limonsupernova

insanın "inanıyorum" dediği ama buna rağmen hiç para alamadığı şeydir.

romanın ön sözünü paylaşıyorum: Kimi hikayeler eşe dosta anlatılmadan önce, muhtelif nedenlerce, uzunca bir zaman bekletilirler. Bekleyiş ne denli uzun sürerse, hikayeler de o denli hırçınlaşarak dengesizleşir ve en nihayetinde karararak sevimsizleşirler. Son derece uçucu varoluşlarını anlamlı kılacak bir seyircinin ilgisine muhtaçtırlar. Olabildiğince sevilmek, sevildiği oranda kıskanılmak, kıskanıldığı sürece de özlenilmektir dertleri. Bu yüzden pek çoğu dürüst değildir. Nazi tankları tarafından topa tutulmuş, alev alev yanmakta olan bir şehre büyülenmiş gözlerle bakan bir huzursuzu veya öpüşmekten dudakları mosmor kesilmiş bir aşığın yüzünde beliren karanlık ışığı ele alalım; an kırılmış, mekan başkalaşmış, ruh çatallaşmıştır. Hikaye, okuyucuya dizleri üzerinde ve kalçalarını iki yana sallayarak ilerler; başını iştahla omuzlarına sürter, sıcak ve ıslak dudaklarıyla okuyucunun dilini yoklar, ta ki o garip çıldırmayı okuyucu da içinde duyumsamaya başlayıncaya dek yapısının bütün ılıklığını karşısındakine yaslar. Belirtmek gerekir ki, ana kahramanımız Limon Süpernova’nın eğilimleri bunlardan hiçbiriyle doğru orantılı değildi. Onunkisi adettendir diye biraz aceleye getirilmiş, gerekli pek çok betimlemesi ve anlaşılırlığı sıkıntıdan boş verilmiş, nemli hikayelere düşkünlükleriyle tanınan bulanıklarca dahi hiç aldırış edilmemiş; hatta zaman zaman, sofralarda masa örtüsü niyetine sayfaları kullanılıp, beden hatları en kıvrak virgülleri üzerine zeytin kabukları tükürülmüş olsa da, artık daha fazla bekletilmemesi, ilk ve son kez anlatılması gerekiyordu. Öyle ya, minik pipiler ve tatlı kukularla dolup taşan tatsız gezegenimizde herkesin hikayesi en azından bir kez için bir yerlerde muhakkak anlatılırdı. Gerektiğinde uzadıkça uzayan cümlelerle dahi anlatılırdı ki, nahoş hayat kırılmaları bir an önce unutulabilsin ve kalanlar gündelik rutinlerine kaldığı yerden devam edebilsin... Gecenin kuytu vakitlerinde ve hep sarhoş ağızla yazılan mesajlarda, “Rüyama gelsene...” sözleriyle anılan eski sevgilinin ve daha nicesinin sebebi de buydu; kayda değer her şeyi yaşamış, tüketmiş ve tuhaf hikayesini bıktırana dek anlatmış olduğuna emin olabilmek adına sevimsiz ve tatsız bir şeylerin hiç durmadan tadına bakıp bakıp tabağa geri geri tükürmek... Saat, ton balıklı makarnaları unutulamamış bir parfüm kokusuyla çeyrek geçiyordu. Geç olmuştu. Bu saatten sonra pizza artık gelse bile sopsoğuk olacaktı. Kurye her zamanki gibi mazeret olarak, “Kaza yaptım, pardon” diyecekti. 30 dakikayı geçeli dakikalar olmasına rağmen pizzayı bedava vermeyi reddedecek, “Bayan inanın ki geç kalınca benim yövmiyemden kesiyorlar” diye söylenip olayı hiç istemediğimiz yönlere çekecekti. İşin tadı kaçıyordu. Limon Süpernova’nın gözlerden uzakta yaşanan hikayesi başlıyordu.

insansı robot deyince, böyle baya baya insandan ayırt edilemeyen bir şey bekledim bir an ama sonuç yine huni kafa. sonuç yine cilalı kaput.

yalnız şunu da yazmalıyım: ne paranoyak bir forum lan burası. daha yeni üye olmama karşın sırasıyla ninja(?)nın, noyzura(?)nın, eski bir roma imparatorunun, kinderden çıkan oyuncak arabanın ve bir de boş bira kutusunun fake'i olmakla adledildim. benden önce forumda ne yaşandı bitti saygısızca bilemiyorum ama fake değilim abi ben. kendimden şüphelendirtmeyin beni.

