Eski

[Laraken]

İnsanlar en rahat kendi yataklarında uyur, yatağın konforu önemli değil. Yani en azından ben öyle tecrübe ettim. Bir elim yastığımın altında, diğeri yatağa paralel uzanmış. Kendi yatağımda bundan rahat bi uyku olamaz.

Dı...

Bana aldığın yatak camdanmış meğer. Kapıyı öyle hızlı çekmişsin ki dayanamamış, kırılmış. Şimdilerde uykuya yaslanınca o çok sevdiğim yatağımda kırıkların batıyor, canım yanıyor.

En kötüsü de ne biliyor musun; kızamıyorum gitmene. Karşılıklı içmelerimiz, sarılmalarımız, birbirimizin önünde ağlamalarımız, tüm takımı toplayıp sinemaya gidişlerimiz... Aklıma hep böyle şeyler geliyor. Acı çektirdiğin zamanlar? Hatırlayamıyorum ki anasını satim. Ulan bu yüzden de kanayamıyorum kırıklarına, rahatlayamıyorum.

Masalların... Onlar en büyük kırık yatağımda. Hiçbirinin sonu yok ama kelime kelime aklımda hepsi. Bi türlü tamamlayamıyorum. Tamamlasam da ben olmuyorum ki masaldaki kahraman.

Sesini hatırlayamıyorum çünkü. Sen gibi anlatamıyorum. Zaten dinleyen küçük bi çocuk da yok artık ama, skeyim, hala istiyor duymayı.

Hep isteyecek, ben ne yaparsam yapayım. Bunu durdurmam mümkün değil ama bu gece bi adım attım: Yatağımın ortasına yattım.

Bi masallık bile yer yok yatağımda. Ne kadar duymayı istesem de o masalları yeter artık. Çünkü:

İnsanlar en rahat kendi yataklarında uyurlar baba.