Dust Bunnies

[Pdz]

Küllerini savurmak mı isterdin küçük çocuk ? Büyü önce biraz daha, sonra savurursun yine. Parıldayan, dupduru, masmavi su seni bekliyor şimdi. Bu fırsatı tepme sakın, ikincisi olmayacak çünkü. Çünkü ben de olmayacağım artık... Kitap okumayacağım artık sana yatarken; koklamayacağım seni iliklerine kadar. Üşüdüğün zaman üstünü örtmek için uykumu bölmeyeceğim, çünkü ben yokum artık; varlığımın tam zıttı yani. İnanmayacaksın bir süre, inkar edeceksin var olmayışımı, yanında bulunmayışımı. Alışman gerek ama küçük çocuk, çok daha zorları bekleyecek seni. Sokakta delicesine bindiğin bisikletine heyecan içinde bakan o kusursuz gözlerin kin dolacak zamanla, masumluğundan eser kalmayacak. Bu sadece basit bir yok oluş hikayesi evlat...

Yanlış anlamayasın sakın, bunları içini karartmak için söylemiyorum. Bizzat benden duyman daha dürüst olur sadece. Sadece gerçekleri söylüyorum sana. Çünkü başkaları bir daha söylemeyecek. Bir daha olmayacak kimse böyle yanında, sen de bakmayacaksın bir daha kimsenin arkasından bu kadar çaresiz ve ne yaptığını bilemez halde. Ama her zaman olduğu gibi insanoğlunun yaratılışından gelen o küstahlık seni de kendisine çekecek istemsizce karşı koymana rağmen... Haline şükretmen gereken yerde küfür edeceksin. Burnun havadan asla inmeyecek 'diğerleri'ne karşı. Dürüst davranabildiğin tek kişi, uzun bir süreden sonra yine "sen" olacaksın; tıpkı doğduğun günkü gibi.

Düzgün düşünmeye yeniden başlayacaksın "bir süre" daha sonra; ya da öyle düşündüğünü sanacaksın yine "bir süre" için. Hayatının geri kalanına yeni bir isim vereceksin, ve tahminde bulunmama izin verirsen bunun adı da "ondan sonra" olacak. Her şeyi baştan inşa etmeye zorunlu olduğunu hissederek büyük bir yanılgının içinde bulacaksın kendini; 'sen'in bir parçan olan 'ben'i görmezden gelmekle. Tabi ki hata yapacaksın, bu aslında harika bir şeydir evlat... Hatta sırf hatalarını izleyip; onlardan uslu uslu ve kimi zaman da canın yanarak ders aldıktan sonra çıplak parkeli odama, ayaklarını sürüyerek gelip tek kelime bile konuşmadan, seni anlamamı beklerken saatlerce yanımda oturman için yeniden var olmayı dilerdim tanrıdan. Neyse ki bu dileğimin, artık görmeyi özlediğim rüyalarımda bile yeri olmadığını biliyorum. Ama bundan korkmuyorum. Bilemediğim şeyler korkutuyor asıl beni. Mesela ölümden korkup korkmadığını bilmeden senin yanından ayrılmış olmak, ya da aşık olabilecek kadar "insan" olup olamadığını hiç bir zaman öğrenememek. Asla bilemeyeceğim bunları, ve bu korkuyla sonsuza kadar olmasa da; seninle yeniden buluşana dek yaşamak zorundayım.

İçine düşeceğim çelişkilerin kelimelere dökebildiğim kadarı böyle işte. Anlamlandırmaya çalışmak çok anlamsız olur; deneme bile. Bunları düşünmek için gerçekten çok erken. Fazla dürüst oldum sana karşı. "Hak ettin!" diye bahane bulmak istiyorum buna da ama daha gözlerini kör edecek o ışığa bakıp ağladıktan sonra ikimizi sonsuza dek birbirimize bağlayacak şu meşhur buluşmayı bile gerçekleştirmedik ... Erkenden yaşlandım senin yok oluşunu izlerken. İzlediğimin ne kadarı gerçekti bilmiyorum; sen bunların ne kadarını hak edeceksin, tanrı bilir ancak. Ancak bu kadar dürüst olabiliyorum sana karşı küçük çocuk, bu kadarı geliyor elimden. Yetmez mi ?

[goldbären]

sonlara doğru biraz melankolik, keşke azıcık azıcık minick daha ne olduğunu belli etseydin :)

8/10 :P

[goldbären]

anlamak için dust bunny neymiş bakmam gerekti ehe