*otel yok. *anneme bugüne dek günaydından çok, "Bizim sülalede neden bi tane bile zengin yok?" demişimdir. *baba parası yemeyi çok isterdim ama onun yerine "kalan paramı 3'e mi bölsem, yoksa tek bir öğün ama mis gibi bir öğün mü yesem?" diye düşünerek tek bir güzel öğün yemek yiyip geri kalanında aç gezmeyi terci ettim. allah beni kahretsin.

internetteyken cümleye büyük harfle başlamak gibi bir hobim pek olmadı şimdiye kadar, ama normalde dikkat ediyorum tabii :) hoşbulduk, teşekkürler herkese.

yeni başladığım romandaki baş karakterlerden birisisin lan. daha ne istiyorsun. yok örnek mörnek.

afili filintalar pek sevildi ama nedense ben hiç ısınamadım o tayfaya. Favorim her zaman 'hayalet gemi' oldu bugüne dek. bana soracak olursan hayalet gemi bir daha yaklaşılması zor bir birleşimdi. kaldı ki yazdıklarımda da hep ordaki çeşitliliği ve deneyselliği korumaya çalıştım. murat gülsoy pusulalarımdandır.

orhan pamuk gibi başarılı olmuş insanların başarıyı yakalamadan önce gerçekten de korkunç karanlık geçmiş yılları var.. benimki de öyle olur mu bilmem. ya herro ya merro bakalım.

editör benim arkadaşlar. siz aslında yoksunuz. ben sizin süper egonuzum. (devamını biliyorsunuz zaten ahaha)

aslında çoktan gelip konumu da açtım bile ama yoğun istek üzerine merhaba diyorum. selamlar :p

sosyal fobim var diyorum daha halaaa :p nete girerken de ekranla arama tül koyuyorum ben ahaha.

abi kusura bakma da son thread... ahaha evet öyle işte :) ya şunu da ekleyim: roman olay romanı olduğu kadar durum romanı da. yani "harika bir konusu var biz bunu çalalım"lık bir olayı yok. iş tamamen benim yazı üslubumla ve anlatı tarzımla ilgili daha çok ve onu çaldığı anda, neresini çalarsa çalsın 10 yıllık bir döneme yayılarak dergilerde veya sözlüklerde ya da kısa öykü sitelerinde belgelenmiş ve hala da duran kaynaklarım var. onu anlatmak istedim. ve evet yani, bütün hayatımı bütün geleceğimi koydum ben bu işe. o yüzden böyle bir işe kalkışıp da gerçekten yanına mahkemede kar koydurabilecek kişi karşılacağı öfkemi tahmin dahi edemez.

ya anlıyorum da, gerekli düzenlemeler yapılamaz. her bir bölüm kendi içinde bir bölüm oluşturacak şekilde yazıldı. her bir bölüm ve her bir bölümde geçen her bir konu ve her bir düşünce, her bir olay dizini daha önce ya sözlük hesabımda yazıldı, ya blogumda yazıldı, ya bazı dergilerde yayımlandı ya da bazı ortamlarda tarihle kayıt altına alındı. romanım konusunun çalınması da mümkün değil, çünkü romanımın konusunu çalması için bütün romanı topyekün çalması gerekiyor, o da saydığım nedenlerden ötürü imkansız. ha bütün bunlara karşın yine de olundu çalındı.. ve mahkemeyi kaybettim. bir silah alıp vururup sanırım o kişiyi. hayatım boyunca bir karıncayı dahi incitmeyi düşünmedim ama bu roman benim bütün hayatım. ve hayatımı elimden alacak kişinin ben de hayatını elinden alırım.

