Nevzivan Sokağı

[Urgunta Wolfer]

Boş ve kasvetli bir sokak... Yürüyorum öyle. Sanki sokak lambaları da yürümekteydi benimle. Her adımda biraz daha yaşlandığımı hissediyorum. Tıpkı her adımda sokak lambalarının biraz daha kısıldığını hissettiğim gibi. Bir sigara yakıyorum ciğerlerimi de öldürmek için. Çektiğim her nefes de biraz daha öldürüyor onları... Boş bir umut ya da boş bir hayal mi sürükledi beni buraya bilmiyorum. Bu sokağa hiç gelmemiştim ve geleceğimi de düşünmemiştim. Neydi ki bu sokağın adı nevzivan mı? Galiba! Eski anılar geliyor akılma... İlk öldüğüm an! İlk nefes almaktan beni tiksindiren sebep! İlk başladığım yol da bu sokaktı aslında. Bir daha geri dönebileceğimi düşünmemiştim hiç! Unutmuştum o yüzden, aslında burada doğduğumu. Ama zaman ağır ağır çekiyor insanı, yavaşça ve nazikçe atıyor bu boşluğa, rüzgarın kum tanelerini atması gibi sağa sola... Geri dönebilmek için ne kadar uğraşmıştım hâlbuki bütün dostlarım, bütün arkadaşlarım sarmışlardı etrafımı. Kaç joule ile hayata geri getirmişlerdi beni? Rakamı hatırlamıyorum ama! Galiba, en son kaçsa oydu verdikleri... Şimdi ise ben yine bu sokaktayım. Ve biliyorum sokağın sonunda ne olduğunu! Her şey eskisi gibi, ilk geldiğim gibi, değişen bir şey yok. Zaten değişimin burada işi de yok! Peki, benim ne işim var burada, biri bana bunu söylesin artık! Sokağın sonları doğru geldim bile ben. Ama bu sefer hissettiğim şeyler çok farklı. İlkinde yinede içimde kırıntılar kalmıştı belki ama bu sefer kalmayacak onlarda. Az kaldı! Bu günün tarihini atıyorum buraya. Bu günün sonunda tam anlamıyla ölmüş olacağım. Ama bu sefer beni diriltecek de kimse olmayacak. Bu yazı yanımdakilere son uyarımdır. Gidin yanımda! Artık yanımda sizin için bolca acıdan başka bir şey yok! Ama biliyorum bu uyarıma aldırış etmeyecek kimse ve inatla kalacaklar yanımda! Bende ne kadarına dayanabildiklerini öğreneceğim böylelikle! Zaman doluyor... Hem benim için. Hem de hayatında benimle bir şekilde aralarında bağ olmuş insanlar için. Onlardan yardım falan istemedim. Çünkü bir kez başladığında kimse durduramaz bunu. Şimdi ise geri dönelmeyecek noktaya çoktan geldim. Pişman mıyım? Hiç sanmıyorum... Bu benim kendi seçimim. Ruhumun ait olduğu karanlığa geri dönüşüm bu! Eski zırhımın üstüne daha güçlüsünü dövüyordum dünlerdir. Ve şimdi o nu giyme zamanı. Tanıdığım herkesten son kez özür dilerim. Çünkü bu saatten sonra kimseden hiç bir şey için özür dilemeyeceğim. Vaktiniz varken gidin! Yoksa hiç birinize acımam! Başka bir zamanda başka bir yerde diye ayrılırım herkesten! Ama bu sefer yok başka bir zaman ve başka bir yer! Değişmeyecek hiç bir şey! Son noktamdayım! Son halimde! Fark etmeden olmaya çalıştığım durumdayım belki de! Ama... Artık vakti geldi. Artık hiç biriniz tanıyamazsınız beni! Saçma kelimelerle ve cümlelerle yaklaşmayın bana! Ya da gereksiz hisleriniz ve duygularınızla. Bitti artık! Artık tek bir adım var o da!''............'' bilmeye hakkınızın olmadığı ismimdir!