Kirli Çamaşırlar

[Laraken]

Bi balkondan ankaraya bakiyorum şu an.

Bi kaç kendini yildiz sanan sokak lambasi göz kırpıyor bana. Siktiretmişken sekiz yıl uzak yıldızları, gidebilecegim uzaklıktaki ışıklar çelemez duygularımı. Hayir hep ışıktılar, hep
sadece ışık olarak kalacaklar.

Gözümün görebildiği sınırı denemeyi çoktan bıraktım, ben sadece ayağımı koyduğum balkon demirinin altındaki çamaşır askılığına bakıyorum.

Ben hala çamaşırların kuruması gereken yerdeki yağmur damlasına bakıyorum. İroniyi siktirettim ama düşemiyor bi türlü. Yanindakiler iniyor aynı hızlarda ama o sadece titriyor arada ve düşemiyor. Yaşlı insanlar aklıma geliyor zamanını bekleyen, zamanda akrebin ölüm yelkovanın hastalık olduğu.

Bi tane bira açıyorum cehennemdeki yerimi kesinleştirmek için sigaramın yanına.

Ankaraya tekrar bakiyorum. Hala ayni, hala sakinligini koruyor. Beklemiyor benden yapacagim seyi.

Biradan içiyorum.

Hic beklemedi ki.

Bir yudum daha alıyorum.

Melekler izlerken bilemediler şeytanın tek bir yagmur damlasi olarak bedenlecegini.

Şişeyi bitiriyorum.

Sigaram bitmeye yakınken agzıma götürüp ellerimi serbest bırakıyorum. Çamaşır askılığını titretiyorum eğilip. Tamam gereğinden çok fazla eğilip...

Düşerken ankaranin ışıklarına son bir kez daha bakıyorum. Bir saniye falan, hepsi ayni yanıyor, beni göremediklerini biliyorum. Düşerken, sikeyim banane diye düşünürken, düşürüp kurtarmaya çalıştığım damlanın benden önce indiğini, ağzımda yanan son zevkimin ucundaki klitorisi söndürdüğünü görüyorum ikimiz de ölmeden. Sigaramın ucunda benden önce öldüğünü hissediyorum iliklerime kadar acıtan o paramparça olmamı hissetmeden.

Son ölüm fırtını alamıyorum; yerde ölüm yatıyor ağzı açık, sigarası sönmüş, bomboş bakan çamaşır askılığındaki yeni bir damlaya.

Benim icin en buyuk bir adim olduğunu biliyorum, ankara icin ise iftar vakti.

[kavurma]

Müthiş..