Bekleyiş..

[ghost_boo]

Aslında uzun zamandır oturup düşünüyorum seni. Evet oturup ta düşünüyorum. Çünkü alkol gibisin.Sahroş ediveriyorsun adamı. Seni düşünüyorken ayakta durmak sandığından daha zor sanırım. Evet .. Oturup seni düşünüyorum herşeyi boşverip. Hiç bitmeyecek bir rüya gibi geliyorsun bana bazen. Diğer kalan zamanlarda ise kabustan başka bir şey olmuyorsun.
Gerçekten uzaktasın hem kafadan hem fiziksel , bu uzaklık mı öldürdü beni? Yani bizi demek istiyorum.. Hem ne farkeder ki sensiz ölü gibiyim zaten. Yani ben = biz diyebilirim rahat rahat.
Eskiden bir bilge bana sevginin ne olduğunu anlatmıştı. Aslında ne söylediğinin kendisinin de farkında olduğunu sanmıyorum . Yaşlı bunak moruklar sevgiden ne anlar? Evet.. Ondan alıntı yaparak ona küfredecek kadar da yüzsüzüm.. Bana demişti ki "bir kişi başka birini sevdiğinde onunla ruhunun bir bölümünü paylaşır." Acaba içimdeki boşluk sende mi? Senin ruhuna mı karıştı o parça. Eksikliğini fazla hissediyorum kahretsin. Aslında istediğim parçam da değil biliyor musun? Sadece sen gel ve o boşluğu kapa ne kadar isterdim.. Ama gelmezsin sanırım. Bir daha gelmezsin. Sadece hayali bile beklemeye değer sanki? Özledim ben , farkındasın değil mi?
Bazen güzel bir müzik duyuyorum , belki kafamın içinde belki de odanın içinde. Ama sonuç olarak ; beni alıp götüren bu müzik .. Neden beni alıp sana götürüyor bunu anlayamıyorum? Yine geliyorum bastırdığım , bastırmaya çalıştığım , korktuğum bu duyguların tam ortasına .. Sonra bir bakıyorum ki saatler geçmiş , aynı parça tekrar tekrar çalmış. Gözlerim acıyor, başım ağrıyor. Saatlerce ağlamışım öylece durarak. Hadi diyorum , sil gözyaşlarını .. Eninde sonunda dönecek.
Bazen merak ediyorum gerçekten , seni beklediğimin farkında olup olmadığını merak ediyorum. Ruhunun karanlığında mı kayboldu ruhumun o parçası , sevgini sonsuz hiçlikte kayıp mı ettin? Bu beni umutsuzluğa götürüyor ama daha sonra hatırlıyorum. Beni sevdiğini söylediğin günü , çok büyük bir karanlıkta kayıp etmiş bile olsan sonuç olarak var o sevgi diyorum kendi kendime. Eninde sonunda yüzeye çıkaracaktır kendisini. Bir umutsuzluk daha kaplıyor beynimi bir an.. " Ne zaman?"
Bu günlerde çok yalnız hissediyorum kendimi. Sığınabildiğim kaç kişi var ki? Omzuna kafamı dayayıp ağlayabildiğim kaç kişi var şu an etrafımda? Bir kaç çift göz bakıyor bana biliyorum ama , senin kayıp gözlerinin yerini hangi gözler tutabilir ki? Sonra o cümleler geliyor aklıma.. " Boşluk doldu sanırsınız. oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir" Birden daha da yalnız hissediyorum kendimi. Zaten kimse yokken , kendimin de yok olacağı korkusu beynimde sallantılara yol açıyor. Sonra bakıyorum. Yine saatler geçmiş , aynı melodi çalıyor kafamın içinde.. Gözler şiş, gözyaşları kayıp bir halde..Mırıldanarak geri dönüyorum hayatıma.. Hala .. Hala bekliyorum farkında mısın?