Paragraf.

[Havenless]

Yüksekteyim. Çok yüksekte... Bir bulutun üstündeyim. Hani şu gülümseyen, ara sıra ağlayan... Diz çöküp ona dokunuyorum; her şey dağılıyor. Zaman paramparça oluyor, ve hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyor. Kesik kesik... Anlaşılmaz... Bir Amerikan filmi gibi tıpkı... Başı belli, sonu belli... Sahte bir şekilde gülümseyen, donuk bakışlı figüranların oynadığı... Düşüncelerim kesik çizgilerin içinde yitip gidiyor yeniden. Tutmaya çalışıyor ama başaramıyorum. Rüyalarımla birlikte seni de aşağıya düşürüyorum artık. Uzun, yeşil yolu; boya kalemlerimi; katil dostumu... Çizgili, plastik topum; misketlerim, arabalarım ile... Uykusuzluğum da peşlerinden gidiyor. Yeniden diz çöküyor, kafamı uzatıyorum, panikle; aşağıya bakıyorum tekrar, yeniden. Elimi uzatıp misketleri yakalamaya çalışıyorum. Ama gözden kayboluyor hepsi. Boya kalemlerim; bulutları boyuyor; boşlukta savrulurken. Kırmızıya, yeşile, maviye... Çevrem bir anda rengarenk oluyor. Ama yeşil yol, siyaha boyanıyor. Katil dostum ise beyaza... Dizlerim titriyor. Ellerim boşalıyor. Kaslarım vücudumu reddediyor adeta. Ama buluta hala sıkı sıkı tutunuyorum. Saçlarım, gözlerimi kapatıyor, rüzgar yüzünden... Aşağıda insanları görüyorum, yüzlercesini, binlercesini, milyonlarca ve hatta milyarlarcasını... Hepsi orada. Durmaksızın yer değiştiriyorlar; çok hızlılar. Takip edemeyeceğim kadar... Ama asla birbirlerine çarpmıyorlar. Kimisi saklambaç oynuyor, gözleri açık... Kimisi "yerden yüksek" oynuyor, gözleri kapalı... Katil dostum yere çarpıyor, hızla, ve insanlar çevresinde toplanıyorlar. Onlarcası, belki yüzlercesi... Aralarında konuşuyorlar. Kısık sesle... Onu yerden kaldırmaya çalışıyorlar. Her şey o kadar net ki... O kadar canlı... O kadar yakın... Güçleri yetmiyor hiçbirinin. Çevresi kararıyor. Biraz... Ve biraz daha... Siyahın içinde kayboluyor. Ve bir anda bulutlar yer değiştiriyor. Hızla... Rüzgar da hızlanıyor, ve bu kez canımızı yakıyor. Savruluyoruz. Buluta sıkı sıkı tutunarak... Her şey havalanıyor, tekrar... Ve birbirine karışıyor. Yol, bulutlara; boya kalemlerim, boşluğa; insanlar, gökyüzüne; güneş, toprağa... Yağmur, zamana... Hayallerim, seninkilere... Gülümsemen, uykusuzluğuma... Ve aşağı düşüyorum, yine o katil gibi... Hayatım gözlerimin önünden geçiyor, bir kez daha... Ve film tekrar başlıyor. Sonunu bilmeme rağmen tekrar izliyorum. Yine elimde olmadan... Ama düşüşüm kısa sürüyor. Film, yarım kalıyor. Yere çarpıyorum. Hızla... İnsanlar çevreme toplanıyor. Bir şeyler mırıldanıyorlar kendi aralarında, yine anlamadığım şeyler... Beni yerden kaldırmaya çalışıyorlar. Her şey çok net... Çok canlı... Güçleri yetmiyor. Çevrem kararıyor. Gitgide...

... Sonsuzluğun kapısını çalıyorum...

... Tak... Tak.

[senko]

olmamış.

[Havenless]

senko said:

olmamış.

Oldu ya bence.

[apsingir]

girişini begendim kardeş.