Bu gün hayal ettim.

[Devilmanta]

Denize girdim nefesim kesilene kadar yüzdüm, çok yoruldum, sonra sırtüstü durdum öyle yorulmuştumki kalbim vücudumun heryerine hızlı hızlı kan pompalıyor ciğerlerim çok çalışıyordu oksijen yetiştirebilmek için. Sırtüstü dururken kulaklarım suyun içine girdi. Duyabildiğim tek ses nefesimdi sanki bir astranotun nefes alıp verişini duyması gibi. Gözlerimi gökyüzüne çevirdim, öylece bulutlara bakıyordum beyaz dalga dalga görünen bulutlar, sonra ölümü hayal ettim nefes aldım 10, annemi düşündüm 9, babamı ve kardeşimi düşündüm 8, aldığım nefesleri sayıyordum 7, 6 , 5 , 4... acaba nasıldı son nefesi vermek 3, 2, 1, ve son nefes...
gökyüzüne bakıyordum ama artık ses yoktu! galiba böyle bişeydi bekleyiş. Ne zaman gidiyoruz? Nereye gidiyoruz? Hayır ölüm bu kadar basit değil. Belki son nefes olabilir ama ölüm değil. Yaşam basit olan. Nedem ölümü seçerler? Yaşam güzelken ne diye ölesin? Her zaman umut vardır. Gözlerini yumma, hep gökyüzüne bak...