Bir an düşünmek...

[Prawler]

Bir an ;

Hiç duymamayı düşündüm;
Hayatım boyunca piyano sesini bir daha duyamadığımı,sevgilimin bana seni seviyorum deyişini, onu kendi özel ses tonundan bizzat duymamayı düşündüm.Hayatım boyunca bir daha müzik dinleyemeceğimi,en sevdiklerimin sesini duyamayacağımı düşündüm.Sokakta kazı yapan buldozerlerin sesine hasret kaldığımı düşündüm. Karşımdaki insanı dinleyemediğimi,ses tonundaki kızgınlığı veya mutluluğu anlayamadığımı düşündüm.Duyguların bu kadar anlamlı olduğu birisi için,sadece gözlerde ve mimiklerde anlam aramanın ne kadar zor olduğunu düşündüm. Sivri sineğin bile vızıltısını duyabilmek için dünyaları verebileceğimi düşündüm, ve anladım dünyaya kulak kabartmanın ne kadar anlamlı olduğunu...

Hiç görmemeyeyi düşündüm,
O güzelim yüzü görmeyecektim bir daha, gözlerinin içine bakamayacaktım, gözlerimi onun gözlerine dikip onu sevdiğimi söyleyemeyecektim. Okşadığım saçların rengini göremeyecektim, kokusuyla doldurmaya çalışacaktım yüreğimdeki boşluğu.Binaları, apartmanları, bir çiçeğin açarken sergilediği güzelliği göremeyecektim.Hep kafamda kaldıkları,yer edindikleri görüntüyle yaşayacaktı onlar bedenimde, hiçbir zaman büyümeyeceklerdi. Küçük kuzenim hep 5 yaşında olacaktı, sadece sesi değişecekti delikanlı olduğunda. Babamı yaşlanırken göremeyecektim, saçlarının tamamen beyaza dönüşünü izleyemeyecektim.Değişen tek şey ses tonları olacaktı benim için.Aynaya baktığımda suratımı göremeyecektim,kendi gülümsememden bile mahrum olacaktım...

Hiç koklamayayı düşündüm,
Bir gülün veya çamın kokusunu unutmayı düşündüm. Kanalizasyonun yanından geçerken daha önce küfür ederken,küfür etmeyi özleyeceğim günleri düşündüm. Nezle ya da grip olduğumda hatırlarım koklamanın değerini.

Hiç yürüyemediğimi düşündüm,
Hiç koşamadığımı düşündüm,
Sürekli bir tekerlikli sandalyeye bağlı olduğumu ya da mutlaka bir değneğin bana destek olması gerektiğini düşündüm,evimin ordaki koşu parkurunda kulağımda müziğim, kilolarımı inat koşturamadığımı, istiklalde eskisi kadar rahat dolaşamayacağımı düşündüm, futbol oynayan çocuklara bakıp nasıl iç geçireceğimi düşündüm...

Hayat böyle işte, değerini kaybetmeden anlayamıyoruz,farkında olamıyoruz bizim için gerçekten çok önemli olan şeylerin. Sevdiklerimizle kavga ediyoruz, onları üzülüyoruz, onları kırıyoruz. Onları tamamen kaybettiğimizde ise "keşke" lerle yaşıyoruz. Ama "keşke" ler hiçbir şeyi geri getirmiyor.

Hayat devam ederken hayatın akışının hızlanmasıyla birlikte yaşadığımızın farkına varamıyoruz.

Bazen de farkına varıyoruz,
Değiştirmek istiyoruz bazı şeyleri,
Ama çok geç oluyor,
Bazen de çok güç...

Ve aynen öyle kalıyor onlar orada.
Yaşadığımıza boyun eğip, asıl istediğimizi değil de bize dayattırılanı ya da kolayımıza geleni yaşamaya devam ediyoruz...

[Madcat]

ooof of damardan girdin be pilavyer..

[Slat]

Sen mi yazdın alıntı mı?

[by_hacker_warwas]

said:

O güzelim yüzü görmeyecektim bir daha, gözlerinin içine bakamayacaktım, gözlerimi onun gözlerine dikip onu sevdiğimi söyleyemeyecektim. Okşadığım saçların rengini göremeyecektim, kokusuyla doldurmaya çalışacaktım yüreğimdeki boşluğu

duygularıma tercümansın..

[Prawler]

Ben yazdım.
Alıntı olsa eklerim not olarak =]

[Slat]

Tebrik ederim o zaman çok güzel yazmışsın :)

[c_a_p_t_a_i_n]

Tebrikler.Çok hoş bir yazı olmuş.

[zarek]

başlığa hitaben sadece bir an değil her zaman düşünmeli insan.

[Horrible]

çok güzel yazmışsın cidden. Bende ciddi anlamda gözlerimin değerini gözlerim bozulduğunda anladım. Ne biliim gözüm bozukken gözlüksüz göremediğimi hayatın küçük güzel ayrıntılarını kaçırdığımı farkettim. Sonra düşündüm ya kör olsaydım diye... Cidden çok kötü birşey insanın kendine ait birşeyi kaybetmesi. Değerini bilmek lazım..