Artık Yoksun

[Stblack]

Puslu bir sonbahar günüydü, mevsimlerden yazdı.Herkes ne kadarda ince giyinmişti üşümüyorlar mıydı hiç?Hava o kadar soğuktu ki içimi yakıyordu.Hava bir garip kokuyordu.Alıştığım yoğun kükürt kokularından bile daha kötüydü. İhanet kokuyordu..Yüzümü ekşittim ister istemez ve yürümeye devam ettim o kokuyu hiç almamışçasına.Yürüyordum nereye gittiğimi bilmeden bir uyurgezer gibi.Rüyadaydım sanki üstelik bir kabus muydu yoksa güzel bir rüyamıydı gördüğüm, onu bile algılayamıyordum.Yalpalıyordum adeta...yerde yatan insan bedenleri vardı kimileri ölmüş, kimileri can çekişmekteydi.O kadar yorulmuştum ki can çekişenlere, yardım için yalvaranlara yardım etmek gelmiyordu içimden.Dedim ya sadece yürüyordum her şeyi bir kenara bırakmış, engellerin üstünden atlarcasına.Beynimin içinde garip şeyler dolanıyordu bana ait olmayan, başkasının yarattığı şeyler.Varlığı rahatsız ediyordu bir ur gibi.Kurtulmak istedikçe onlar daha çok büyüyordu bana inat.Yalpalıyordum...Damarlarımda içimi acıtan, bedenimi kaplayan bir şey geziyordu.Kalbim kan yerine zehir pompalıyordu sanki.Çürütüyordu beni, bana ait olan her şeyi...Ayaklarım bana karşı koyuyordu sanki artık benim değillermiş gibi.Durmak istiyordum artık bitirmek istiyordum bu sancılı gezintiyi ama olmuyordu, yapamıyordum.Bir anda aklıma geldi.Ben yalnız çıkmamıştım ki bu yürüyüşe.Yanımda biri daha vardı.Kalbim zehir yerine kan pompalıyor, ayaklarım sözümü dinliyordu o zamanlar.Üstelik havada alıştığım kükürt kokusu hakimdi.Peki nerdeydi yoldaşım şimdi?Neden beni bırakıp gitmişti.Etrafıma bakındım annesini kaybetmiş olan bir çocuğun telaşıyla.Bir siluet gördüm yanımda kaybolmak üzere olan.Görünmeyen ama varlığını hala hissettiğim.Yüzümü garip bir tebessüm kaplamıştı.Gitmemişti yoldaşım, terk etmemişti beni.Tam o anda..durdu ve arkasını döndü.Ters yöne yürümeye başlamıştı lanet olsun ayaklarıma söz geçiremiyordum gidemiyordum ona doğru.Gittikçe uzaklaşıyorduk birbirimizden yollarımız ayrılmıştı artık.Üzüldüm başta, ağladım çocuk gibi.Yürümeye devam ettikçe havadaki koku düzelmeye, kalbim zehir yerine kan pompalamaya, beynimdeki ur kaybolmaya başlamıştı.O kadar güzeldi ki bu his,koşmak istedim.Ayaklarım, ayaklarım sözümü dinliyordu artık.Gittikçe daha hızlı koşmaya başlamıştım, o kadar çok uzaklaşmıştım ki yoldaşım bana yetişemeyecekti artık.Geldiği her mekandan ben çoktan gitmiş olacaktım...

[z!uad]

Okurcasına...