İnsanlardan Korkan Adam

[duende]

Bulutların sürülmüş bir tarlaya benzediği ve Güneş’in beyaz tarlayı parlattığı şirin bir gündü. Böylesine güzel bir günde bir dayanışma grubunun toplantısında, toplantı salonuna giren onlarca canlı insana rağmen tek bir canlı insan çıkması tabiî ki üzücü. Ve üzücü olduğu kadar da garip olan ise: Polislerin çıkan tek canlıya yaptığı akıl almaz işkencelere rağmen odadan çıkan tek canlı insanın bu işi neden yaptığına, arkasında kimlerin olduğuna, onlarca insanı sorumsuz ve sorunsuz şekilde kesebilecek kadar iyi kılıç kullanmayı nerden öğrendiğine ve bunun gibi onlarca merak dolu soruya cevap vermektense sorgu odasında hüngür hüngür ağlamasıydı. Hiçbir soruya cevap vermemiş yalnızca polislerden kendisini daha fazla incitmemelerini rica ederek hüngür hüngür ağlamıştı. Böylesine modern bir ülkede yaşadığımız için şanslıyız. Zira polisler işkencenin 1.haftasının sonlandığı gün işkenceyle sonuç alamayacaklarına kanaat getirip sanığın hipnotize edilip edilmediğini öğrenmek için onu psikologlara havale ettiler.
Doktorların sanığın kendilerine güvenmesi için harcadıkları haftalardan sonrada sanığın cinayetten önceki günleri anlatmayı reddetmesi üzerine biraz daha uğraşıp onu son birkaç ayını anlatan bir günlük yazmaya ikna ettiler. Sanık kapandığı odadan 1 hafta sonra elinde 4 kalın defterle çıkarak doktorlara şaşılacak kadar ayrıntılı bir biçimde son 6 ayını anlatan günlüğü verdi. (Sanık, çocukluğundan beri pek çok samuray filmi ve belgeseli izleyerek ve evdeki kılıcıyla gördüklerini tekrarlayarak kılıç kullanmayı öğrendiğini de ekliyor) Son 6 ay içerisinde hafızadan silinmiş tek bir güne bile rastlamayan doktorlar bu seferde sanığı iç dünyasını yazması için ikna ettiler. İnsanlarla iletişim kurmaktan kaçınan ancak yazma konusunda pekte sorun yaratmayan sanık 2. günlüğü kolayca kabul etti. Katliamdan önceki günlerdeki tüm hislerini aynı şekilde şaşılacak kadar detaylı ve hayran kalınacak benzetmeleriyle dolu, kalın defterlerine doldurup doktorlara teslim etti.
Ondan fazla defter üzerinde aylarını harcayan doktor sonunda sanığı çözdüğüne karar verdi.
Sanık insanlardan ölesiye korkuyordu ve hayatı boyunca incitilmekten korkarak yaşamıştı. Hayatında ilk kez sosyalleşmek ve korkularından bahsetmek için bir adım atarak, kendisi gibi yaralı insanların arasına karıştı. Bir sosyal dayanışma klubüne katıldı. Hayatı boyunca ilk kez birileri onu karşılıksız sevip sorunlarını dinlediği için gerçekten mutluydu. Ancak her geçen gün biraz daha bağlandığı o insanların onu üzeceği korkusu benliğini daha fazla sarıyordu. Ve sonunda onlarla arkadaşlığını henüz onlar sanığımızı üzmeden önce bitirmeye karar verdi. Geri dönüşü olmayacak biçimde.
Doktor raporunu tamamladığı sırada aklında tek bir şey vardı. Hastanın korkularının kaynağına, çocukluğuna inmek. Ancak artık bunun için çok geç olabilirdi çünkü hasta sevgisini kendisiyle gerçekten çok fazla zaman geçiren bu doktora ifade edememiş olsa da onu gerçekten çok seviyordu ve doktorun bir gün onunla ilgilenmeyi bırakmasından delice korkuyordu..