun Erdoğan oldukça iyi. Türkiye'de etkin bir şekilde İsrail'in bir müttefiki. Bu ittifak göz önüne alındığında, Gazze yaşanan son olaylar, zor bir konumda Erdoğan koydu. Türk başbakanı Türkiye'nin askeri olduğunu İsrail ile ilişkileri kopma hareket olduğunu endişe ile Türkiye'nin ılımlı İslamcı toplum onun taraftar için İsrail'in politikalarına karşı göstermek için gerekli. Veya hesaplanan, Davos olarak Erdoğan'ın patlama onu İsrail vokal muhalefet göstermek için görünmesi - izin doğrudan İsrail Cumhurbaşkanı, hiçbir LE SS - olmadan aslında İsrail ile ilişkileri tehdit.

Bu Erdoğan'ın siyasi konumunu karmaşıklığı anlamak önemlidir. Dünya Savaşı sonrasında Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşünden beri, Türkiye laik bir devlet olmuştur. Hükümet ve laiklik anayasa o Mustafa Kemal Atatürk'ün mirasını korumak için de askeri, kimin rol - kurucusu tarafından garanti oldu, modern, laik Türkiye, kim milletin bir araç oluşturma olarak ordu kullanılır. Türk halk, aksine, radikal İslamcılar için ultrasecularists gelen gam çalışır.

Erdoğan bir seçilmiş ılımlı İslamcı olduğunu. Gibi, o şüphelenilecek ordu tarafından tutulur ciddi ne kadar da dini konularda devam edebilir circumscribed. Daha çok politik olduğunu onun sağ için Türk kamuoyu haline inroads yaptğnz satır İslamcı partiler. Erdoğan bu kuvvetler arasında askeri müdahale ve İslamcı terörizm iki uç sonuçlar kaçınarak denge olmalıdır.

Bu arada, bir jeopolitik açıdan, Türkiye, her zaman rahatsız sırada yer almaktadır. Anadolu ve Avrasya'nın en önemli nokta ise. Bu Asya ve Avrupa, Arap dünyası için kuzey sınır ve Kafkasya güney sınırı arasındaki kara köprü olduğunu. Bunun etkisi dışa Balkanlar, Rusya, Orta Asya, Arap dünyası ve İran doğru yayılır. Alternatif olarak, Türkiye kuvvetleri bu yönde bir kaynaklanan bir hedeftir. Ve İstanbul Boğazı, Türkiye'de Akdeniz ve Karadeniz arasındaki arabirim sağlar, bu da kontrol etmek için, ve Türkiye'nin konumunu karmaşıklığı ekle net olur: Türkiye her zaman ya komşuları baskısı altında veya komşuları baskı. Bu perpetually çok yönleri dışa yılında çekilmiş, doğu Akdeniz hatta içine Ing olun.

Türkiye'nin jeopolitik sorun ile ilgili iki farklı yolları vardır.

Laik soyutlanma politikası
Görünümünün ordunun noktadan sonra, Osmanlı İmparatorluğu'nun bir felaket derde Türkiye Word Savaşı I. Bir Atatürk çözümler ve felaket halinde sadece savaş sonrasında Türkiye müteahhitlik değil, ilgili ama böyle bir şekilde bunu içeren oldu bu emperyal macera aşırı riski içine çekilmiş edilememiştir.

İkinci Dünya Savaşı her iki eksen ve Müttefikler wooed ve Türkiye subverted. Ama ülkenin yönetilen - zorluk ile - tarafsızlığını korumak ve böylece başka bir ulusal felaket önleme.

Soğuk Savaş sırasında, Türkiye'nin konumu eşit zordu. Kuzeyden Sovyet baskısı karşısında, Türkler, ABD ve NATO ile kendi müttefiki gerekiyordu. Türkiye, Sovyetler umutsuz istedim şey var o da İstanbul Boğazı olan Sovyet donanmasının Akdeniz için engelsiz erişim verilen olurdu sahip. Doğal olarak, Türkler kendi coğrafyası hakkında ne couldn't do anything da Sovyetler için Boğaziçi teslim olabilir bağımsızlıklarını ödün vermeden. Ama ne kendileri tarafından korumak olabilir. Böylece, NATO üyeliği sadece seçim ile sola, Türklerin Batı ittifakı katıldı.

