24 Nisan 2014

[forçen]

Çocukluk belirtilerim iyice ortaya çıktı. Zaten yaşlandıkça çocuklaşıldığını biliyordum. Yıllarca psikoloji okuduktan sonra birçok kitap da okudum. Fakat yara kabuklarını yolan bir çocuğa dönüşeceğimi, gece kalkıp buzluktaki dondurmayı çalarcasına alacağımı hiç düşünmezdim.
Zaten artık kimin umrunda! Sol kolum hayali kaşıntılarını geride bırakarak beni terketti, bu durumda bir solak olarak ilk yapmayı öğrendiğim şey sağ elimle mastürbasyon yapmayı öğrenmek oldu. Göz çukurumda küçük bir tornavida ucu saplı olarak gün geçtikçe pas tutuyor. Doktor çok riskli olacağını söylerdi, tabii bir doktor olsaydı.Bu zamanların en kötü yanıda bu zaten; yanlızlık.
Arada sırada sokakta koşan, ortasını deldiği bereleri kollarına geçirmiş şu deli kadın dışında birisini görmedim üç yıldır. Oysaki üç yıl önce nekadar da yetişkindim. Şu yolun sonunda, etrafı dikenli tellerle eskiden çevrili olan beton binanın altındaki "şey" in bozulduğu dışında hiçbir bilgim yok. Onuda yanımdan hızla koşarak geçen "deli profesör" tipli adamdan duymuştum zaten. Son sözüde bu oldu.
O gün üzerime profesörün kanı sıçradığında birşey olmamış gibi tişörtümü kirliye atmış, öylece bırakmıştım. Zaten artık üzerimdeki kırışık mı diye bakacak kimse yok. Hem şuanki çocukluğuma oldukça uygun değil mi?
Hangi haylaz çocuk kıyafetinin ütülenmesini bekler ki? ve hangi haylaz çocuk bencil değildir?