paylaşım

[duende]

Hayatım ilginç bir evrede:
Babam yaklaşık 3 senedir akciğer kanseri. Garip bir adam. Hayatında sevgiye hiç yer vermemiş. (Tahmin ediyorum ki verdiği tek dönem anneme âşık olduğu dönemdir. Ta ki aşkı tükenene kadar.) Şu an hayatında yer alan 2 şey var: hırsı ve sigarası. Sigara içmeye devam ediyor; ablamla, annemle ve benimle çok kez bu yüzden kavga etti. Sanırım bu yüzden sigaraya daha bir tutkuyla bağlandı. Eminim şu anda sigarayı tek dostu gibi görüyordur. Hırsına gelince; eskiden oldukça zengindik ve 99-2000 dönemindeki krizde battık. O günden beri babamın yegane hayali eski günlerine dönmek ve vida sektöründeki tüm insanlara "Vaay Atilla battı ama eski günlerine dönmeyi bildi." dedirtmek.
Birilerinden nefret etmekten ve onlar hakkında söylenmekten haz alıyor sanırım. Hayatı boyunca etrafındaki (sürekli değişen) birkaç insandan nefret etti ve sürekli onlar hakkında söylendi. ÖSS döneminde ben, herhangi bir dönemde var ise iş ortağı, yoksa işyerindeki herhangi bir insan ve genellikle (dünyadaki en sabırlı ve iyi niyetli insan olmasına rağmen) annem. Anneme yada bana kızıp yemek yemediği oluyor, tüm gün boyunca sigara içiyor ve pazarları bile çalışarak geçiriyor. Sanırım şu anda yalnız kaldığına inanıyor ve hayatındaki 2 şey sigara ve işi.
Gelelim benim hayatındaki yerime: Kimi zaman İngilizcemle büyük işler başararak, kimi zaman vasıfsız işçi kadar ona yardımcı oluyorum. Ancak üniversiteyi bu sene kazanan ben biraz "öğrenci hayatı" yaşamak istiyorum. Yardım etmek kesinlikle benim için bir sorun değil. Ben her ikisini birden yapmak istiyorum ama babam 3 saat mesafedeki kampüsten geç dönmemi sorun ediyor. (Ve sürekli bana okulda aktif olmamı öğütler.) Herhangi bir klüpün toplantısı 6 gibi başlar ve 8 gibi biter. Bu benim 11de evde olmam demektir. Kısaca okulla tek alakam yalnızca derslere girmek olsun ve işlerine yardım edeyim istiyor. Gidebileceğim umuduyla yurtta bir oda tuttum ama ayda 2 bilemedin 3 akşam orada kalabiliyorum.
Başta söylediğim gibi hayatım oldukça ilginç bir evrede. Biryandan garip babama sürekli kızıyorum, bir yandan halsiz düşmesine ve zayıflamasına üzülüyorum, bir yandan Ankara'daki sorumsuz ablama kızıyorum ve ona özeniyorum, bir yandan anneme üzülüyorum ve sürekli şehir dışında sorumsuz üniversite öğrencisi olma hayali kuran kendime acıyorum.
Tercih döneminde babama işleri için yardım et amacı ile bu hayalimden vazgeçtim. Şehir dışına gitmiş olsam şu an vicdan azabı çekerdim. Ancak bugün ki hayatımdan oldukça sıkıldım, ne yapacağımı bilmiyorum, kafam çok karışık.
Bunları herhangi bir arkadaşıma anlatsam ne diyeceğini bilmeden suratıma bakacaktır. O yüzden buraya yazayım dedim. Belki dışardan bakmamı ve karar verebilmemi sağlar.
Kendime Alice Cooper'dan "I'm eighteen"i armağan edip yazıma son veriyorum. Sanırım kafamdakileri tam anlatamadım ama her neyse okuyan olursa teşekkürler...

[ Mesaj 22 Nisan 2007, Pazar - 15:09 tarihinde, duende tarafından güncellenmiştir ]

[nileppezdel]

Açıkçası durumuna üzüldüm, gerçekten zor bir durum. İnsanlar herşeyi bırakıp gitmek isterler ama yapamazlar. İnsan doğası işte. Bence hızlı düşünme, sırf şu anda rahatlamana yardım edecek diye ileride pişman olacağın şeyler yapma. Biraz daha sabretmeye çalış, ha eğer illa ki sabredemem diyorsan ailenle konuş, yurttaki odanda kalmaya başla. Hem tam kopmamış olursun hem de kafan rahat olur. Muhtemelen bu söylediklerim işe yaramaz tavsiyeler ama yine de yazayım dedim, çorbada bi kaşık tuzumuz olsun. Umarım herşey istediğin gibi olur,

sevgiler..