önceden de cevap vermiştim gerçi ama yeniden yazayım: notere verebilecek 1 liram bile yok ne yazık ki :) diğer yandan çalınıp çırpılması gibi bir korkum da yok, çünkü her bir bölümünün bana ait olduğunu ispatlayacak senelere dayanan delillerim var elimde. kendim bastırma konusuna da cevap vermiştim ama onu da yenileyim: kendi romanımı kendim bastırmaktansa kendimi köprüden atarım daha iyi. bir işte çalışıp karşılığında para alacağına, bir işte çalışıp karşılığında bir de para vermke gibi bu. ve dini veya siyasi gibi nedenlerden değil de, basılmaya değer bir yanı olmadığı için yayınevi basmayacaksa kendim bastırmamın hiçbir manası yok. okunacak bir değeri yok demektir o romanın. hiç basılmasın daha iyi. (uç noktalarda gezindiği için ya da bunun gibi nedenlerce basılması reddedilen istisna romanları ayrı tutuyorum tabii)

yayınevleri romana cevap süresi için 6 ay ila 1 yıl süre veriyorlar. benim henüz 3 ay oldu. kaldı ki zaten neden cevap gelmedi diye bişii sormadım ben, daha hızlı nasıl cevap alınır, ne yapmak gerekir diye sordum. bunlar hep dikkat gerektiren şeyler tabii.

ahuaha peki tamam :)

bunun cevabını konuyu açtığım yazımda vermiştim aslında: yazarlıktan başka bir uğraşla ilgilenmek istemiyorum.. bir başkasının açısından yaptığım şey saçma durabilir, anlayabiliyorum ama, benim açımdan değil. mesela metin yazarlığında da ilgimi çeken hiçbir şey yok. felsefeden girip psikolojiden çıkmak, mitolojiden beslenip ne bileyim yabancılaşmaya ulaşmak, oradan insanoğlunun açmazlarına dalıp kaybolmuşluğa dalmak, yüzyıllar içinde seyahat edip bugüne güç bela dönmek istiyorum. kaldı ki metin yazarı olamazdım. benim "uyandım ve doğruldum" yazabilmem için en az 100 sayfaya ihtiyacım oluyor.. yazar olamadıktan sonra çaycı olmuşum ya da google'ın ceo'su olmuşum hiç önemli değil. bu arada yazar olamayacaksam, reklamcı olmaktansa beden işçisi olmayı tercih ederim. çünkü reklamcı olduğunda beynini kullanman gerekiyor ve düşünecek zamanın kalmıyor. oysa beden işçisi olduğunda sadece bedenin çalışıyor ve zihnin yeni romanlar, hikayeler ve karakterler yaratmak için bütün gün boyunca sana zaman veriyor. kısaca: idealist ruh hastasıyım bu konuda :)

gece göz atıcam buna, bakalım bakalım :)

güzel bir uygulamaya benziyor, bir seçenek olarak bu da değerlendirilebilir ama önce yayınevini denemem gerekiyor. şu hayatta yazdığım herhangi bir romanım iyi bir yayınevi tarafından yayımlanmadan önce ölecek olursam vallahi gözüm kapalı giderim. bu arada durumum konusunda bir anda biraz fazla olumsuz hava esti, neden öyle oldu anlamadım da fakat romanıma güveniyorum ben. iyi haberler geleceğine dair büyük bir umudum var. yazdığım şeyin kapasitesini biliyorum sonuçta.

noter olayı para isteyen bir durum, o yüzden imkanım olmadı, ama öyle bir iş başıma gelirse de yapan kişiyi fazlasıyla kepaze edebilecek denli çok delil çıkarma imkanım var elimde. aslında hiç de fena olmazdı şimdi düşününce. önce tazminat alır, ardından medyada haber olur, sonra da kendi adımla iyi bir satış yakalardım.

inceleyim ben bunu. teşekkürler.

o korkunç bir ihtimal ya :) düşünmek dahi istemiyorum. amacım sadece "para kazanayım da nasıl kazanırsam kazanayım" olsaydı olurdu, ama değil. bu benim için daha çok, doğurduğum çocuğu imkansızlıklardan dolayı bir başka aileye vermek gibi.

iyi bir menajer nereden nasıl bulunur peki? tavsiye verebilir misin?

romanımı kendi paramla bastırmaktansa intihar etmeyi tercih ederim. bu, bir işte çalışıp para alacağın yerde, çalışıp, bir de üzerine para vermekten farksız bir soysuzluk gözümde. bir kitap siyasi veya dini nedenler gibi nedenlerden ötürü değil de, kayda değer hiçbir yönü bulunmadığı için basılmaya layık görülmemişse, zaten hiç basılmasın daha iyidir. bir de, "yazar bu, açlıktan ağzı kokuyordur abi" günleri artık çok eskide kaldı. satacak bir şey yazdıktan sonra artık kitaplar satıyor. ama roman yazacağım, ondan sonra da ferrari felan alacağım diye bir şey elbette mümkün değil.