Arekreas Mesaj tarihi: Ağustos 6, 2007 Paylaş Mesaj tarihi: Ağustos 6, 2007 Öykü yeni yazılmıştı... İki kahramanı vardı henüz... Biri Ensaf bey.. Diğeri ise Görmez Hatun. Ensaf bey soğuk,fakat içten biriydi. Görmez Hatun ise cilveli ve havalıydı. Hikayeleri bir yaz günü başlamıştı. Ensaf Bey deli gibi aşıktı. Fakat umutsuzdu. Unutmak için her yolu deniyordu. Bu yüzden kabuslar,gününün yarısını alıyordu... Orda gene dalıyordu rüyalara... Uyanınca... Etrafını süzüyordu. Çayını demliyor,sigarasını içerken sözleri ağlamaya başlıyordu... Görmez Hatun ise bir masada batak oynuyordu. İhaleye beş koyup beş alıyordu. Masanın hakkı hep onda kalıyordu... Devirdiği ustalar öylesine fazlaydı ki... Ensaf bey onun masasına oturamıyordu. Hep korkuyordu. Ama.. Benimle böyle oynamaz diyordu. Oynarsada...Canımı yakan, çiçek olsun diyordu... Gün gelmişti... Ensaf bey odasında.. Yanında 2 paket sigara.. Elinde bira... Canı acıyordu... Tel tel saçları dökülüyordu. Bir köşede ise.. Hissettiklerini karalıyor, Döngüye bir isim arıyordu. Sonra.. Hikayeleri basit olanın öyküsü adında derliyordu. İlginç ama... Öyküsünde karanlık yoktu... Çünkü onun karanlığı, ışıkların kapalı olması değildi... O hep bunu anlatmak istemişti... Şimdi karanlığa,gece diyordu.... Link to comment Sosyal ağlarda paylaş Daha fazla paylaşım seçeneği…
asas Mesaj tarihi: Ağustos 6, 2007 Paylaş Mesaj tarihi: Ağustos 6, 2007 Abi tek kelimeyle süper diyebilirim.Onların karanlığı ışıkların kapalı olması değildir sözü çok hoşuma gitti.Hikayenin isimleri çok güzel görmez ve ensaf.Tebrikler. Link to comment Sosyal ağlarda paylaş Daha fazla paylaşım seçeneği…
Öne çıkan mesajlar