Düşüncesizlik

[ghost_boo]

Bitmeyen cümleler ile başlıyorum her defa.Oysaki biliyorum ; bunun tek sebebi yalnızca acıyı düşünmem...

Çünkü çenem kitleniyor belki , beynim duruyor ve bir anda sadece o yaranın yaydığı acı geliyor aklıma..

Belki de sadece kurtulmaya çalışıyorum..

Düşüncesizliğin kaderidir dört duvar ve ben bu dört duvara kapanmaya doğru gidiyorum.Kader beni kısıtlamak istiyorsa deneyebilir diyorum her defasında..Savaşırım.Ancak içten içe yaranın acısı beynimi kaplıyor. Cesaretim titriyor oracıkta. Korkuyorum.

Uykusuzluk ve getirdiği etkiler , yorgunluk , öfke , nefret bir anda doluşuyor kalbime. Ne yapacağım , nereye gideceğim bilmiyorum. Labirentin belirsiz bir köşesinde , çırpınıp duruyorum..

İnsanlar hayal kurar , geleceği ve tam olarak şu an için. Bazıları güç , bazıları mutluluk bazıları ise sadece sağlık ister rahat bir yaşam için...

Oysa bir kez duyguların esiri oldular mı , belki bir iş için belki bir insan için , duygularına bağlı oldular mı işte o zaman yaralanır insan..

Bu yazıya başlarken ne yazmak istediğimin farkında değildim belki , hala değilim .. Kararsızlığın ve düşüncesizliğin dört duvarı içinden bağırıp duruyorum buralarda...

Belki biraz karanlık , belki biraz loş bu oda ama, ışığımı özlüyorum..

Çünkü biliyordum , ben koşarken o bayırlarda , düşme korkusu olmadan sevinç çığlıkları atabiliyordum. Çünkü düşersem vardı ışığım arkamda.Ancak ona ne kadar bağlı olduğumu hiç ama hiç bilmiyordum..

Koştum, bu sefer karanlıkta .. Ve ışığımın beni terkedeceğini hiç bilmiyordum.

Ve böylece takıldığı ayağım , çarptım başımı yerlere , beynim döndü biraz , kapana kısıldım.. Işığım düşmemi izlemiş ve öylece sönüp gitmişti ölen bir yıldız gibi.

Bilemezdim , bilemezdim bir kere koştuğumda yalnızca ..Beni terkedeceğini..

Aradan zaman geçti , görünmez karanlık bayırın ortasında gecenin duvarlarına hapis buldum kendimi..ve bilemezdim beni bekleyenin adının tam anlamıyla yalnızlık olduğunu.

Kalktım , düştüm , denedim ; savaştım.Bir kaç dala tutunmak adına çırpındım adeta okyanustan karaya vurmuş bir yunus gibi..ve şarkımı söyledim yeniden..Melodinin yalnızlıkla savaşmasını bekledim ; denedim...

Düşüncesizliğin kaderidir dört duvar..Bilemezdim..