Ben Böyle Değildim -2: Hastane-

[Laraken]

Gözlerimi açıp gözlerimi kapatıyordum. Her gün programım belliydi. Sabah saolsun Murat gelirdi, biraz laflardık, giderdi. Sonra fizikçi gelirdi. Yapamadığım hareketler için beni alkışlardı.

“Çok iyi gidiyorsun, evet evet. Çok iyi!”

“Sevişmiyoruz amına koyim.”

*

Kabul etmedim ilk duyduğumda. Yirmi yıldır ölü olamazdım. Yirmi yıl ölüyse bir insan, geri kalan yıllarda da ölüdür. Geri kalan on beşbin yirmi beş yılda ölü olarak kalacaktır. Sonra yaşama geri dönebilir.

Pff. Çok sıkılıyordum hastanede. Bir sürü şey düşünüyordum.

Nefretimi unutmak için. Ama dün gibi gerçekti. Dün yaşamıştım o anı ben. Yirmi yılı sikerim. Hala karanlıktı içim. İçtiğim ilaçlar sadece yirmi yıl uyutabilmişti beni. Daha fazlasını içmeliydim belki. Üç yüz sene sonra uyanmak korkuttu beni. Çünkü

ikisi de ölmüş olacaktı. Benim elimden değil. Bu düşünce nefretimi katladı. Yüzüme, gözlerime doğru. Arabanın içi ısınmasın diye konulan güneşlik gibi gözlerimdeydi o nefret. Güneş varken, gece gibi uyudum.

*

Fizikçi ibne geldi yine. Canım yanıyordu sadece yaptırdığı hareketlerden. Yürüyemiyordum ki. Bir adım, ikinci adım, üçüncü addddddddd....

Üçüncüyü zorlamıştım bu sefer. Alkışladılar. Genç elleriyle.

Ben:

Ellerime her baktığımda korkuyordum. Vücudum yine aynıydı ama ellerim belli ediyordu uyuduğum zaman dilimini.

Fiziğini de sikerim terapisine demek istiyordum. Ama uğraşıyorlar. Hatta bi tane silah versinler bana. Küçüklerden, şakağa dayanabileceklerden. Sıkayım. Bak bakalım bi daha uyanabiliyor muyum.

*

Murat, her geldiğinde “neden” diye sordu. Söyleyemedim kocaman adama; ‘sevgilim beni aldattı ben de o yüzden onları öldürmek yerine kendimi siktim diye.’ Kardeşim beni sikti olum, hiç mi takip etmiyor beni Okan, neden gelmedi uyandığımı görünce lan? Orospu çocıkları neden gelemedi olum hiç düşünmedin mi? MURAT HİÇ DÜŞÜNMEDİN Mİ?

Tabiki düşünmedi. Ben ölüydüm. Neden düşünmeliydi ki? Tek amacı benim tekrar nefesimi burnumdan alıp ağzımdan konuşmamı görmekti. Bu yüzden bu kadar para harcamıştı balık yaşamıma.

Nefes alıyordum, evet. Ama karanlık alıp karanlık veriyordum. Oksijen veya karbondioksit değil.

*

Yine bir fizik terapinin sonuydu. Her şey yine aynıydı. Sıkıntı yok. Sonra Murat geldi. Yine sıkıntı yok her şey aynı.

Heyecanlıydı. “Bugün biraz az kalıcam kanka, bizim çocuk büyüdü biliyorsun. Bebek sevicem yıllar sonra!”

Yıllar sonra? Yıl ne lan? Yirmi sene yok benim beynimde. Arabalar uçuyor mu artık? Soramadım ki hiç. Fırsatım olmadı suçlanmaktan.

“Kiğmin çocuğğğu?” At yarrağının. Sanane. Çok merak ediyormuşsun gibi.

“Okan’ların lan. Üçüncü çocuk. Bebecik daha çok sevicem. Buraya da getiririm bi ara.

“Oğğğğkanhhla kiğğmin?”

“Kim olacak Burçak’ın.”

*

“Yedi, sekiz, dokuz!”

“İnanılmaaaaaz!”

İnanacaksınız yavaş yavaş. Yürümem gerek, bi tane koltuk değneyile bile olsa yürümem gerek.

*

Altı buçuk ay uğraştım.

Sonunda hastanenin içinde el sallıyordu bütün hemşireler. Doktorsa elini sallamadan gülümsüyordu. Siktiğimin hıyarı, ne var sen de el sallasan ve ben bütün karanlığımı bir saniye bile olsa unutsam. Hayır, doktora baktıkça karanlığımı hatırlıyorum.

Arkamı döndüm. arabaya doğru yürüdüm. Murat’ın arabası. Güzel bir şeydi ama havada uçmuyordu.

“Nasıl hissediyorsun” diye sordu.

“İyi, nasıl hissedeyim ki... Ya kardeşim, bana bu kadar yardım etmişsin, hiç teşekkür edemedim.”

“Yok senin kendi fonundan çekildi hastane paraları, ben ödemek istedim ama ilk senin hesabının bitmesi gerekiyormuş ailen olmadığı için.”

“Öldükleri için.”

“Evet kardeşim öldükleri için.”

“Senden tek bir şey daha isteyecem Murat, bana en teknolojik kol değneyini söyle. Gidip onu alayım. Amortisörlü olsun.” dedim.

“Tamam bakıp söylerim sana, telefonun olmadığına göre evine gelip söylerim.” diyip gülümsedi.

Telefonlar nasıldı acaba merak ettim anlamsız. Etmemem gerekiyordu, merak eden insan yaşama sarılır.

Benimse ölümü bir tane kol değneğine kurmam gerekiyordu.

Bekledim.

[kavurma]

devam?

[Laraken]

işte yazdıkça koyarım.