Direnç.

[Cynthia]

uyanıyorum, her zamanki günlerden biri; hani şu içinde olduğumuz sürece okyanusun azgın dalgaları tarafından belirsizce sağa sola savrulduğumuz, sessizce çığlıklar attığımız, en yapay maskelerini kuşanan insanların gün boyu en sahte suretlerle karşımıza çıktıkları günler..

ve arasına karıştığımız insanlar öyle budalalar ki, kendilerini oyunlarına öyle kaptırmışlar ki; rolleriyle öyle bütünleşmişler ki.. hiddetli yağmurlar bile indiremiyor o kahpece kuşandıkları maskelerini.

yolda yürürken bahsi geçen o azgın denizdeki her insan gözlerimin içine bakıyor, ve orada asıl benliklerini görüyorum; ya da gördüğümü sanıyorum.

lakin olmadıkları kişiyi oynamaya çalışırken sarfettikleri çaba o kadar muntazam ki; bir an kapılır gibi oluyorum.

bana adeta "kazanmanın başka yolu yok .." diyorlar sessiz sedasız bir şekilde. "şu anda olduğun gibi devam edersen kaybedersin, seni bize bırak; biz seni değiştiririz!"

şehvet dolu bir davet, bana uzatılan ellerin sahte ama kusursuz pürüzsüzlüğü..

ah..

bu teklif o kadar gerçekçi görünüyor ki o anda gözüme; geçmiş değerleri bir hamlede katledip yeni bir yola sapma, yepyeni bir başlangıç yapma umudu; kendim kazanmak için başkalarına kaybettirmeyi göze aldığım o bencil ütopya..

ve eli geri çeviriyorum, kırıp atıyorum..

"hayır, siz ben değilsiniz!" diye haykıramamış olmanın burukluğu ile bildiğim yoldan devam ediyorum.

yanımda iki şey var, biri geçmiş zaferlerin tesellisi, diğeri de içimde hazırda bekleyip her an onlardan biri olmayı kabul edebilecek olan zayıf yanım.

bu yanımı öldürene kadar her gün bir kez daha öleceğim.