Bu konuda ulusal birliğin yüksek derecede idi. Ne ideolojiler, bu Sovyetler Türkiye'ye doğrudan bir tehdit olarak görüntülenen ilgili. Bu nedenle, kullanırken NATO ve Amerika Birleşik Devletleri garanti Türk toprak bütünlüğü yardımcı olmak için en sonunda yaklaşık bir fikir oluşturabilir bir şey vardı. Bu gibi tabii ki NATO üyeliği, komplikasyonlara yol, her zaman var.

Türkiye ile Amerika ilişkileri İran da Sovyet güneye hareket bloke (ve) ile sayaç için, Sovyetler - ve yıkılma - Arap ülkeleri ittifaklar bir strateji geliştirdi. Önce Türkiye, sonra Suriye, Irak ve diğer ülkelerde 1950 ve 1970 arasında Sovyet etkisi altında geldi. Türkiye, Sovyetler ve Irak ve Suriye arasında bir vize kendini buldu. Ve Mısır ile - onun Sovyet silah ve danışmanlar ile - de Sovyetler yörüngede, Türkiye'nin güney sınırında ciddi tehdit edildi.

Türkiye bu duruma iki olası tepkiler vardı. Bir askeri, ekonomik ve onun dağlık coğrafyası yararlanmak ve saldırıyı caydırmak oluşturmak oldu. Bunun için, Türkiye, Amerika Birleşik Devletleri gerekli. İkinci seçenek, hem Sovyetler ve sol düşman olan bölgedeki Arap rejimleri diğer ülkelerle işbirliği ilişkileri yaratmaktır. İki ülke bu tasarıyı uygun İsrail ve öncesi 1979 İran şah altındaydılar. İran aşağı Irak'a bağlı. İsrail Suriye ve Mısır bağlı. Sonuç olarak, bu iki ülkenin güneyinde gelen Sovyet baskı ve tehdit neutralized.

Böylece İsrail ile Türkiye ilişkisi doğdu. Her iki ülke de Amerikan karşıtı Sovyet ittifak sistemine ait ve bu nedenle Doğu Akdeniz'de koşullarda genel bir ortak ilgi vardı. Her iki ülke de Suriye içeren ortak bir ilgi vardı. Türk ordusu açısından, ve bu nedenle Türk hükümeti, İsrail ile yakın işbirliği mükemmel mantıklı.

İslamcı enternasyonalizm
Türkiye'de ikinci bir vizyon, ancak ise: Türkiye bu sorumlulukları olan bir Müslüman güç olarak kendi ulusal güvenliği garanti dışında. Bu bakış, elbette İsrail ve ABD ile ülkenin ilişkileri zarar ediyorum. Bir anlamda, bu küçük bir bedel artık. İsrail artık Türk ulusal güvenlik için vazgeçilmez olduğunu ve Türkiye'nin ABD salt bağımlılık küçük vardır. (Bu gün, ABD'nin Türkiye'nin ihtiyacı Türkiye fazla ABD'nin ihtiyacı var.)



Bu ikinci vizyonu çerçevesinde, Türkiye'nin dışa Müslümanların destek gücünü genişletmek olacaktır. Bu vizyon, eğer tam takip, Arnavutlar ve Bosnalılar destek Balkanlar'da, örneğin Türkiye dahil olacak. Ayrıca Türkiye güneye Arap rejimleri şekil yardımcı olan etkisini genişletmek göreceksiniz. Ve derin Orta Asya, burada doğal ilişkiler ve etkisi vardır yer alma Türkiye neden olacak. Sonuçta, bu görüş de deniz gücü durumu, Kuzey Afrika'daki olayları etkileyen Türkiye iade ediyorum. Onun kalbi çok yayılmacı vizyon is at ve bir o, mevcut askeri en etkin desteği gerektirir, biraz ev terk hakkında hassas olduğunu.

