Cehennem

[Dev]

-Cehennem

Kırksekiz yıllık yaşamıma artık veda ediyorum. Göz kapaklarım ağırlaşıyor. Yavaş yavaş kapanıyorlar. Bedenim üşüyor. Gözlerim artık kapalı, karanlık beni sarıyor. Anılar; utandırıcı , küçük düşürücü , kahredici , acı veren anılar. Bunlar bir bir gözümün önüne geliyor. Tekrar tekrar, durmadan. O sırada ruhum bedenimden çıkıyor. Yavaş yavaş yükseliyorum, önce bulutların arasından geçiyorum sonra dünya küçülüyor.Dünyadan uzaklaşıyorum, yıldızların yanından geçiyorum. Çok uzaktayım artık, ama seçemiyorum. Anılarım gözümün önünden gitmiyor bir türlü. Beni yavaş yavaş boğuyorlar, ta ki onları artık umursamaz olana kadar. Dünyevi anılarımın çoğunu dünyada bırakmayı başarınca ayaklarım yere basıyor. Başka bir bedendeyim sanki. Yavaş yavaş o bedene alışıyorum ama onu kontrol edemiyorum. Sanki onun içinde hapisim. Beni sarıyor, sıkıyor ama yaşadığımı biliyorum. Yavaş yavaş geriye kalan birkaç anımı da unutmaya başlıyorum. Huzura kavuşuyorum sonunda, sonsuz dinleniş beni bekliyor. Herşeyi unutuyorum son kelimesine kadar, bomboş ve tertemizim.
-"Tebrikler! Bir oğlunuz oldu."
-"Küçük oğlumuz doğdu işte. Umarım hep mutlu olur bizler gibi , değil mi aşkım?"
Değil aşkım, o acı çekmek için doğdu...

(...ve Tanrı Emokid'leri yarattı!)