Aşık Veysel

[_MysteriouS_]

Anadolunun orta vilayetlerinden birinde, tam ortasındaki bir köyde yavaş yavaş güneş batmaya hava kararmaya başlar. Karanlık iyice çöker köyün üzerine. yatsı ezanı okunmuş, namazlar kılınmış, artık bütün köy evlerinde tatlı bir uyku telaşı almaya başlamıştır. Evlerde ışıklar bir bir sönmeye başlar.

Evlerden birinde de bir kadın ve adam yatma hazırlığı yapmaktadır. Erken yatıp yarın sabaha, güneş ışığına erken uyanılacaktır. Tarlada otlar yolunacak, hayvanlar otlatılacak, sonra belkide günün yorgunluğu kahvede bir pişti masasında bir bardak çay ile atılacaktır. Adam üzerini değiştirir yatağına yönelir. Evin penceresinden karanlık bahçeye vuran ışıkta bir gölge belirir ağaçların arasında. Kadın pencereden dışarı bakar ve gülümser. Kadının sevgilisi bahçededir. Tam sözleştikleri gibi sözleştikleri saatte aynı yerde adam onu beklemektedir. Birlikte kaçacıp çok uzakalra gidip köy hayatından kurtulup belkide kendi mutluluklarını büyük kentlerde arayacaklardır.

Kadında kocası ile yatağa girer uyur numarası yapar. Saatler biraz daha ilerledikten sonra kocasının uyuduğundan emin olan kadın. ilk önce üzerini değiştirir sessiz sessiz. Sonra bohçasını atar bahçeye, sonra ayakkabılarını ve en sonunda da kendi atlar pencereden aşağıya. Sonra sevgilisinin yardımıyla ayağa kalkar. Gene sessizce bahçenin arka kapısından çıkıp koşmaya başlarlar. Tarlaları aşarlar, ovaları aşarlar, dereleri geçerler. Hala daha koşmaya devam ederler. Gün artık yavaş yavaş ağarmaya başlamış ama hala daha koşmaya devam ederler. Nasıl koşmasınlarki. arkaların kovalıyan onca şey vardır. Namus belası, Töre cinayetleri, yoksulluk, cefa, korku. Arkalarında bunlar varken nasıl durabilirlerki zaten. Kadın sevgilisine biraz durup dinlenelim. Hem ayağımda acıdı der. İçinde bir şeyler var sanki der. Adam kadının bu isteği üzerine bir kayanın arkasına saklanarak dinlenecekleri bir yer arar. Buluğu yerde kadın ayakkabısını çıkarır. Canın neden yandığını anlamak için. Ayakkabısnın içine baktığında kocası ile kara kış günleri için biriktirdiği bütün paranın ayakkabısının içinde olduğunu fark eder.

Adam karısının kendisini terk edeceğini anlamış bir başkası ile kaçacağını sezmiştir. Ve sırf bende emeği var bu âma halimle bana baktı, yemeği yaptı çamaşırımı yıkadı. Benim kahrımı çekti diye bu parayı karsına bir armağan olarak bırakmıştır.

(NOT: Bu yazmış olduğum hikayeyei bir televizyon programında dinledim biraz kendi esintilerim ile süsleyerek bir deneme kıvamında sizlere göstermek isedim. O televizyon programında bu hikayedeki adamın AŞIK VEYSEL olduğu söylenmektedir. Ne kadar doğru ne kadar yanlış bunu bilemiyeceğim.)


HİKAYE: Sunay AKIN
DERLEYEN: MysteriouS

[delihan]

ayni hikayeyi radyoda gevezeden dinlemiştim. Sonunda adamin Aşık Veysel olduğunu duyunca şaşırmıştım ama sen filmin sonunu başdan söylemişsin :)