Bir Delinin Günlüğü Vol. 4 [Ben..varoldum]

[ghost_boo]

O kadar üzgünüm ki..O kadar üzgünüm ki...Yaşanılan anılar.. Yaşadığımız anılar.. Olanlar .. Hissettiklerimiz... Gerisi bomboş bir hikayenin başlangıcı gibi. Yani yaşam gibi... Üzgünüm.. Öyle üzgünüm ki..

Yaşadığımız onca anı , yaşanılan bütün saniyeler ve gözyaşları .. Uyum içinde olan müzik armonileri gibi bilinmez ve sonsuz. Hislerim belirsiz belki , çünkü isimlendirilmemiş , bir kalıba sokulmamış .. Sonsuz derinlikle .. Sonsuz büyüklükte..

Umutsuzum.. O kadar umutsuzum ki yaşamın gelecek olan her bir anısının bende yaratacağı o deprem hissi , o sarsıntısı zedeliyor beynimi her an .. O kadar hızlı koşuyorum ki bilinmezliğe , o kadar görünmez kılıyorum ki kendimi kendimden göremiyorum duygularımı.. Umutsuzum kendime.. Kayıbım. Ben kalbimde kayıbım kendime.. O kadar umutsuzum ki bulutların renksizliğine bile ağlıyorum..

Mehtaplar unutulmazdır derler . Mükemmel aşığın gülümseyişi kadar unutulmazdır.Denizin üstünde dans eden ay yakamozu gibi , sonsuz sevginin kalbe yaptığı etki gibi ... Ancak ben unutkan oldum zamanla.. Solmuş bir gül gibi , son yapraklarını dökmüş bir meşe gibi.. Gökyüzüne bakıp durur oldum...

Kim kimdir bilinmez dünyada , kayboldum. Evimin , semtimin , kalbimin nerede olduğunu bulamaz oldum. Ruhumun derinliklerinde bir labirentte kaybolur durur oldum. Gelen her darbenin verdiği yok olma duygusunun kendisi oldum. Ruhum , beynim ve kalbim ... Kendimden bambaşka bir ayrı oldum..Ben ; kayboldum

Çocukları hatırlarım oyun oynarken , saf temiz ve düşüncesiz çocukları. Çocukluğum , mutluluğum .. geride kaldı saflığımla. Masumluk benden uzak , masumluk bana kızgın.. Masum kişi uzakta..Kendimden bir ayrı oldum. Düşüncesiz bir serserinin iç dünyası kadar kara , zalim oldum. Açık ve acımasız oldum. Ciddiliğin dalga boyutunda gezinir oldum. Alay ettim hayatla , kendimde.. Ben herşeyi kayıp ; yalnızca varolan biri oldum.

Ancak ;

Gülümsedim . İnsanlara , varolan her yaratığa gülümsedim . Tıpkı 4 yaşında küçük bir kızın yavru bir kedi gördüğünde gülümsediği gibi gülümsedim hayata. Kayboldum , umutsuzdum mutsuzdum belki de bilmiyordum hayatı ancak ; gülümsedim daima.. İster ölümün karası olsun ister karanlığın efendisi .. karşımdaki her kim ise gülümser oldum.

Kahkahalar kulaklarımda çınlanır , kahkahalar beynimde çınlanır , kahkahalar işler içime . Kahkahalar ve altındaki göz yaşları.. Ben buna kendimi sabitlemiş oldum. Baktım karşımdakilere , baktım gözlerine.. Her birine gülümser oldum...

[Silmarwen]

Uh. Yorum yapamıyorum lan. Kilitlendim kaldım. Ellerine sağlık canım benim. Gerçekten çok çok çok güzel olmuş =)

Uzun uzun, açıklamalı olarak bişiler yazmak isterdim sana ama yapamıyorum işte olmuyor maalesef =(

[Villians]

O kadar üzgünüm ki..O kadar üzgünüm ki...Yaşanılan anılar.. Yaşadığımız anılar.. Olanlar .. Hissettiklerimiz... Gerisi bomboş bir hikayenin başlangıcı gibi. Yani yaşam gibi... Üzgünüm.. Öyle üzgünüm ki..

bu paragrafı çok sevdim
sen bunalımda olduğun zaman yaz bende bol bol okuyum ama böle içine kapanma döferim....
yaz yaz kus bide unutma herşeyin ilacı var herşey insanın kendisi için sonuçta...

[ghost_boo]

boşuna yazmıom =) Saolasın ama içime kapanmak bana göre değil pek... ne kadar öyle gözükse de ^^