bizi çok beklettin beyaz dost...

[pekaziz]

lise sondaki kış mevsimini anımsıyorum da; 7-10 yaş arası, apartman önlerinde gece yarılarına kadar kalın naylonlarla buz üstünde kaydığımız dönem sonrası en fazla aklımda kalan zaman dilimi. öss denen illete hazırlanan bir genç, günde 500 küsûr soru çözmekten ambale olmuş bir zihinle o gece son metro vaktine kadar başıboş dolaşma kararı almıştı kızılay'ın dondurucu soğuğu altında. ne de olsa kar bunca çok yağmıyordu son zamanlarda ve tablolardan, problemlerden bir parça kafayı kaldırmanın zamanı çoktan gelmişti. tabi günün cuma olması ve ertesi gün de muhtemelen kar yağışından dolayı dersanenin tatil olacağı öngörüsü sebebiyle daha bir coşkuluydu genç. saat beşte başlayıp gece onikiye kadar dolaşmıştı. ayakları sızlamış, parmak uçları ve yüzü buz gibi olmuş ama son yıllarda tatmadığı bir mutluluğu yakalamıştı.

kimileri kardan nefret eder, kıyamet alâmeti olarak görenleri bile tanıdım. bu tarz insanlar çoğu zaman orta yaş üstü, yaşça genç olanlar ise gençlik duygularını kaybetmiş kişilerdir. aslında nefret ettikleri ne kardır, ne de başkası. düpedüz dünyayı kaplayan pisliğe uyum sağlamışlardır ve bir anlık değişiklik bile ruhlarını daraltmıştır.

halbuki şafak vakti, güneşle beraber gecenin ayazını nasıl getirirse, kar tam tersine soğukla beraber gelir ama pislikleri örtmektir temel amaç.

işte bu sebeple geçmişte olduğu gibi bugün de karı seviyor o genç. ne var ki herşeyi bozulan dünyada karın her zamanki düzeniyle yağmasını beklemek fazla saflık olurdu. ondandır ki bir yeni yıla daha bunaltıcı bir hava, bulutsuz bir gökyüzü ve beyaz dostu biraz kuşkuyla bekleyen bir zihinle beraber giriyoruz.

Not: 2 ay önce yazılmış bir yazıydı, artık bahar geldi anlamı kalmadı ama paylaşmak istedim. =)