[pekaziz]

Yanlış anlamadıysam olayların bu noktaya gelmesinde esas sebep babanın davranışları (tabi onun da bu noktaya gelmesinden neler etkili olmuştur bilemiyorum), yapman gereken şey çok açık aslında. Babanın, gerekirse anneni ve ablanı da yanına alarak karşısına geçmek ve tüm olanları tüm açıklığıyla konuşmak. Kuşkusuz buna benzer sahneleri sizler de denemişsinizdir önceden, bence söylemeniz gereken "neden böyle yapıyorsun baba" değil de" bu davranışlarından sadece sen değil tüm bir aile zarar görüyor, bunca insanı bizle paylaşmadığın bir dertten ötürü rahatsız etmek hakkın mı?" diye sormak olmalı.

Senin durumun en zoru aslında, başkasının acısını çekmek taşıması en zor yüklerden birisidir. Umarım herşey dilediğin gibi sonlanır...

[duende]

2 gün önce konuşmayı denedim ve "evet evet ben çok kötüyüm vs." cümlelerle konuyu kapattı en sonunda sıkıldım (sesimde kısıktı) uğraşamam diyip bıraktım

[Villians]

bak ya dışarıdan hiç göstermiyor neler yaşıyormuş..canım üzüldüm ama kendini yıpratma diyeceği sana çünkü baban artık değişmeyecek kendini düzeltmek istemeyecek çünkü o istemeyecek değişmeyi ben buyum yada kötüyüm deyip çıkacaktır işin içinden...
sen biraz dengelemeye çalış ne çok ne çok soğuk,aile diyoruz evet önemli ama sende önemlisin bak ne güzel üniversiteni okuyorsun ki biliyorum bunu çok istiyordun.Geleceğini sakın göz ardı etme o veya bu şekilde bir ailemiz olsun başka insanlar olsun yanımızda olmayacak ve bir şekilde kendimize kalacağız.Ayakta durmak için elinden ne geliyorsa yap
Zaten her zaman onların evladı olucaksın ve sende elinden geleni yapmak isteyeceksin onlar için..Bu aile sevgisizliği değil yapmak istedilerinin pişmanlığı kalmasın içinde geriye bakıp ağlama sadece elimden geleni yapıyorum demenin rahatlığını sindir içine

[Pyro]

sana $öyle diyeyim.eğer ki dı$arıyı tercih edip gitmi$ olsaydın ve baban 1-2 sene sonra ölse inan bana $uan ki halinden daha kötü olurdun.ke$ke gitmeseydim,ke$ke o 1-2 sene de yanında bulunsaydım gibi pi$manlık duyardın.zira allah göstermesin ileride kötü bir$ey olursa hep duyucaksın en ufak $eyden bile ama en azından doğru olanı yapmı$sın sen.bırak zevk aldığı uğra$larla uğra$sın,i$iyle vs.o da kafasını dağıtmak istiyor,kolay bir$ey değil kanser.

[oper]

bencil ol, kendini düşün.. bırak baban kendine acısın. sizin gösterdiğiniz acıma pek bişeye yaramamış gördüğün üzere. git gez dolaş ne istiyosan onu yap. babana aldırma, gerekiyo işe de yardım etme.geleceğin bu senin, çocuk oyuncağı değil...

[fizban]

bi kaç yıl daha bencil olma. biraz sorumluluk sahibi ol ve ailene yardımcı ol. sadece baban değil söz konusu olan. ailen de var orada.. zaten dayanamayacağın noktayı sen bilip, insanlara danışmazsın.. "kaçıp gitsem mi bu ülkeden ? yeter lan sıçarım babasına da" dersin, kapıyı çeker gidersin zaten..

[duende]

annem yıldız teknik mimarlık mezunu ve mezun olduktan bikaç yıl sonra babamla evlenmiş, evlendikten sonra işini bırakmış babamın isteği üzerine. hiç bir zaman bahsetmedi annem ama hala çok kızgın olduğunu hissediyorum ve sanıyorumki ozamanda aynen şu an bana yapıldığı gibi vicdan-sindirme karışımı bir çalışma yapılmış. sanırım kişiliğinde var bu: istediğini yaptırmak için vicdan-sindirtme ikilisini kullanmak

[Dark_Soul]

bu bana şu topiği hatırlattı ama ordaki elemanın durumu daha karmaşıktı:

http://forum.paticik.com/konu.php?id=125939

[malik]

bence baban biraz yalnız kalmış,gücü yetmemiş her şeyiyle uğraşmaya.

pek fazla tartışmaya girme,elinden gelebildiği kadar yardımcı ol,biraz babanın da psikolojik olarak yanında olduğunu göster,oğlunun akıllı mantıklı her davranışı onu da düşündürtecektir.

zor durum,babalar zorlanıyor,yoruluyor,kimileri de o ağır tempoyu kaldıramıyor;elimizden geleni yapıp moral vermek,biraz güldürmek yapacağımız en güzel şeyler.

biraz daha moral verici ona davranışlarda bulun,ve iyi niyetini eksik etme,daha iyi olur umarım.atlatırsınız bunları da.