Jump to content
Forumu Destekleyenlere Katılın ×
Paticik Forumları
2000 lerden beri faal olan, çok şukela bir paylaşım platformuyuz. Hoşgeldiniz.

Deneme : Hayat


Giovanni

Öne çıkan mesajlar

Arkadaslar bu yaziyi %100 ben yazdim. Yazi bir deneme oldugundan adi deneme degil sadece oyle demek istedim.
Bir de yaziyi okurken somut degil sembolize olmus, soyut olarak dusunurseniz sevinirim.


Yağmur çiseliyordu. Günlerdir. En sevmediği şey! Lanet! İnce damlalar gözüne gözüne giriyor, ince dokunuşları teninde iğneleşiyordu. Aralıklarla esen şiddetli rüzgâr, küçük
-masum- damlaların bir kırbaç gibi bütün vücudunu kamçılamasına neden oluyordu. Kara, ayrıntıdan yoksun, devasa bulutlar güneşi acımasızca kapatmıştı. Gece ve gündüz... Gündüz ve gece... Uzundur(?) sadece bir tanesi hüküm sürüyordu. Acımasız bulutlar gökteki güneşle beraber, insanların içindeki güneşi de kapatmıştı sanki. Ya da günlerdir aydınlık görmeyen gözleri karanlığa iyiden iyiye alışmıştı. Herkes bir başka aksi, bir başka mutsuz, bir başka bunalımda gibiydi. Gözlerini kapadı ve koca bulutların üstüne çıktığını hayal etti. Yükseliyordu. Kara, kasvetli, acımasız, ruhun zaaflarından faydalanıp, insanların kendi gücünü kötü amaçları için kendine geri kullanan bulutlar. Şimdi. Onlara çok yakındı ve içlerinden geçiyordu. Kâh ağlayarak, kâh isyan ederek, kâh vazgeçerek, kâh devam ederek... ve... ışık. İşte şimdi oradaydı, bulutların üstündeydi., ama güneş yoktu... biraz ışık... ama güneş? Hayır... Gözlerinden yaşlar süzüldü. Daha da yükseldi... yine bulutlar... onlarca kat bulut ve biraz ışık. Ama güneş yoktu. Yıllarca aradı onu. Her şeyin olduğu gibi bu bulutların, bu karanlığın da sonu olmalıydı. Sonunda ömrü tükendi... ve karşısında kocaman bir güneş vardı bütün hayatını aptal engelleri, aptal bulutları aşmaya harcamıştı -ya da heba etmişti-.

En sonunda mutlak ışığa ulaştı... Ama ne pahasına ?[hline]You are all Claustrophobic in your skins.
Link to comment
Sosyal ağlarda paylaş

×
×
  • Yeni Oluştur...