Kanamalı Bir Kalp Yine...

[AthleT]

Dikkat Dikkat...
Kanamalı bir kalp için acil olarak 0 RH (+) aşka ihtiyaç vardır.

Pardon...
Kan grubunuz ne acaba?
- AB RH +
Fazla sevdanız var mı?
- Lütfen...

Yine hüsran...

Günlerden bir gün yine...
Bitmeyen günlerden hemde. -Hani bir gün 30 saat mi be- dedirten cinsten.
Yine altından bakıyoruz sevdalılara.
Altından bakınca altın gibi duruyor ya hani. Biz yılmadan, göz kaçırmadan bakıyoruz.

Ooo üstâd!

Bizim bir arkadaş geçenlerde üstten bakmış sevdalılara.
Meğer üstten bakınca altın(!)dan kıymetli imiş. Böyle zümrüt yeşili gözler, elmas parıltısı gülüşler görülüyormuş.
Ne dersiniz? Bakalım mı üstten?
- Gayret var ama güç yok. Zorlanıyoruz üste çıkaren... Bize hep altından bakmak kalıyor.

Bize de bu yakışıyor desene...

Pardon... Güzelliğinizin farkında mısınız? Yoksa bilerek mi bu mütevaziliğiniz?
- Teşekkürler. İltifat ediyorsunuz efendim. Lütfen...
Peki sizi sevmeye ömür yetiyor mu? Yoksa uğrunuzda ölmek mi gerekiyor?
- Çok özür dilerim. Nişanlım bekliyor.... Geldim hayatım...

Ouuvv!
Sizde mi?
...

Hadi metruk gecelere koşalım. Ne de olsa bizde terkedilmiş sayılırız. Kimse gönlümüze gelmese de gidenimiz çok. Takip edin beni.
Metruk gecelerde sevda yaşanıyormuş artık.
Terkedilenler birbirlerine aşık olmuşlar. Bizi oraya da almıyorlar iyi mi?
- Ne yapacağız peki üstâd?
Bilmiyorum. Bakacağız bir hal çaresine...

Kimsesiziz.
Ne yaparız, kime gideriz... ?
Şairlerin kalemleri kırılmış artık kalpleri gibi. Onlar da kabul etmez bizi.

Ölüme gitsek mi acaba?
Hayat acımasız olmaya başladı çünkü. Hep seviyoruz fakat hiç gülemiyoruz. Eskiden demli bir çayımız vardı. Onun buğusuna karışırdı muhabbetimizin buğusu ve büyüsü.
İmrenilirdik; sohbetimize, arkadaşlığımıza, kardeşliğimize ve sevgimize özenirdi insanlar.
Şimdi de ibretle bakıyorlar.

Ölüm bizi yanına alır mı acaba?

Durun baylar!
Ne yapıyorsunuz siz? Ölüm son yolumuz olmalı. Orada, Dünya'da kıyıda köşede sevda olmalı, bulunmalı.
Gitmeliyiz...
Anonsumuzu duymuyorlar, sesimizi duyurmak için çoğalmalı ve dağılmalıyız.

Zaten dağınığız üstâd.

Selamlar.
Ben gönüllüyüm aşk aramak için.
-Bekleyin, sizi üstâdıma götüreyim.

Üstâd bu arkadaş bize katılmak için gönüllüymüş.

Merhaba delikanlı.
- Saygılar üstâd. Size katılmak, aşk aramak istiyorum. Bu iş için gönüllüyüm. Beni de aranıza alır mısınız?

Gönüllü müsün?
- Evet

Emin misin?
- Evet

Delikanlı biz gönlü olanlar ile çalışmıyoruz maalesef. Bizler gönlünü birilerine kaptırmış, ihanet ve hissizliğe uğramış neferleriz.
Bizler aşkın etkisiz elemanlarıyız. Hala nefes alıyor olmamızın sebebi layığımız olan birilerinin var olduğu düşüncesidir.

- Ouuvv! Pardon üstâd.

Üstâd ne yapacağız?

Yağmur başladı... Acilen birşeyler yapmak, kuytulara sığınmak lazım...

Herkes kalbini çıkarsın.
Yağmurdan korunmak için başka çaremiz yok.
- Üstâd benim kalbim delik deşik, paramparça. Böyle ıslanması daha iyi. Hem ahmak ıslatan yağmurları imiş yağan. Belki ahmaklığımızı alır.

Bakın arkadaşlar!

Umudumuz bile umutsuzluğa çığlık atarken, tek düz yollarımız bile çıkmazken, ruhlarımız ümit şarkılarını bırakıp hüzün türküleri mırıldanırken bize gam ve keder aşk olur. Yavaş yavaş alışın artık buna!

Biz mi kabiliyetsiziz yoksa kelimeler mi kifayetsiz?

Derhal kelimelere eski kifayetlerini kazandırın!

- Peki üstâd!...

Dipçik: Anons adı altında yayınlamıştım, düzenlemelerle bu halini aldı. Teşekkürler efenim.

[darkness87]

said:

Ölüme gitsek mi acaba?
Hayat acımasız olmaya başladı çünkü. Hep seviyoruz fakat hiç gülemiyoruz. Eskiden demli bir çayımız vardı. Onun buğusuna karışırdı muhabbetimizin buğusu ve büyüsü.
İmrenilirdik; sohbetimize, arkadaşlığımıza, kardeşliğimize ve sevgimize özenirdi insanlar.
Şimdi de ibretle bakıyorlar.

bi tek burasını beğendim.

[ghost_boo]

Ben de sadece orada biraz yüz buruşturdum yoksa çok güzel olmuş ellerine aklına sağlık =)