Saçmalamalarım...

[deadwoll]

Sıcak bir temmuz akşamında ufak , çorak bir adanın en renkli ve tek kalabalık yerinde kayalara oturmuş karşısındaki ışıldayan kaleyi izlerken birden aklına bir şey geldi ; daha önce hiç kimseyi sevmiş miydi? Şöyle bir düşününce evet diyebilirdi kolayca ;daha bir önceki yaz burada yalnız değildi.Ama daha sonra kafasına dank etti bu basit sorunun cevabı hayırdı , daha önce hiç kimseyi sevmemişti...Bu düşünce nereden geldiyse moralini bozmuştu ; hem de çok.Koskoca dünya da yalnız kalmak , başını kimsenin omzuna yaslayamamak ona kör bir hançer gibi saplanan acı gerçeklerdi bunlar.Denizden esen ılık , tuzlu esintinin de etkisiyle süzüldü yaşlar gözlerinden aşağı sadece ağlamak istiyordu.Durmadan ; hıçkırarak ... Ölesiye.
Az ileride arkadaşları vardı.Onun varlığından habersiz gülüşen mutlu insancıklar.Ama o heryerde olduğu gibi burda da yalnızdı tekrar ve tekrar...Gözlerindeki yaşları sildi ve ayağa kalktı yürürken dalgınlıktan ayağını burktu ya da iç güdüsel olarak ; çünkü onun ağladığını bilmemeliydiler ; daha doğrusu neden ağladığını.
***
Kalenin tepesinden boyluca uzanan denize bakarken kendini gördü ; yine yalnızdı.Orada kimsenin çıkmaya zahmet etmediği o yerde tekrar ağlayabilirdi.Ve sevgisizliği tadabilirdi.Arkadaşları onu orda görünce fotoğraf makinelerini aldılar ve o onlara el salladı gülerek...Hemde ağlayalarak güldüğü için daha da kavrularak.
***
İşte ordaydı yurdunun en ucunda burdan ötesi yoktu.Deniz boylu boyunca uzanıyordu taa güneşin battığı yere kadar.O ise bir yarda oturmuş elinde bir kadeh ucuz şarapla birlikte yine yalnızlığın ateşinde kavruluyordu...batan artık yakmayan güneşe karşı.Ve arkadaşları tekrar onunlaydılar ama ona arkasında ki rüzgar gülleri kadar uzaktılar aynı zamanda.
Orda güneşin batışını seyrederken tekrar düşündü acaba daha önce hiç kimseyi sevdim mi gerçekten diye ve aldığı cevap "hayır" dı tekrar.Fakat bu sefer arkasından gelmişti ses ; bunu söyleyen arkadaşlarıydı çünkü.Ama onun düşüncelerinden haberleri yoktu her zamanki gibi onlar kendi hallerindeydiler.Eğleniyorlardı kayıtsızca.Çünkü onlar sevmişti gerçekten.
***
Bu gece tekrar ağlıyor sessizce ; masaya düşen damlaların sesinden başka onu anlayan olmadan.Hala kimsenin omzuna koyamadı başını ; koyduğu omuzlar kimseninkiler değildi , zaten onlar sadece kuklaların omuzlarıydı.Yalanların omuzları , sahte omuzlar.


Delicesine aşık olmak ve kime aşık olduğunu bilmemekten daha çok koyan bir şey yoktur herhade insana...Kusura bakmayın beceriksizce oldu biraz ama şu an berbat durumdayım.Birileriyle paylaşmak istedim sadece...

İyi geceler...

[zydar]

güzel olmuş ellerine sağlık..

umarım aradğını isteidğin yerde istediğin zamanda, istediğin şekilde bulrusun dostum..[signature][hline]
-nevin, uyan horluyorum..
-allah belani versin sait...
*****
- bakkal amca ölümden sonra hayat war mı?
- yok, tadelle war weriyim mi?
- ver hadi..