Endonezya, Pakistan, İran ve Mısır, Türkiye ile birlikte sadece bir beş büyük güçlerin İslam dünyasında yeterince ekonomik ve askeri potansiyeli ile yakın komşu ötesinde hiçbir şey etkilemez etmektir. Endonezya ve Pakistan dahili parçalanmış ve bir arada tutmak için mücadele; potansiyel büyük ölçüde bastırılmış olduğunu. İran, ABD ile uzun vadeli bir çatışma ve tüm bu ilişki konusunda gücünü kullanmak gerekir, genişletilmesi için seçenekleri sınırlayacak. Mısır kendi iç rejimi ve ekonomi ile, kötürüm ve önemli iç evolutions güç projesi değildir olmadan.

Türkiye, diğer taraftan, artık dünyanın en büyük 17. ekonomisi. Bu bir Gayri safi yurtiçi hasıla (GSYİH) bu her Müslüman ülkenin daha büyük, Suudi Arabistan da dahil olmak üzere sahip; her AB ülkesi Almanya dışında daha büyük, İngiltere, Fransa, İtalya, İspanya ve Hollanda ve yaklaşık beş kez İsrail daha büyük. GSYİH, Türkiye kadar küresel ölçekte alt sıralarda kişi başına, ancak ulusal gücü - toplam ağırlığı bir ülkenin uluslararası sistem gelmek için getirebilir - sık kişi başına daha ekonominin toplam büyüklüğüne gelir mümkündür. (Çin, bir kişi başına geliri en az yarısını Türkiye'nin.) Türkiye'deki istikrarsızlığın Arap dünyasında, Kafkaslar ile çevrilidir ve Balkanlar sahip düşünün. Ama en istikrarlı ve dinamik bir ekonomisi olan bölgede ve sonrasında İsrail, en etkili silahlı kuvvetleri vardır.

Seferinde, Türkiye kendi sınırları ötesinde. Örneğin, Irak'a toplam havada taşındı It has yer operasyonu Kürdistan İşçi Partisi, bir Kürt ayrılıkçı grubun birimleri saldırı. Ama Türkiye politikası derin entanglements engeller. Bakıldığında, Türk İslamcı noktadan sonra Ancak İslamcı bir rejimin kontrolü altında bu büyük bir güç büyük ölçüde onun etkisi yayılmış bir konumda olacaktır. Belirtildiği gibi, bu ordu veya laikler istiyorsun değil: Bu nasıl Osmanlı İmparatorluğu'nun Türk gücü sapped hatırlıyorum ve tekrar istemiyorum.

Erdoğan'ın Challenge ve Türkiye'nin Geleceği
Bu, Türkiye derinden bölünmüş bir toplum olduğunu söylemek adil değil. Bunun yerine, Türkiye'nin anlaşmazlık bütünleştirebilir öğrenmiştir. Şu anda Erdoğan, belki de Türk siyasi yelpazenin merkezini temsil eder. Ama üç rakip güçler dengesi çalışırken kafasına yapışmıştır. İlki, sağlam kalır bir ekonomi ve daha fazla acı terslikler (dünyanın geri kalanıyla birlikte) rağmen büyümeye olasılığı vardır. İkinci dini nedenlerle bir çok fazla yabancı entanglements doesn't want askeri, yetenekli ve kesinlikle içindir. Ve üçüncü olan İslam dünyasının bir parçası olarak Türkiye görmek istiyor İslamcı bir hareket - ve dünyanın belki de lideridir.

Erdoğan, Türk ekonomisinin zayıflatmak istemezse, ve Türkiye'nin orta sınıf tehlikeye atma gibi radikal İslamcı fikir görüyor. O ordunun gönlünü ve siyasi hareket onu tutmak istiyor. O da kim kışla veya kötü bir ordu çekmek olabilir radikal İslamcılar, ekonomiyi zayıflatacağı sakinleştirmek istiyor. Erdoğan böylece iş tutmak istiyor, ve dini sektörü aynı anda mutlu askeri.

