Yatakaltı Müzesi

[Cynthia]

yahu anlamıyorum ben arkadaş..

bir insan neden ilkokuldan kalma defterinin karton kapağını sırf üzerinde süslenerek işlenmiş bir "5-C" numarası var diye saklama gereği duyar?

ya da neden bir yığın bitmiş; "sözde" tükenmez kalemin evin içinde cirit atmasına neden göz yumar?

bunun sebebini isviçreli bilim adamlarına sorduk.. "biz sizi ararız" dediler..

haklılar biraz da, bir açıklaması olamaz değil mi? bizzat benimdir mesela o obsesif kompülsif eşya biriktirme bozukluğuna sahip olanlardan biri de. size şu anda onlarca birbirinden alakasız nesne çıkarabilirdim çekmecemden, dolabımdan, çantamdan veya kitaplığımdan. hatta biraz kasarsam bilimum gereksiz zerzavat da hortlardı..

ve aklıma hep de kaptan mağara adamı gelir nedense. hatırlayanlarınız vardır, elini postunun altına soktuğunda oradan buzdolabı da çıkarırdı fil de. yatağıma benzetiyorum ben bu çok sevdiğim çizgi kahramanı..

geçen hafta "odamı toplamak" gibi beklenmeyen bir girişimde bulununca hiç aklıma gelmeyecek şeyleri biriktirmiş olduğumu farkettim. yatağımın altı mini bir müze görevi görüyor, saflık içinde geçen ortaokul ve ilkokul yıllarımla günümüz arasında ince bir bağlantı kuruyordu.

aslında en ilginci de hatıra defterimdi. kilidi bile hala üstündeydi; bilirsiniz o kilitleri hani; şu çin malı sahte kilitler. toka soksanız açılırdı.

açtım kurcaladım. şimdi okuyamadığım biçimde kötü yazılmış bir sürü anı satırı vardı. ama istisnasız iki sayfada bir sepet sepet yumurta manisi yazılmıştı, bunu farkettim. "yahu.." dedim. "bir insan hiç mi bakmaz bir önceki sayfaya, aynısı yazılmış mı yazılmamış mı diye.."

oysa ki hatıra defterinin etiğini unutmuşum. bakılmazdı ne önceki ne de sonraki sayfaya..

geçmişe dönüş yaşadım adeta. hatırlarım; dağıtırdım tüm sınıfa, elden ele gezerdi. "benim hakkımda ne düşünüyosanız yazıcaksınız tmam mığ?" derdim. kimisi beni çizmişti o zaman, kimisi de "sana aşık oldum, benimle evlenir misin?" yazmıştı. dumur oldum, sevindim, üzüldüm; hüzünlendim. en önemlisi de çocuklaştım tekrar.

o garip nostalji dalgasına kapıldım..

atmıyorum o defteri şimdi. en sağlam yere sakladım bir iki gün önce. hatta anasını satayım, yırtık defter kapağımı da sakladım tekrar. uhu kullanarak "5-C" yazmıştım; üstüne de bolca pembe sim pulu dökmüştüm. evet benim kıymetlim onlar, atmıyorum hiçbirinissi. defterims..

+kızım iyi misin biri tıslıyo gibime geldi?
-iyiyiss an.. iyiyim anne!
+şu çorapları atıyorum bak haberin olsun.
-dur dur! giyicem onları ilerde.

[burtonesk]

atılmaz onlar, mümkün değil=)

[porsuk]

-Oraya giderken yanımıza sadece aklımızdaki fotoğraf karelerini alıcaz

met joe black filminden azrailin konuşması

[Quibble]

Cynthia guzel yazilarinla ele gecirdin walla Defteri :) hep devam et yazmaya ama hicbi zaman bozma bu tarzini, o kadar guzel kullaniyorsun ki benzetmeleri, alintilari zorla okutuyor yazilarin kendini..

edit bimilyon baloncuk; resmen yazamadim ya :)

[a cup of coffee]

bizim evde dolu öyle şeylerlen.bir yığın hemde; müzik kutuları olur ya hatta bazılarının üstünde gelin damat vardır dans eder bazısında kuğu falan vardır heh ama bizimkisinde yok düz sade işte sadece müzik çalıyor onu saklıyorm mesela hep böyle böyle bir yığın maziyi hapsettim eve en sonunda taşıcak diye korkuyorum bende, hadi hayırlısı.

[Selamon]

Çok kullanılmış bir tema, ama kendi üslubunu katınca sevimli, okunabilir bir yazı olmuş. Neyse o değilde, geçen parçalanmış, minyatür sayılabilecek bir müzik kutusu buldum. İçinde, müziği üreten mekanizmayı inceledim, resmen aşık oldum! Ne kadar sevimli şeylermiş o mekanizmalar. Hehe, neyse, birden öyle coşa geldim, çekiliyorum efendim huzurlarınızdan.

[Cynthia]

sağol selamon, senin de yorumların çok kayda değer.