Artık O SON'dayım..

[MuDo]

Sanıyorum ki sözlerin bir anlamı kalmadı artık. Umutsuzluk tüm düşüncelerime hakim. Günler her yeni doğan güneş ile birlikte daha umutlu görünsede diğer insanlara, benim için karanlıktan başka birşey ifade etmiyor. Bittim, gücüm tükendi, halim kalmadı, dayanamıyorum.. Ne yalanlarla yüzüme acı acı söven insanları, nede çaresizlik içinde bana benden başka şansı olmadıkları için el uzatanları düşünüyorum artık. Şehir onların gözünü boyamış, şehir değil, bu "Yalan Dünya" boyayan o masum insanların gözlerine "Şaşalı Rüyalar Oteli"nin perdesini çeken. Ey boşluk duymamıştın çaresiz sesimi biliyorum. Ama artık oda kalmadı. Nefes alamıyorum çünkü; boğazımda o insanların elleri var, çünkü hava çok rutubetli çünkü.. Artık SON'dayım.. Artık kaderimin belirlediği değil, kendi seçimlerimin yüzünden belirlenen SON'dayım.. Böyle olsun istemedim, bende diğer insanlar gibi gözlerim kör olarak yaşayabilsem keşke.. Keşke bana yapılan haksızlığa göz yumabilsem. Keşke hayata 1-0 değilde 10-0 yenik başlayıp bunları görmezden gelsem. Şöyle bir Dünyam olsa hiç uyanmayacağım uykulara dalıp görebileceğim. Sen ve benim olmadığı sadece "Bizlerin" olduğu.. Dedim ya artık SON'dayım. Kör kuyunun en sonunda, ıslak duvarları olan pis bir hava soluduğum zifiri gece karanlığında sesimi kimsenin duyamayacağı bir alanda bulunan kör kuyunun dibindeyim. İnsanlar bana o kadar uzak ki, onları "Hayal" bile edemiyorum. İşin garibi, bu kör kuyudan çıkmak umrumda bile değil. Bırakın başka insanların sesini duymayı. Belki de böylesi daha güzel, daha rahat ve daha yalnız. Yalnızlık: İnsanın benliğiyle başbaşa kaldığı zaman dilimi. Sadece vicdani doğruların söylendiği, pişmanlıkların duyulduğu, kötü düşüncelerin barınamadığı kutsal zaman dilimi.. Doğruları buluyor, birkez daha pişmanlık gibi müthiş bir hissi tatma şansı buluyorum. Ancak faydasız olduğunu biliyorum. Bir yerden çok bilmişin teki gelecek ve beni bu kör kuyudan çıkarmaya çalışacak. Ben ise çıkmak istemiyorum, ama beni anlayacak; çünkü bana o kadar uzak ki.. Tüm bu yaşanan hengamenin sonucu malesef hüsranla sonuçlanacak. İzlemek istemediğim ama defalarca izlettirilmeye çalışılan film tekrar gözlerimin önünde.. Ve ben, benliğimin bana verdiği öğütleri unutarak tekrardan bana verilen "Günah" görevini başarıyla gerçekleştireceğim. İşte bu yüzden artık dönülmez bir yolun başında, hayatımla olan savaşın SON'undayım..


Edebi bir metin olmadığını düşündüğüm halde bu bölüme yazdım. Bu konuda bilgisi olanların yorumlarına açıktır..