Bu kolay bir iş değil ve Erdoğan açıkça İsrail Gazze saldıran ve bu zor görevi yaparken at öfkeli oldu. Türkiye, İsrail-Suriye diyaloğu geliştirme konusunda çok önemli oldu. Bu artık Türkiye'nin liderlik kez daha geniş bir dünya demektir bölgesel, nişanlı olan risk karşı askeri biraz hassas fazla hakkında bir şey. Erdoğan bu nedenle Türkiye'nin askeri-sivil güç dengesini tehlikeye atma ve bölgesel far da belli adımları israf ne de Gazze bir anlamsız işlem olarak kabul İsrail gördüm.

Yine de, Erdoğan, İsrail ayrılmak istemiyordum. Bu yüzden de moderatör ile öfkeli oldu. İster bu veya hesaplandı sadece o kendi bulur durum yaptığı tepki yansıyan maddi bir. Bu patlak onu İsrail ile kararlı aslında böyle bir fıtık yaratmadan kırmaya görünmesine izin verdi. O nedenle deftly onun ince çizgi yürümeye devam etti.

Sorun ne kadar Erdoğan dengeyi korumak olabilir. Türkiye çevresindeki daha kaotik bölgede olur ve daha güçlü Türkiye, daha dayanılmaz Türkiye jeopolitik düpedüz baskı vakum doldurmak olacak alır. Bölgedeki bir yayılmacı ideoloji - Türk İslamcılık - ve güçlü yeni kuvvet ekle hızla çıkmak olabilir. Bu süreci engellemek için Bir şey Rusya olduğunu. Eğer Moskova kuvvetleri Gürcistan sunması ve Ermenistan'da Türk sınırına kuvvetlerini getiren, Türkler geri bir Rusların engelleme kendi politikası Reorient gerekir. Ama, uzun olursa olsun ne düzeyde Rusya güç dönüş önümüzdeki birkaç yıl için Türk güç vadeli büyüme kaçınılmazdır - ve dikkatle ele alınması gereken bir şey.

[Jadelith]

valla kafası çalışan ılımlı islamcı expansionist lider lazım başta bunların gerçekleşmesi için : )

ha bi de ordunun yardımı lazım

lazım oğlu lazım. olursa iyi olur tabii de..

kriz geçsin sora bakarız .p

[sipeyskeyk]

Jadelith said:

valla kafası çalışan ılımlı islamcı expansionist lider lazım başta bunların gerçekleşmesi için : )

amerika onu geçirmiş işte başa daha ne yapsın :)

[Sparkcaster]

vay be hazar denizinin yarısı bizden etkilenmiş balıklar felan

[sipeyskeyk]

ekşiden cümle çalmayalım

[matama]

off abi bende atalarim gibi olmak istiyorum

mohac savasi yapalim bir daha

kemeri bir daha yabanci karilar uzerinde kesfedelim

toplayin uc bes tane biyikli kurun bana mehter takimini

haydi bre

[Laurelin]

viyena kapilarina dayanalim artik gene huleynn

[Esh]

o sphere of influence imkansiz da, nedense di$ faktorlerin etkisi minimum olarak ele alinmi$ yazida.Bir Iran orneginden sonra Amerika nin Turkiyeye islamci lider devlet modeli dayatmasi biraz sacma. Ki dunyadaki en buyuk amerika du$manliginin bu ulkede oldugunu da hesaba katarsak, bu cok riskli olacaktir zaten.

[Laurelin]

YUNANLILARI DOVELIM BASKA BIRSEY ISTEMIYORUM VALLA!

[ssg]

çok gaza geldim

[Jadelith]

bende gaza geldim

[ssg]

[Farinal]

sphere of influence ayrı fethetmek ayrı şey koçlar karıştırmayın

[OogahBoogah]

Waaagh!

[Mithr]

Buyse said:

http://www.ensonhaber.com/images/banner/turkiye20501.jpg

abi ukrayna ve rusyaya komşuymuşuz be..

