Yolculuk

[Rakursi]

22:57, kıyılara vuruyorum. Çevresinde gezinip merkeze ulaşamamak ne kadar acı. Öğreniyorum,öğreniliyor. Gülüp geçebilene komik hayat, düşünmeden edemeyene ise kimi zaman zindan sanki. Evet ağlıyorum, evet ağlatıyorlar. Suçlu biri olsaydı eğer keserdim cezasını fakat bu vahim durum karşısında oldukça çaresizim. Ama en azından görebiliyorum. İşte beni ayakta tutan bu farkındalık. Kendime söylediğim yalanlar farkında olduğum sürece işe yaramıyor. Boğaz ile göğüs arasında tam ortada tarifsiz bir duygu olur hani, ekşidir ve acı hissedilir, gırtlağınıza doğru sürekli yükselen tatsız bir gıdıklanma hissedersiniz, şuan onu atabilmek için neyim varsa terkedebilirdim. Yaşam tecrübeler üzerine kurulur. Öldürmeyen oldurur denir ya, ona inanıyorum. Ama neyin olduğunu ve neyin olacağını bir türlü kestiremiyorum. Yıllar su gibi akıp geçerken ben, harika olabilecek bir günü şimdi tüketiyorum. Keşke daha yavaş yürüyebilseydim. Keşke dilim de benim gibi olsaydı. Eklemlerim olabildiğince sabit ve dimdik durabilsin isterdim. Alabildiğine yükselirdi bedenim, yüküm bu kadar ağır olmasaydı eğer...
11:21, yanaklarım soğumaya başladı. Dilimin buz kestiği anda ellerimin titremeyi kestiğini farkettim. Galiba artık susmak en doğru karar olacak. Şimdi gözlerimi kapatıp yine aynı rüyaya dalarken kalemimi bırakıyorum.

[obsesifik]

" Öldürmeyen oldurur " (tu)
yeni duydum bu lafı.. hoşmuş..