masal

[duende]

Bir kent varmış zamanında bu kentte insanların kanatları ve ayakları kullanımına göre güçlenir ya da körelirmiş. Sürekli yürüyen gezen insanların hızlıca yürüyebilecek ve kısa zamanda diğerlerinden daha çok yer görmelerini sağlıyacak güçlü bacakları olurmuş. Bol bol uçanların ise güçlü kanatları olurmuş ve güçlü kanatları olanlar diğerlerinin çıkamadığı kadar yükseklere çıkabilirmiş.
Ayaklarını çok kullanıp uçmaya korkanlar olmuş zaman içinde. En güçlü bacaklara sahip olmuşlar, çok gezmişler, çok dolaşmışlar, çok şey öğrenmişler... Hatta kimileri güçlü bacakların onları uçanların yanında çıkartabileceğini sanmış ancak hepimiz biliyoruzki hiç kimse uçanlara yetişebilecek kadar zıplayamaz...
Kimileride uçmayı okadar sevmişki yere inmez olmuş. Rüzgarı parmakları arasında, yanaklarında, boyunlarında hissetmeyi okadar sevmişlerki hep yüksekte kalmışlar. Ancak alçak adaptasyon onlarında ayaklarını yok etmiş, onlarda uçabilir ama konamaz olmuşlar... Ve beklendiği gibi enerjileri bitince çakılmışlar. Kimi birkaç sıyrıkla kurtulmuş, kimi en yükseklere çıkmakla okadar meşgulmuşki ayaklarının yokolduğunu farkedemeden en yükseklerden çakılmış...
Birde bazı insanlar varmış ne kanatlarını kullanmışlar nede ayaklarını ve bu insanlar zaman içinde çoğunluğu oluşturmuş ve küçük görmeye başlamışlar yürüyenleri yada uçanları... "Salaklar ne gerek var biz hareket etmeden de mutlu olabiliyoruz işte... " demişler. Ve bu yerinden kıpırdamaktan aciz çoğunluk yeterince çoğalınca küçük görmekle kalmamış yasaklamışlar uçmayı da yürümeyi de.. İçten içe kıskandıkları hatta kıskançlıktan çatladıkları ancak kıskandıklarını kendilerine bile itiraf edemedikleri için hiç bir sebep göstermeden yasaklamışlar yürümeyide, uçmayıda. Yürüyenleri hapse atmaya, uçanları yakmaya kalkmış bu kocaaa çoğunluk...
Artık aileler çocuklarını hareket etmesini istemez olmuşlar diğer aileler yürüyen ya da uçan çocuklarını görürde zibidi bu derler diye korkmuş aileler. Kimi çocuklar çok sevmiş yürümeyi veya uçmayı ya da ikisinide. Önemsememiş ailesini ve en güzel yerleri, en güzel manzaraları onlar görmüş, kimiside ailesiyle olmayı tercih etmiş köreltebildiği kadar köreltmiş ayaklarınıda, kanatlarınıda ve en "saygın" olanlar onlar olmuş zaman içinde yönetici, patron, başkan olmuşlar en "saygın" yerlerde. Ve hepside neler kaçırdığından bihabermiş...
Aradan uzuuun yıllar geçmiş ilerki nesiller, en yüksekten çakılanların heyecanlı efsanelerini anlatmışlar birbirlerine, uzun uzun yürüyüp gördüklerini yazanların kitaplarını okumuşlar vede hem ayakları hem kanatları yeterince iyi olanların ışığında büyümüşler...
Çünkü yeterince yukarılarda neler geçtiğini sadece onlar anlatabilir...

[ucanadam]

çok güzel, bence senin en güzel yazın bu ^^

[mawiman]

bu yazının yazarı kim bende kendi forumlarıma koya bilirmiyim izninizle
çok güzel bir yazı

[duende]

ben yazdım tabi koy hatta ordaki yorumları iletirsen süper olur

[duende]

okulda yapılan öykü yarışmasında yaklaşık 80 kişi arasında bu öyküm ile 2. olduğumu öğrendim =)

[Buz]

çok acımasız bence :) üzüldüm biraz