[ssg]

Farinal said:

sphere of influence ayrı fethetmek ayrı şey koçlar karıştırmayın

fethettinmi influence de edersin concon

[Farinal]

ama influence için illa fethetmen gerekmez yavru

[ssg]

ama fethetmek için illeği influencede gerekmez cici

[fede]

ağzınızdan bal damlıyoru YAHU

[Farinal]

gerekir demedim zaten koçis

[ssg]

ıhh yemedi oltayı

[mani]

Horizon said:

google translate ile çevirisi. Nekadar iyi bilemem okurken kontrol edeceğiz :).

İlgili Özel Konu Sayfa
Türkiye'nin Re-Emergence
Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, Dünya Ekonomik Forumu Davos, İsviçre, geçen hafta içinde bir yıllık toplantısında İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres ile bir kamu tartışma sırasında patladı. Erdoğan Peres, ancak Moderatör ziyade en fazla darbe değil mi, Washington Post köşe yazarı ve ortak editörü David Ignatius, Erdoğan'ın Peres için daha fazla zaman veren kimi suçladı. Sonra, Erdoğan, "Ben hiç bir şekilde hedef didn't İsrail insan Cumhurbaşkanı Peres veya Yahudi insanlar. Ben anti-semitizm insanlığa karşı suç olan bir başbakan, kim açıkça belirtildiği bir lider "dedi.

Yine de, uluslararası basın Erdoğan'ın fikir ince noktalarını, ancak Gazze de İsrail politikası ve öfkeli çıkmak, pek çok düşünce üzerine saldırılar oldukça değil odaklı Peres ve İsrail yönelik oldu. Bu karışıklık, biz şüpheli, uygun Erdoğan oldukça iyi. Türkiye'de etkin bir şekilde İsrail'in bir müttefiki. Bu ittifak göz önüne alındığında, Gazze yaşanan son olaylar, zor bir konumda Erdoğan koydu. Türk başbakanı Türkiye'nin askeri olduğunu İsrail ile ilişkileri kopma hareket olduğunu endişe ile Türkiye'nin ılımlı İslamcı toplum onun taraftar için İsrail'in politikalarına karşı göstermek için gerekli. Veya hesaplanan, Davos olarak Erdoğan'ın patlama onu İsrail vokal muhalefet göstermek için görünmesi - izin doğrudan İsrail Cumhurbaşkanı, hiçbir LE SS - olmadan aslında İsrail ile ilişkileri tehdit.

Bu Erdoğan'ın siyasi konumunu karmaşıklığı anlamak önemlidir. Dünya Savaşı sonrasında Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşünden beri, Türkiye laik bir devlet olmuştur. Hükümet ve laiklik anayasa o Mustafa Kemal Atatürk'ün mirasını korumak için de askeri, kimin rol - kurucusu tarafından garanti oldu, modern, laik Türkiye, kim milletin bir araç oluşturma olarak ordu kullanılır. Türk halk, aksine, radikal İslamcılar için ultrasecularists gelen gam çalışır.

Erdoğan bir seçilmiş ılımlı İslamcı olduğunu. Gibi, o şüphelenilecek ordu tarafından tutulur ciddi ne kadar da dini konularda devam edebilir circumscribed. Daha çok politik olduğunu onun sağ için Türk kamuoyu haline inroads yaptğnz satır İslamcı partiler. Erdoğan bu kuvvetler arasında askeri müdahale ve İslamcı terörizm iki uç sonuçlar kaçınarak denge olmalıdır.

Bu arada, bir jeopolitik açıdan, Türkiye, her zaman rahatsız sırada yer almaktadır. Anadolu ve Avrasya'nın en önemli nokta ise. Bu Asya ve Avrupa, Arap dünyası için kuzey sınır ve Kafkasya güney sınırı arasındaki kara köprü olduğunu. Bunun etkisi dışa Balkanlar, Rusya, Orta Asya, Arap dünyası ve İran doğru yayılır. Alternatif olarak, Türkiye kuvvetleri bu yönde bir kaynaklanan bir hedeftir. Ve İstanbul Boğazı, Türkiye'de Akdeniz ve Karadeniz arasındaki arabirim sağlar, bu da kontrol etmek için, ve Türkiye'nin konumunu karmaşıklığı ekle net olur: Türkiye her zaman ya komşuları baskısı altında veya komşuları baskı. Bu perpetually çok yönleri dışa yılında çekilmiş, doğu Akdeniz hatta içine Ing olun.

