Güçlüler ve güçsüzler

[Faerdun]

Demiştim bahçede,"Ve yaz dedi" diye başlayacağımı.Lakin yazmıyorum.Çünkü yazı sadece bir araç hislerimi anlatan.Yaşıyorum.Türlü hikayeler,sonsuz masallar ve bitmeyecek olanı.

Uzak karlı dağların ardında,uçsuz bucaksız ovaların sonunda,gürül gürül akan vahşi nehirlerin kıvrımlarında,gizli kapkaranlık yeraltı mağaralarında...
Karın durmak bilmeden yağdığı kış mevsiminin çorak bozkırları,yağmurun gözyaşı gibi boşaldığı ormandaki ağacın yaprakları,güneşin acımasızca kuruttuğu çöldeki yalnız iskeletler...
Kuzeyin korkutucu rüzgarlarından gelen med-cezir dalgaları,doğunun günlük verdiği umut kaynağı,batının insanlara armağan ettiği gece karanlığı,güneyin insanı yakan sıcak akıntıları...
Doğa dediğimiz anne aslında ne kadar güçlü öyle değil mi?
ve durmadan dönen çark.

Ben bir insanım.Ne rüzgarlarım var,ne dalgalarım.Ne bir yıldırım gibi yakıcı,ne de bir hortum gibi güçlüyüm.Bu denge anarşisinde bana da katı sınırlar konulmuş.Bazıları görünmez,bazıları ise apaçık ortada.Derler,insan hüzünle yapılmış öyleki mutlulugunu bile hüzünle anlatırmış.Derler mutluluk kırılgan ve geçiciymiş.İnsanlar kaderlerinin karşısında,hayatlarının ortasında güçsüzlermiş.
Ben bir insanım.Evet sınırlarım var.Hayır hüzünden bahsetmeyeceğim.Bulutlardan korkmuyorum.Yağmura dayanabilirim.Ama korkuyorum.Doğanın bana sunacağı en kötü şey ölüm değil,ölmekten değil,yaşarken ölmekten korkuyorum.Bazen ipleri bırakmak o kadar kolay geliyor ki.
Hele kendine değer vermiyorsa insan...Bazen bırakacak gibi oluyorum,yaptıklarımın hiçbir şeye yaramayacağı geliyor aklıma.Sanki unutulacaklar.Öyle ki bir zaman sonra akıllar onları hatırlamak gibi yorucu bir işe girmeye tenezzül bile etmeyecekler.Bu korkak bir adamın kendini acındırmaya çalışan hüzünlü sözleri değil,birilerine ithafen yazılmış bir yergi hiç değil!Çünkü ben ne korkağım,ne de birilerine kötü duygular besliyorum.Bu sadece doğal,doğa gibi güçlü,yıkıcı olabilecek bir his.
Yıkıcı bir his.Yanlış anlaşılmak,isteyerek veya istemeden.O zaman karşılaşacağım yıkım ve öfke fırtınaları.Üzüntü dolu çığlıklar.Bunların hepsi olabilir.Belki bunu okuduklarında,belki başka zaman.Kimbilir? Fırtına şu an başlamış bile olabilir.
Hisler güçlü,doğa güçlü,denge güçlü.İnsan güçsüz.Neredeyse her kelimede bunların birer ağırlığı var.Gizlice cesaret kıran bir büyü ile çevrelenmiş.Ama sizce en kutsal ışığa ulaşmak için en karanlık yerden geçmek gerekmez mi? Ölümsüzlüğe ulaşmak için imkansızı gerçekleştirmek? İmkansızın aslında imkanlı olduguna ruhu inandırabilmek? .İnsan güçsüz.Ama her insan değil...
Ben bir insanım ama güçsüz bir ruh asla.Benzetmeler savaşsa,ben savaşçıyım.Benzetmeler romantikse ben aşığım.Benzetmeler edebiyse ben şairim,yazarim.En azından varolma mücadelesine girdiğim alanlar var.Sonunda ne olacak belli aslında ama ne olursa olsun diyebilecegim ve ben buradayim bunu yaptım bunu her zaman hatırlayip her zaman saklayacağım dediğim şeyler var.Doğa güçlü ama sevemez.Rüzgar kuvvetli lakin hatırlayamaz.
Ve hayat,sadece ona aşık olunduğunda taçlandırılır.
Güç nedir o zaman?
Güç sınır olmamasıdır.
Senin gücün nerede saklı?
Gümüş ülkemde saklı
Gümüş ülken neresi öyle bir yokki sen hayalde yaşıyorsun?
O ülkeye dokunabildiğim zamanlar oluyor ve sen bunu anlamazsın.Bu konuda sınırlısın.
Kendine sınır koyan kimse anlayamaz.Geçmişte aya gidilemez diyen,elektriği hayal edemeyen beyinler gibi.Sen öyle düşündüğün için sana hayal gibi geliyor.Lakin ben hissediyorum.Senin göremedğini görüyorum.Ve esas gücümü burada buluyorum.O kadar güçlü ki doğa bütün herşeyini verse sahip olamaz.Sadece bize ait.İnsanlara.
Ben insanım ve insana tapıyorum.Herşey bitip herşey başladıgında onun yanında olmak istiyorum.[signature][hline]No time for tears
No time to run and hide
No time to be afraid of fear
I keep no time to cry