Başlıksız Bir Hikaye

[Urgunta Wolfer]

.... Ben ağlamam dedi adam, benim yerime gök ağlasın. Yağmur yağmaya başladı birden, karanlığın her yeri sardığı ve ufak bir sokak lambasının karanlığa inatla etrafı aydınlatmaya çalıştığı sokakta. Ben eşlik ederim dedi kadın, gökyüzünün yaşlarına. Ve ağlamaya başladı kadın, ılık yağmurun altında. Ne zannediyorddun ki dedi adam, hayatı. Hayat dediğin egolardan ibaret. Bazen onları güzelce işler hediyeler yaparız kaşımızdakini sevindirecek, bazen de can yakıcı silahlar. Ama dedi kadın, unutma! Her bir noktasında akıntıların farklı olduğu hayat nehrine, Tanrı ağacından vakti geldiğinde düşmüş olan yapraklarız her birimiz. Akıntı ile gitmekteyiz. Bazen bir girdap oluşur olduğumuz yerde döner, bazen hızlı bazen yavaş ilerleriz akıntı ile birlikte. Ama kesin olan bir şey vardır. Nasıl ağaçtan düşen yaprağı geri takamassan ağaca. Bizde aynı şekilde asla geri dönemeyiz. Arkasını döndü ve gitti adam...


...Ben kahkaha atmam dedi kadın. Benim yerime gök atsın kahkahayı. Bir den gök gürledi karanlığın sardığı sokakta. Yırtıldı karanlık perdesi bir an için ve ışık çöktü. Kadın, duruyordu hissizce adamın karşısında. Ve ağlıyordu adam...

[copry]

çok güzelmiş , okurken ürperdim resmen.