Türkiye'nin jeopolitik sorun ile ilgili iki farklı yolları vardır.

Laik soyutlanma politikası
Görünümünün ordunun noktadan sonra, Osmanlı İmparatorluğu'nun bir felaket derde Türkiye Word Savaşı I. Bir Atatürk çözümler ve felaket halinde sadece savaş sonrasında Türkiye müteahhitlik değil, ilgili ama böyle bir şekilde bunu içeren oldu bu emperyal macera aşırı riski içine çekilmiş edilememiştir.

İkinci Dünya Savaşı her iki eksen ve Müttefikler wooed ve Türkiye subverted. Ama ülkenin yönetilen - zorluk ile - tarafsızlığını korumak ve böylece başka bir ulusal felaket önleme.

Soğuk Savaş sırasında, Türkiye'nin konumu eşit zordu. Kuzeyden Sovyet baskısı karşısında, Türkler, ABD ve NATO ile kendi müttefiki gerekiyordu. Türkiye, Sovyetler umutsuz istedim şey var o da İstanbul Boğazı olan Sovyet donanmasının Akdeniz için engelsiz erişim verilen olurdu sahip. Doğal olarak, Türkler kendi coğrafyası hakkında ne couldn't do anything da Sovyetler için Boğaziçi teslim olabilir bağımsızlıklarını ödün vermeden. Ama ne kendileri tarafından korumak olabilir. Böylece, NATO üyeliği sadece seçim ile sola, Türklerin Batı ittifakı katıldı.

Bu konuda ulusal birliğin yüksek derecede idi. Ne ideolojiler, bu Sovyetler Türkiye'ye doğrudan bir tehdit olarak görüntülenen ilgili. Bu nedenle, kullanırken NATO ve Amerika Birleşik Devletleri garanti Türk toprak bütünlüğü yardımcı olmak için en sonunda yaklaşık bir fikir oluşturabilir bir şey vardı. Bu gibi tabii ki NATO üyeliği, komplikasyonlara yol, her zaman var.

Türkiye ile Amerika ilişkileri İran da Sovyet güneye hareket bloke (ve) ile sayaç için, Sovyetler - ve yıkılma - Arap ülkeleri ittifaklar bir strateji geliştirdi. Önce Türkiye, sonra Suriye, Irak ve diğer ülkelerde 1950 ve 1970 arasında Sovyet etkisi altında geldi. Türkiye, Sovyetler ve Irak ve Suriye arasında bir vize kendini buldu. Ve Mısır ile - onun Sovyet silah ve danışmanlar ile - de Sovyetler yörüngede, Türkiye'nin güney sınırında ciddi tehdit edildi.

Türkiye bu duruma iki olası tepkiler vardı. Bir askeri, ekonomik ve onun dağlık coğrafyası yararlanmak ve saldırıyı caydırmak oluşturmak oldu. Bunun için, Türkiye, Amerika Birleşik Devletleri gerekli. İkinci seçenek, hem Sovyetler ve sol düşman olan bölgedeki Arap rejimleri diğer ülkelerle işbirliği ilişkileri yaratmaktır. İki ülke bu tasarıyı uygun İsrail ve öncesi 1979 İran şah altındaydılar. İran aşağı Irak'a bağlı. İsrail Suriye ve Mısır bağlı. Sonuç olarak, bu iki ülkenin güneyinde gelen Sovyet baskı ve tehdit neutralized.

Böylece İsrail ile Türkiye ilişkisi doğdu. Her iki ülke de Amerikan karşıtı Sovyet ittifak sistemine ait ve bu nedenle Doğu Akdeniz'de koşullarda genel bir ortak ilgi vardı. Her iki ülke de Suriye içeren ortak bir ilgi vardı. Türk ordusu açısından, ve bu nedenle Türk hükümeti, İsrail ile yakın işbirliği mükemmel mantıklı.

