Anılarda yaşamak

[BeIlow]

Ölüm karanlığın sonunda ki bir ışık mı sadece ? Yoksa ışığın yok olup gitmesiyle bize ulaşan sonsuz bir karanlık mı ? Bilmiyorum, sende bilmiyorsun hiç kimse bilmiyor.

Görüyor musun ? Görüyor musun orada ki tek başına oturmuş kızı. Ağlıyor, elleri boş sevdiği gitmiş bırakmış onu. Peki neden gitmiş veya nereye gitmiş bilmyiorum. Bilmekte istemiyorum. Belki geri gelmemek için gitti, belki gitmek zorunda olduğu için gitti, belki de gitmek zorunda bırakıldığı için gitti ama gitti ve geri gelmeyebilir. Kızda bunu biliyor. Belki geri gelebilir ama ya gelmezse. İnsanlar hep en kötüye tutunmaya alışmış sanırım çünkü bu dünyada iyi şeyler pek fazla olmuyor. Kaybedilen şeyler geri gelmiyor. Ama kızın unuttuğu bir şey vardı göremediği. Yanındakini görmüyordu, ben gösterene kadar sende görmüyordun benim küçük dostum. Hayat bu insanlar gidiyor insanlar geliyor. Ama önemli olan gidenlerle değil kalanlarla yaşamak. Bunu anlamıyordun.

Ben, bende anlamıyorum kalanları, ben gidenlerle birlikte yaşıyorum. Çünkü ben anılar içinde yaşamaya alıştım bu yüzden anılarla yaşıyorum. Karanlıktaki tek odada, tek başıma, sıcak ateşin karşısında, anıları düşünürken yazdığım yazılarla bende geçmişte yaşıyorum. Beni kurtarması için birisini bekliyorum tam o kişi çıktı derken kaybolup gidiyor tekrar gerçek hayattan banada sadece hayalleri kalıyor yazmak için. Sende gidiyorsun şu anda ben tek kalıyorum yazılarımda ki yaşayanlarla. Elveda sanada elveda...