hislerde doyumsuzluk'la ilgili bir yazı

[Caranlothwen]

Gözlerim kapanmadı...
Seni de aramadı. Kendimi bir tepenin üstünde görüyordum. Saçlarım hafif hafif uçuyor ve arada gözlerimi kapıyordu. Kocamandım, o küçücük boyumla. Boynumda eflatun bir tılsım. Üşümüyorum, yalnızca ürperiyorum. Ayaklarımın altında gri bulutlar var. ARada sırada neyin üstünde olduğüumu görebiliyorum. Gülümsüyorum, heyecanlanıyorum ve geri kayboluyor görüntüler. Nasıl çıktım bu kadar yükseğe bilmiyorum. Rüzgar olmadığı kesindi. Gerçektim, kendim gelmiştim. Yükselmek istedim ve yaptım. Nasıl yaptığım önemli değildi. Bir tepeydi benim istediğim. Belki çıktığım tepeyi umursamıyordum, bilemiyorum, fakat yüzüme vuran bu rüzgar beni yüceltiyordu her şeyden daha da fazla. Rüzgarın da bana ihtiyacı olduğu kesindi. Bir şey yapmalıydı, üşütmeli, büyütmeliydi. Giderek daha sert esmeli hem kendinin hem başkasının canını yakmalıydı.

Gözlerim kapanmıyordu yine de...
Ne kadar sert eserse essin açıktılar. Yaşlar akıyor, tadını alamadan yanaklarımda kuruyorlardı. Yine de kapamak istemedim. Kontrolümü kaybetmekten, dengemi yitirmekten ölesiye korkuyordum. Burası benimdi ve hiç bir yere gitmeyecektim. Kimsenin yanıma gelmesini istemiyordum. Tek olmalıydım. Bu rüzgar, bu şiddetle bir tek bana esmeliydi. Başkasına esecekse hiç olmasındı.

Gözlerimi kapanmayacaktı...
Kapatamazdım, kapamayacaktım. Kapadım, açıldı; kıstım, acıttı. Açtım gözlerimi. Çevreme bakıyor ama keyif alamıyordum. Kendi çıktığım tepemde bir başıma rüzgarla mücadele ediyordum. Şarkılar geliyordu kulağıma, yavaş yavaş uğultuya dönüşüyorlardı. Hep nerede olduğumu merak edip duruyorum. Ne var bu tepenin diğer tarafında. Daha yüksek tepeler? Daha ılık rüzgarlar? Belki de başka bir ben var o tepenin arkasında. Düşündüm, karar veremedim. Aşağıda karar veririm umuduyla iki adım gerildim ve kendimi aşağı bıraktım.

Gözlerim kapandı...
Daha yüksek tepe buldum mu bilmiyorum ama yaptığım en çılgınca şey sendin...


arkadaşlar yorumlarınızı bekliyorum. :)