İslamcı enternasyonalizm
Türkiye'de ikinci bir vizyon, ancak ise: Türkiye bu sorumlulukları olan bir Müslüman güç olarak kendi ulusal güvenliği garanti dışında. Bu bakış, elbette İsrail ve ABD ile ülkenin ilişkileri zarar ediyorum. Bir anlamda, bu küçük bir bedel artık. İsrail artık Türk ulusal güvenlik için vazgeçilmez olduğunu ve Türkiye'nin ABD salt bağımlılık küçük vardır. (Bu gün, ABD'nin Türkiye'nin ihtiyacı Türkiye fazla ABD'nin ihtiyacı var.)



Bu ikinci vizyonu çerçevesinde, Türkiye'nin dışa Müslümanların destek gücünü genişletmek olacaktır. Bu vizyon, eğer tam takip, Arnavutlar ve Bosnalılar destek Balkanlar'da, örneğin Türkiye dahil olacak. Ayrıca Türkiye güneye Arap rejimleri şekil yardımcı olan etkisini genişletmek göreceksiniz. Ve derin Orta Asya, burada doğal ilişkiler ve etkisi vardır yer alma Türkiye neden olacak. Sonuçta, bu görüş de deniz gücü durumu, Kuzey Afrika'daki olayları etkileyen Türkiye iade ediyorum. Onun kalbi çok yayılmacı vizyon is at ve bir o, mevcut askeri en etkin desteği gerektirir, biraz ev terk hakkında hassas olduğunu.

Endonezya, Pakistan, İran ve Mısır, Türkiye ile birlikte sadece bir beş büyük güçlerin İslam dünyasında yeterince ekonomik ve askeri potansiyeli ile yakın komşu ötesinde hiçbir şey etkilemez etmektir. Endonezya ve Pakistan dahili parçalanmış ve bir arada tutmak için mücadele; potansiyel büyük ölçüde bastırılmış olduğunu. İran, ABD ile uzun vadeli bir çatışma ve tüm bu ilişki konusunda gücünü kullanmak gerekir, genişletilmesi için seçenekleri sınırlayacak. Mısır kendi iç rejimi ve ekonomi ile, kötürüm ve önemli iç evolutions güç projesi değildir olmadan.

Türkiye, diğer taraftan, artık dünyanın en büyük 17. ekonomisi. Bu bir Gayri safi yurtiçi hasıla (GSYİH) bu her Müslüman ülkenin daha büyük, Suudi Arabistan da dahil olmak üzere sahip; her AB ülkesi Almanya dışında daha büyük, İngiltere, Fransa, İtalya, İspanya ve Hollanda ve yaklaşık beş kez İsrail daha büyük. GSYİH, Türkiye kadar küresel ölçekte alt sıralarda kişi başına, ancak ulusal gücü - toplam ağırlığı bir ülkenin uluslararası sistem gelmek için getirebilir - sık kişi başına daha ekonominin toplam büyüklüğüne gelir mümkündür. (Çin, bir kişi başına geliri en az yarısını Türkiye'nin.) Türkiye'deki istikrarsızlığın Arap dünyasında, Kafkaslar ile çevrilidir ve Balkanlar sahip düşünün. Ama en istikrarlı ve dinamik bir ekonomisi olan bölgede ve sonrasında İsrail, en etkili silahlı kuvvetleri vardır.

Seferinde, Türkiye kendi sınırları ötesinde. Örneğin, Irak'a toplam havada taşındı It has yer operasyonu Kürdistan İşçi Partisi, bir Kürt ayrılıkçı grubun birimleri saldırı. Ama Türkiye politikası derin entanglements engeller. Bakıldığında, Türk İslamcı noktadan sonra Ancak İslamcı bir rejimin kontrolü altında bu büyük bir güç büyük ölçüde onun etkisi yayılmış bir konumda olacaktır. Belirtildiği gibi, bu ordu veya laikler istiyorsun değil: Bu nasıl Osmanlı İmparatorluğu'nun Türk gücü sapped hatırlıyorum ve tekrar istemiyorum.

