Yarın Görüşürüz

[Laraken]

Erken kalktım bugün de. Azrail beni siktir ettiğinden mi yoksa çalan güzelim alarmdan mı tam bilemiyorum.

Koşarak çıktım evden. O yüz elli itten kaçar gibi koşumda, arada, “u dönüşü yapılmaz tabelalarına” vurdum. Bi de aynı hızla koşarken ardıma baktım belki marionun mantarı bize de iner diye.

İnmedi haliyle. Mucize bekler, alemin beynini hackler duruma geldim inmeyince o boktan mantar. Hepinize yalan söyledim. “Ben iyiyim”, “o da iyi huylu lan bize bi zararı olmaz” dedim.

Değildi abi, bundandır yazmam davayı.

Gidiyorum olum. Neresi olduğunu da bilmiyorum. Hani spontan “gel lan yola çıkak bi, otostop çekip gideriz bi yere nolacak” dediğimiz var ya; hah onun gibi. “Olum zaten ölecez lan nolacak içek” veya pakette kalan tek sigaranı içen adama sırıtmak gibi. Yazı erken, tura ölüm gibi.

Efkar gibi. Evet en temiz anlatımı bu. Ne ölümü ne yaşamı, ne tavlayı ne zarı düşünüyorum şu an. Olum sadece hatırlayın. “Ne puşt adamdı laaa” ile “olum çok severdik kardeşimizi” arasında bi fark yok benim için. Sadece hatırlayın. Ben yokken çanak çömlek patlasın, tekila boğazınızı harlasın ama unutmayın olum tek bi yudumda bile.

Korkmuyorum da o sondan işin garibi. Belki hala kabul edemediğimden belki de kafamın korkamayacak kadar dolu olmasından. Mayın tarlası oynamak istiyorum sabahlara kadar. Hani yıkanmış, saçları yapmış, giyinmiş, buluşma saatini beklerken atarsın ya iki mayın tarlası. Öyle değil işte benimki. Sadece mayın tarlası oynamak istiyorum boş zamanı öldürmek yerine. İlkokuldan liseye kadar “boş zamanlarımda kitap okuyorum” dediğimize kızdılar ya, öyleymiş harbiden. Olum boş zaman yokmuş ki.

Mayın tarlası oynamak istiyorum sabaha kadar.

İstemeden kurduğum, yaşanmayacak, uzun vadeli anılarımı deste deste kolilere koymak istemem lazımdı. En azından bi yerde dursunlar ben yokken, tozlansınlar ben yaşlanamadan demem... Doğamayacak kızımı, giyemeceğim takım elbiseyi, içemeyeceğim rakıları, gidemeyeceğim mekanları düşünmem lazımdı. Sikimde değil hiç biri şu an. Yeniler yerine yaşanmışları kolilemek istiyorum. Her bi tanesini ayrı ayrı dağıtmak istiyorum size. Ki unutamayın.

Boşluğu düşünüyorum sadece. Dolu gelip boş giden bi adam diye düşünmenizden korkuyorum. Tanıyor olmanızın verdiği düşeş rahatlığını kafası güzel bi hep yekin “acaba”sı yakıyor. O yaktıkça ben sorguluyorum davayı. Sonra bakıyorumki kapılarım sağlam, açığım yok. Gülümsüyorum.

Hayır korkmuyorum o gelecek oraklıdan veya yokluğun karanılığından. Neden korkayım ki? Ben ne tarlayım biçilecek, ne de bi düşünceyim silinecek.

Hayır korkmuyorum. Neden korkayım ki?

Son kez otostop çekecem; şoför ben, yolcu ben; gidecek ben, kalacak ben.




Not: bunun tribine gireyim dedim bu yazı çıktı, yoksa siroza kadar ölmüyorum.