Mahkumiyet...

[Art_history]

Delikanlı gözlerini açtığında hapishanede buldu kendini.Orada ne işi olduğunu,ne zamandır orada bulunduğunu bilmiyordu o an.Şaşkındı...Düşünmeye başladı olanları.Ne olmuştu ki bu mahkumiyeti yaşıyordu.Yalnızdı konuşacağı hiç kimse yoktu yanında.Birden mahkemede olanlar aklına gelmeye başladı.Hakim delikanlıya adını sormuştu dosya önünde olmasına rağmen.İlginçtir delikanlı da hakime adını sormuştu.Herkes şaşırmıştı salonda hakim cevap verdi yine de.Adım Hayat dedi.Delikanlı teşekkür etti ve daha önce tanışmış mıydık diye sordu.Hakim olabilir mümkündür dedi.Delikanlı suçsuz olduğunu söyledi hemen hakime.Hep öyle değil miydi zaten içeri giren herkes suçsuzum demez miydi! Delikanlı madem öyle nedir suçum söyleyin dedi hakime hesap sorarcasına.Hakim ise sen yaptıklarından dolayı değil yapmadıklarından dolayı buradasın ve bunu sen de çok iyi biliyorsun dedi.Peki daha ne kadar sürecek bu işkence diye sordu delikanlı.Herhalde bu kadar soru ile karşılaşmamıştı hiç bir hakim.Bunun cevabı ben de değil sende bu mahkumiyeti kendin seçtin dedi.Delikanlı yorumlamaya çalışıyordu hakimin dediklerini.Bu mahkumiyet sonucunda yaşadığı mahrumiyet ve mahrumiyet karşısında düştüğü mahcubiyet canını acıtıyordu.Hakim delikanlının yüzündeki hayal kırıklığı ve hüznü görünce babacan bir tavırla” üzülme evlat “dedi.Şaşkınlık bir kez daha artmıştı.Bu hayatta hapishanede yaşadığını farkedebilen çok az insan vardır ve bu buradan kurtulmanın ilk aşamasıdır.Delikanlı ne diyeceğini bilemiyordu.Bu nasıl bir hapishane nasıl bir hakimdi böyle.Hakim devam etti konuşmasına: çevrendeki insanlara,ilişkilere,paylaşımlara bir bak.Bunların hepsi mış gibi bir yaşamın sonucu.Her insan yapmak zorunda olduğunu hissettiği için bir çok şeyi yapıyor her şey sahte aşklar,dostluklar,arkadaşlıklar,politika bunların hepsi mış gibi.Peki bu hapishanede yaşadığını bilen kaç kişi ? Az...Peki bunlar arasında bu hapishaneden çıkmayı başarabilenler kaç kişi? Daha az...Delikanlı duyduklarına inanamıyor sevinmeli mi yoksa hapishanede olduğu için üzülmeli mi bilemiyordu.Sordu bunu hakime.Hakim deli misin sen tabi ki sevinmelisin dedi.Peki ben şimdi ne yapacağım,bu aşksızlığa mahkumluğum;sevgiye,aşka olan mahrumiyetim ve kendime olan bu mahcubiyetimi nasıl yıkacağım?Hakim güldü,sana burada olduğunu ben söylemedim sen farkettin.Bu duruma seni ben düşürmedim sen düştün.Bu durumdan kurtulmanın cevabını da sen biliyorsun kurtulmak senin elinde.Beni acımasız bir hakim olmakla suçlar bir çok kişi aslında ama ben insanlara doğru yolu hep gösteririm.Fakat bu yolu seçmek insanların elindedir diye sıraladı.E madem acımasız değilsin,madem doğru yolu gösteriyorsun o zaman bana da göster bu yolu ben de kurtulayım dedi hemen delikanlı.Zekice konuştuğunu sanıp hakimi köşeye sıkıştırdığını sanıyordu.Hakim ise sana bu yolu göstermediğimi mi sanıyorusun yoksa dedi bir kez daha gülerek.Aslında sana şunu söylemeliyim delikanlı dedi birden adını unutmuştu hakim,sordu.Başar dedi delikanlı.Evet Başar aslında ben hakimde değilim.
HAYATIN TA KENDİSİYİM...
O zaman delikanlı:içinde bulunduğum hapishaneden bir an önce kurtulmak için her şeyi yapacağım,yapamadıklarımdan dolayı kaybettiklerimden,hatalarımdan ders alıp,kazandığım tecrübelerden faydalanıp bu mahkumiyet,mahrumiyet ve kendime olan mahcubiyetimden kurtulacağım dedi...Hayata teşekkür edip hücresine geri döndü..