Erdoğan'ın Challenge ve Türkiye'nin Geleceği
Bu, Türkiye derinden bölünmüş bir toplum olduğunu söylemek adil değil. Bunun yerine, Türkiye'nin anlaşmazlık bütünleştirebilir öğrenmiştir. Şu anda Erdoğan, belki de Türk siyasi yelpazenin merkezini temsil eder. Ama üç rakip güçler dengesi çalışırken kafasına yapışmıştır. İlki, sağlam kalır bir ekonomi ve daha fazla acı terslikler (dünyanın geri kalanıyla birlikte) rağmen büyümeye olasılığı vardır. İkinci dini nedenlerle bir çok fazla yabancı entanglements doesn't want askeri, yetenekli ve kesinlikle içindir. Ve üçüncü olan İslam dünyasının bir parçası olarak Türkiye görmek istiyor İslamcı bir hareket - ve dünyanın belki de lideridir.

Erdoğan, Türk ekonomisinin zayıflatmak istemezse, ve Türkiye'nin orta sınıf tehlikeye atma gibi radikal İslamcı fikir görüyor. O ordunun gönlünü ve siyasi hareket onu tutmak istiyor. O da kim kışla veya kötü bir ordu çekmek olabilir radikal İslamcılar, ekonomiyi zayıflatacağı sakinleştirmek istiyor. Erdoğan böylece iş tutmak istiyor, ve dini sektörü aynı anda mutlu askeri.

Bu kolay bir iş değil ve Erdoğan açıkça İsrail Gazze saldıran ve bu zor görevi yaparken at öfkeli oldu. Türkiye, İsrail-Suriye diyaloğu geliştirme konusunda çok önemli oldu. Bu artık Türkiye'nin liderlik kez daha geniş bir dünya demektir bölgesel, nişanlı olan risk karşı askeri biraz hassas fazla hakkında bir şey. Erdoğan bu nedenle Türkiye'nin askeri-sivil güç dengesini tehlikeye atma ve bölgesel far da belli adımları israf ne de Gazze bir anlamsız işlem olarak kabul İsrail gördüm.

Yine de, Erdoğan, İsrail ayrılmak istemiyordum. Bu yüzden de moderatör ile öfkeli oldu. İster bu veya hesaplandı sadece o kendi bulur durum yaptığı tepki yansıyan maddi bir. Bu patlak onu İsrail ile kararlı aslında böyle bir fıtık yaratmadan kırmaya görünmesine izin verdi. O nedenle deftly onun ince çizgi yürümeye devam etti.

Sorun ne kadar Erdoğan dengeyi korumak olabilir. Türkiye çevresindeki daha kaotik bölgede olur ve daha güçlü Türkiye, daha dayanılmaz Türkiye jeopolitik düpedüz baskı vakum doldurmak olacak alır. Bölgedeki bir yayılmacı ideoloji - Türk İslamcılık - ve güçlü yeni kuvvet ekle hızla çıkmak olabilir. Bu süreci engellemek için Bir şey Rusya olduğunu. Eğer Moskova kuvvetleri Gürcistan sunması ve Ermenistan'da Türk sınırına kuvvetlerini getiren, Türkler geri bir Rusların engelleme kendi politikası Reorient gerekir. Ama, uzun olursa olsun ne düzeyde Rusya güç dönüş önümüzdeki birkaç yıl için Türk güç vadeli büyüme kaçınılmazdır - ve dikkatle ele alınması gereken bir şey.

hahaha fatih terim RTE el ele verip google translate i programlamışlar.

said:

Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, Dünya Ekonomik Forumu Davos, İsviçre, geçen hafta içinde bir yıllık toplantısında İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres ile bir kamu tartışma sırasında patladı.

said:

Sonra, Erdoğan, "Ben hiç bir şekilde hedef didn't İsrail insan Cumhurbaşkanı Peres veya Yahudi insanlar.